"Każde zło niesie za sobą trochę dobra... Każde dobro niesie za sobą trochę zła". (str. 82)

Jest to piąta część sagi norweskiej, moim zdanie najsłabsza. Główną bohaterką jest najstarsza córka i jej działania w ruchu oporu w latach 1941-1945. Było wiele kobiet walczących w różny sposób w czasie wojny, lecz zawsze były niedoceniane, ignorowane przez mężczyzn. Jednak bohaterka i jej współtowarzyszki udowodniły, że stać je na wiele i mogą dorównać, a nawet przewyższać płeć przeciwną.
Działała w Szwecji, gdyż Norwegia była dla niej "spalona" współpracując z angielskim SOE pod pseudonimem Blue Star. Początkowo organizowała przerzuty uchodźców przez granicę. Po szkoleniu w Anglii awansuje i bierze udział w pomyślnie zakończonym eksperymencie psychologicznym.

Swoją odwagą i dobrym przygotowaniem wykazała się w brawurowej akcji odbicia więźnia. Walczy z wrogiem w różny sposób, nie zawsze przez nią akceptowanym, lecz rozkaz jest rozkazem i trzeba go wypełnić. Otrzymuje kolejne niebezpieczne zadania z których wywiązuje się nadzwyczaj dobrze.
Na wieść o eksterminacji społeczności żydowskiej w Europie, w którą skandynawskie kraje nie chciały wierzyć podjęto akcję ewakuacyjną norweskich Żydów do neutralnej Szwecji, której przewodniczyła.
Sytuacja była o tyle trudna, że w Szwecji przebywało już tysiące norweskich uchodźców, budujących swoja enklawę za cichym przyzwoleniem władz Szwecji.

Książka ukazuje jak bardzo wojna zmieniła ludzi, ich postrzeganie, zdolność do czynów, których by się nigdy nie wykonało w czasie pokoju. Taka też była główna bohaterka, doktor literatury, przykładna córka, ale też żołnierz zdolny do zabijania wroga, inwigilujący przeciwnika przez łóżko.

Mimo iż walczyła w ruchu oporu, klęska Niemiec pod Stalingradem przytłoczyła ją, była rozdarta, bo jednak w połowie była Niemką. Podzielone też były sympatie do wroga czy aliantów wśród członków jej rodziny.
Wojna dobiega końca, bohaterka dosłużyła stopnia majora w angielskim SOE i otrzymała wiele innych odznaczeń za wkład w walkę z wrogiem.

"Każde zło niesie za sobą trochę dobra... Każde dobro niesie za sobą trochę zła". (str. 82)

Jest to piąta część sagi norweskiej, moim zdanie najsłabsza. Główną bohaterką jest najstarsza córka i jej działania w ruchu oporu w latach 1941-1945. Było wiele kobiet walczących w różny sposób w czasie wojny, lecz zawsze były niedoceniane, ignorowane przez mężczyzn. Jednak...

Czytałam z dużym zainteresowaniem, zaciekawiona nowym dla mnie spojrzeniem na II Wojnę Światową i jej odbiór przez północnych mieszkańców Europy. Nawet ludzie zaangażowani w ruch oporu przeciwko Niemcom nie zdawali sobie sprawy, co się dzieje np. w Polsce, co się robi z Żydami, ze Słowianami, z Cyganami? Jak wygląda życie/brak życia w obozach koncentracyjnych? Aż wierzyć się nie chce. Z perspektywy mieszkanki Europy Wschodniej takie postrzeganie okresu wojennego jest wstrząsające ale i interesujące zarazem.
Główna bohaterka chyba nie budzi sympatii, raczej szacunek i podziw dla swoich działań i determinacji w tych działaniach. Opis akcji wojskowych/wywiadowczych jakby prosto z filmu. Bo przecież cały materiał książkowy mógłby stanowić kanwę dla wielu filmów akcji.
Jednym słowem polecam.

Czytałam z dużym zainteresowaniem, zaciekawiona nowym dla mnie spojrzeniem na II Wojnę Światową i jej odbiór przez północnych mieszkańców Europy. Nawet ludzie zaangażowani w ruch oporu przeciwko Niemcom nie zdawali sobie sprawy, co się dzieje np. w Polsce, co się robi z Żydami, ze Słowianami, z Cyganami? Jak wygląda życie/brak życia w obozach koncentracyjnych? Aż wierzyć...

Przeczytane trochę z wewnętrznego przymusu, bo mam wszystkie części. Ciekawe spojrzenie na wydarzenia II wojny światowej, zwłaszcza eksterminację Żydów i generalnie Niemców. Biorąc pod uwagę niewypały, na jakie ostatnio trafiam, całkiem niezła. Dobrze napisana, ciekawe wątki,na pewno nie jest to strata czasu.

Przeczytane trochę z wewnętrznego przymusu, bo mam wszystkie części. Ciekawe spojrzenie na wydarzenia II wojny światowej, zwłaszcza eksterminację Żydów i generalnie Niemców. Biorąc pod uwagę niewypały, na jakie ostatnio trafiam, całkiem niezła. Dobrze napisana, ciekawe wątki,na pewno nie jest to strata czasu.

Znowu pogorszenie, czyli Niebieska Gwiazda Jana Guillou

Zawsze twierdzę, że nie jestem typem fana ani wielbiciela – nie potrafię bezkrytycznie podchodzić do żadnych utworów tylko dlatego, że wcześniej spodobały mi się inne dzieła tego samego autora ani tym bardziej dlatego, że inni uznali go za geniusza. Mam jednak swoich ulubionych pisarzy, którzy dotąd mnie nie zawiedli, a jednym z nich jest Jan Guillou. Wielce się więc ucieszyłem, gdy dowiedziałem się, iż w Polsce wydano kolejną, piąta już powieść z cyklu Złoty Wiek, monumentalnej sagi o XX-to wiecznej norweskiej rodzinie, która z biedoty wybiła się na wyżyny. Tych, którzy nie czytali poprzednich tomów tej fascynującej serii wydawniczej, zdecydowanie odsyłam do recenzji Braci z Vestland, którzy cykl otwierają i oczywiście do lektury samej książki. Tym, którzy już połknęli cztery odsłony tej pięknej i mądrej opowieści nie będę zdradzał fabuły Niebieskiej i nadmienię tylko, iż tym razem głównymi personami staną się kobiety, a my będziemy śledzić, co porabiały w czasie wojny, od 1941 do 45 roku.

Jak zwykle Guillou wciąga czytelnika w fascynującą, ale tym razem i sensacyjną, historię. Ruch oporu w Norwegii, dylematy neutralnych Szwedów, działania niemieckich i brytyjskich, no i oczywiście szwedzkich, służ wywiadowczych na terenie Skandynawii, jednym słowem tematy raczej nam nieznane i w dodatku ukazane z perspektywy całkowicie nam obcej, bo szwedzko-norweskiej. Bardzo interesujące jest też śmiałe sięgnięcie do tematu chyba całkowicie nieobecnego nie tylko w polskiej literaturze, ale i naszej społecznej świadomości historycznej – do problemu stosunków damsko-męskich w partyzantce i wywiadzie. Jako bardzo wartościowe oceniam przybliżenie dziejów oddziału Syren Teddy’ego czyli Klubu Sekretarek i związanych z tym dylematów, jak choćby problemu relatywizacji moralnej (i prawnej) aborcji.

W książce znajdziemy wiele ciekawostek, jak na przykład porównanie dwóch koncepcji spojrzenia na represje wobec ludności cywilnej – brytyjsko-polską i drugą, którą nazwałbym czechosłowacką, choć takie sformułowanie w powieści nie występuje. Jedna mówi, że represje wśród ludności po udanym zamachu na okupanta są tym lepsze, im rozleglejsze i okrutniejsze, gdyż konsolidują naród przeciw najeźdźcy, a druga, że świadome prowokowanie dodatkowych strat wśród ludności, jeśli można ich uniknąć, jest niedopuszczalne.

Jak zwykle Guillou perfekcyjnie wyłapuje specyfikę narodową różnych nacji, co widać choćby w celnym oddaniu siły języka niemieckiego w kontaktach z Niemcami, co jest wręcz przeciwieństwem choćby naszego stosunku do rodzimego języka.

W Niebieskiej Gwieździe znajdziemy też wiele innych perełek, jak choćby dygresje na tematy literackie ze sformułowaniem, które momentalnie podbiło me serce - ego modernistycznego literackiego onanisty.

Do powieści dołączone jest posłowie autora rzucające światło na jego podejście do materiałów źródłowych i przyznam, że popieram tę metodę w całej rozciągłości.

Wszystko byłoby pięknie, gdyby nie dwie sprawy. Pierwsza - mój ulubiony pisarz tym razem nie ustrzegł się powielania fałszywych stereotypów o SS. Druga - praca wydawnicza.

Książki Guillou miały już w Polsce kilku wydawców i tłumaczy. Pierwsza była seria o Hammiltonie, szwedzkim bardzo realitycznym Jamesie Bondzie, wydana przez Czytelnika i almapress w tłumaczeniu Haliny Thylwe. To był perfekcyjny przykład ukazujący, że można wydać książki nie tylko bez błędów, ale ze stylem, który pozwoli rozsmakować się w autorze. Podobnie było z powieścią Zło w tłumaczeniu Anny Marciniakówny wydanym przez W.A.B. Niestety, prześwietny cykl Krzyżowcy nie miał już tyle szczęścia. O ile tłumacze Marian Leon Kalinowski i Janusz Korek pod względem stylistycznym stanęli na wysokości zadania, można nawet powiedzieć, że sięgnęli doskonałości, to spora liczba drobnych błędów nie pozwala ocenić pracy wydawnictwa Videograf II pozytywnie. A co ze Złotym wiekiem? Najpierw tłumaczyli wspólnie Anna Krochmal i Robert Kędzierski, potem dwa razy Kędzierski, a potem znów Krochmal i Kędzierski. Styl, zwłaszcza w pierwszej części, miejscami nie był tak klarowny, jak w innych powieściach Guillou, a i wydawnictwo Sonia Draga nie zadbało o to, by wyeliminować wszystkie błędy oraz błędziki. Mimo tego cykl był tak wciągający, tak oryginalny, że poleciłem go w moim Dyskusyjnym Klubie Książki, gdzie wzbudził zachwyt i uznanie. A teraz nagle, przy Niebieskiej Gwieździe, mamy nowego tłumacza - Macieja Muszalskiego. I sam nie wiem, czy to autor, którego rysem charakterystycznym była dbałość o szczegóły i czytelność przekazu, nagle się pogorszył, czy tłumacz nie sprostał. Chwilami, zwłaszcza na początku, jakaś taka nieokreślona mętność całkiem zakłócała mi lekturę. Zdarzyły się też ewidentne potknięcia. Wydawnictwo nawet się postarało i wpadki są naprawdę sporadyczne, ale dziwią mnie te manewry z tłumaczami. Marzę, by znów poczytać Guillou takiego, jak za pośrednictwem Haliny Thylwe. Nie zmienia to jednak faktu, że pomimo pewnych mankamentów, Niebieska Gwiazda jest książką z wielu względów jak najbardziej godną polecenia; trafia na moją osobistą półkę, na której naprawdę nie ma zbyt wielu książek, gdyż zatrzymuję tylko te, które mogą mnie skusić na ponowną lekturę

Wasz Andrew
Wersja z olinkowaniem i zaproszenie do wymiany wrażeń z lektury:
https://klub-aa.blogspot.com/2017/05/nage-pogorszenie-czyli-niebieska.html

Znowu pogorszenie, czyli Niebieska Gwiazda Jana Guillou

Zawsze twierdzę, że nie jestem typem fana ani wielbiciela – nie potrafię bezkrytycznie podchodzić do żadnych utworów tylko dlatego, że wcześniej spodobały mi się inne dzieła tego samego autora ani tym bardziej dlatego, że inni uznali go za geniusza. Mam jednak swoich ulubionych pisarzy, którzy dotąd mnie nie zawiedli,...

Niebieska gwiazda, to piąty tom serii Złoty Wiek Jana Gulliou. Jest to saga rodu Lauritzenów, rodziny niemiecko- norweskiej.
Akcja tego tomu toczy się w czasach II wojny światowej głównie na terenie Norwegii i Szwecji. Bohaterką jest Johanne, która na początku wojny pracowała jako kurier dla norweskiego Frontu Ojczyźnianego – Hjemmefronten, potem zostaje zwerbowana przez brytyjską organizację wywiadowczą SOE i trafia do Sztokholmu. Podejmując ogromne ryzyko bierze udział w spektakularnych akcjach sabotażowych, przemyca przez granicę ludzi oraz pomaga uciekać przed Niemcami norweskim Żydom. Jej postać przypomina trochę naszego rodzimego Hansa Klossa, ponieważ perfekcyjnie zna język niemiecki i kilka innych, oraz w celu uzyskania informacji dla swojej organizacji potrafi dzialac jak gdyby na dwa fronty i wkręcić się w łaski wysoko postawionego urzędnika niemieckiego.
Książka trzyma w napięciu, akcja goni akcję i gdyby nie to, że takie fakty niestety miały miejsce, można by pochwalić autora za skomponowanie niezłej intrygi literackiej​.
Norwegowie w czasie II wojny światowej żyli względnie spokojnie, o wielu okropieństwach, obozach zagłady, łapankach itd., które były na porządku dziennym w Polsce, nie mieli pojęcia, dopiero pod koniec wojny dotarły do nich wiadomości o obozach zagłady.

Niebieska gwiazda, to piąty tom serii Złoty Wiek Jana Gulliou. Jest to saga rodu Lauritzenów, rodziny niemiecko- norweskiej.
Akcja tego tomu toczy się w czasach II wojny światowej głównie na terenie Norwegii i Szwecji. Bohaterką jest Johanne, która na początku wojny pracowała jako kurier dla norweskiego Frontu Ojczyźnianego – Hjemmefronten, potem zostaje zwerbowana przez...

rdszdcxdsdcvctf3ffxc w

rdszdcxdsdcvctf3ffxc w

To jest okres wojny 1941-45 ale w wersji Johanne Lauritzen. Bardzo ciekawie ujęta wojna w kraju "neutralnym" Szwecji i udział w działaniach sabotażowo-szpiegowskich kobiet. Świetny styl narracji i ciekawa historia. Bardzo polecam.

To jest okres wojny 1941-45 ale w wersji Johanne Lauritzen. Bardzo ciekawie ujęta wojna w kraju "neutralnym" Szwecji i udział w działaniach sabotażowo-szpiegowskich kobiet. Świetny styl narracji i ciekawa historia. Bardzo polecam.