"Gwałcił jej szyję spojrzeniem."

Pierwsze zdanie, a ja już miałam ochotę rzucić czytnikiem o ścianę, choć biedny sprzęt nic nie zawinił. "Księżniczka" jest zła w tak wielu aspektach, że może najpraktyczniej będzie je wypunktować. A skrótowo dla tych, którym nie chce się czytać całej recenzji: książka ta to PADAKA.

1. Patos, kicz, tandeta.
Autor nie krępuje się i na poważnie używa określeń i porównań, które wyszły z mody w XIX wieku, więc w XXI-wiecznej książczynie z miejsca rozwalają żenadometr.
"Kruczoczarne włosy", "gwiazdy zamigotały w jej oczach", "smoliście czarny", "klejnot w barokowej oprawie" (w świecie Uznańskiego też był europejski barok? ;), "tysiąc gwiazd rozbłysło w jej oczach. Biegiem ruszyła mu na spotkanie i padła w ramiona. Czuł [...] drżenie jej kruchej sylwetki" (kobieta - wafelek), "kruchość jej ciała, drżenie i łkania" (wafel po raz drugi;), "łabędzia szyja", "alabastrowa dłoń".

Możemy liczyć na mhroczne, tolkienoidalne nazwy i imiona: Askazzar, Kalladrion, Sheged Arad, Makkarion, Evalayn de Virion, Tal Marion, Dagerath Val Kaldol, Dar Magoth. Aż ciary chodzą, prawda? No w sumie to nie.

"śmierdziało jak w kompostowniku, jak w rzeźni" - info dla autora: kompostownik nie śmierdzi padliną, bo rozkładają się w nim szczątki roślinne, a nie zwierzęce. To zupełnie inny rodzaj smrodu.
"Odjechał, dumny i wyniosły, nie zważając, że odchodząc stąpa po moim połamanym życiu." - mujeju, ale patos, który jednak bierze w łeb, gdy trafiamy na gimbazjalny zwrot:
"ubrał paradną czarną zbroję", "nalegam, byś w tym czasie ubrał zbroję". Ubrać zbroję, no nieee...

2. Nie po to czytam FANTASY, żeby trafiać na womity w rodzaju: "[...]wiem, gdzie znajduje się miejsce kobiet i dzieci podczas wojny". Twórca nie umie wyjść poza własny ograniczony móżdżek i zerową wyobraźnię. Kolejne kalekie pseudośredniowiecze z pozmienianymi nazwami i wrzuconym istotami nadnaturalnymi, sztampa do bólu. Dziwne, ale ilekroć trafiam w polskiej literaturze fantastycznej na oryginalny koncept budowy świata, ciekawe postacie i nieszablonową fabułę, w większości przypadków napisała to kobieta. Ilekroć trafiam na rycerza bez zmazy albo rębajłę-jebakę w pseudośredniowieczu, w większości przypadków nabazgrał to mężczyzna. Smutne, ale wygląda na to, że faktycznie istnieje coś takiego jak "literatura kobieca" - choć zapewne nie w tym znaczeniu, jakie mieli na myśli jego wynalazcy. :P

3. Niezbyt uzdolniony manualnie przedszkolak wyciął z papieru postacie i dał je Uznańskiemu, a ten wstawił je do swojej powieści. Psiepiękna księźnićka o łabędziej szyi, słitaśna i krucha jak wafel żonka protagonisty, zły i mroczny nekromanta, trawiony zwątpieniem dzielny rycerz... Jap*****le... (Zaraz, a może ten przedszkolak nie tylko wyciął postacie, ale zajął się też pisaniem...?!) :)
Literówek jest tyle, że głowa boli. Błędy stylistyczne, pomylone słowa, przecinki wolno żyjące - to jest nawet gorsze niż "surowy" tekst przed korektą. Wygląda, jakby ktoś go specjalnie zepsuł (!).

4. Armia trupów napada na ludzi i nadchodzi ciemność, więc trza z nią walczyć. Łał, co za oryginalność! Nikt przecież jeszcze nie pisał o walce z zombiakami! No, może tylko jakieś pół tysiąca autorów.

Matkobosko częstochosko, jakie to złe.

"Gwałcił jej szyję spojrzeniem."

Pierwsze zdanie, a ja już miałam ochotę rzucić czytnikiem o ścianę, choć biedny sprzęt nic nie zawinił. "Księżniczka" jest zła w tak wielu aspektach, że może najpraktyczniej będzie je wypunktować. A skrótowo dla tych, którym nie chce się czytać całej recenzji: książka ta to PADAKA.

1. Patos, kicz, tandeta.
Autor nie krępuje się i na...