1150 rok, Gotlandia pod panowaniem króla Sverkera i królowej Ulvhild. Władza w kraju szybko zmieniała się, bo walka o nią była ostra i nieustająca. Czytając musiałam robić notatki ponieważ w natłoku trudnych, szybko zmieniających się nazwisk i powiązań między poszczególnymi osobami gubiłam się. Z czasem jednak przywykłam i do tego i do nazw krain, wiosek, którymi autor często operuje, a także byłam w stanie przyporządkować im osoby je zamieszkujące. Łatwo nie było.

Sigrid jedna z głównych postaci powieści, pod wpływem snu postanowiła swą posiadłość przekazać za zgodą króla zakonnikom, Cystersom z Luro. Liczyła, że w ten sposób zyska dużo łask u Boga i zapewni sobie ochronę podczas porodu, który miał niebawem nastąpić.
W związku z tym musiała opuścić Varnhem i zamieszkać w posiadłości męża Magnusa, Arnas. Magnus nie był z tego powodu zadowolony, gdyż Arnas było okropnie zniszczonym miejscem. W dodatku śmieszyła go pobożność żony i to, że wszelkiego rodzaju wskazówek do działania szukała w osobie Ducha Świętego.
Sigrid nie dość, że piękna, to do tego była bardzo inteligentna. Chłonęła od mnichów wiele nowych informacji wiedząc, że je wykorzysta przy odbudowie Arnas. Magnus był zły na żonę, bo czuł, że to ona głównie rządzi w domu i podejmuje najważniejsze decyzje. Chciał ją „wychłostać i pokazać jej gdzie jest miejsce małżonki” a z drugiej strony był z niej dumny, bo widział wspaniałe efekty jej poczynań. Wiedział, że w wielu sprawach miała rację, a on nie byłby w stanie tak wspaniale wszystkiego zaplanować i doprowadzić do realizacji.

Niestety kiepski ze mnie znawca historii więc nie wiem na ile powieść zawiera prawdziwe fakty, na ile są one przeplatane fikcją. Jednak sposób w jaki autor opisuje poszczególne postacie ich życie codzienne w trudnych warunkach, ich problemy, walkę ze słabościami, grzechami, wielką miłość do Boga, ale i miłość do bliźnich, to wszystko jest tak realistyczne jakby rzeczywiście kiedyś się wydarzyło. Język jakim posługuje się Jan Guillou jest wyrazisty, zrozumiały, pozbawiony archaizmów w dialogach. Akcja toczy się równomiernie, nie dłuży się, jest dopracowana w każdym momencie. Opisy są krótkie, ale konkretne i ciekawe.
Najbardziej jednak w całej powieści poruszyło mnie znakomite przedstawienie postaci Arna, syna Sigrid i Magnusa, świetnie wyrysowana i wkomponowana w tło tamtych czasów. Fascynujące jest zderzenie jego niewinności, cnotliwości, chłopięcości z brutalnym światem pełnym przemocy, grzeszności, pokus i niesprawiedliwości.
„Krzyżowcy” to książka nie tylko dla mężczyzn. Przeczytałam ją jednym tchem. Wiarygodna historia, ciekawa treść, wspaniale wykreowani bohaterowie, emocje i refleksje, które towarzyszyły mi przy czytaniu, a także konfrontacje własnych poglądów z decyzjami bohaterów sprawiły, że długo nie zapomnę o tej lekturze i z pewnością wkrótce sięgnę po II tom.

1150 rok, Gotlandia pod panowaniem króla Sverkera i królowej Ulvhild. Władza w kraju szybko zmieniała się, bo walka o nią była ostra i nieustająca. Czytając musiałam robić notatki ponieważ w natłoku trudnych, szybko zmieniających się nazwisk i powiązań między poszczególnymi osobami gubiłam się. Z czasem jednak przywykłam i do tego i do nazw krain, wiosek, którymi autor...