Ze smutkiem stwierdzam, że to już koniec tej cudownej, chociaż nie zawsze radosnej, podróży jaką była ta seria. Ostatni tom, to w zasadzie dla bohaterów jedna wielka tragedia, ból i cierpienie wpisane w szybko postępującą akcję. Jednak epilog wynagradza wszystko.

Odnosząc się do całości, trzeba zaznaczyć, że owszem większość wydarzeń da się przewidzieć, jednak jak już wspominałam wcześniej, jakimś cudem nie przeszkadza to fabule, wręcz czyni pozostałe wydarzenia bardziej niespodziewanymi. Jednocześnie jest to najpiękniejsza historia miłosna w fantastyce, jaką do tej pory czytałam. Dlaczego? A no dlatego, że nie tylko nie jest naiwna (bohaterowie zdają sobie w pełni sprawę ze swoich wielu wad i starają się nad sobą pracować cały czas - nie zbywa się tego stwierdzeniem w stylu "kocham cię pomimo wszystko"), ale także rozwija się wraz z fabułą. Miłość Aldrika i Vhalli zaczyna się niepewnym płomyczkiem, przekształca w dziki, szalejący ogień, żeby później rozrosnąć, i ustabilizować się na dobre. Mam wrażenie że w wielu seriach miłość przedstawiona jest bardziej na zasadzie constans - bohaterowie stwierdzają, że się kochają i uczucie tak sobie trwa, a autor zapewnia nas o jego mocy. Tutaj była miła odmiana, ponieważ bohaterowie naprawdę widocznie się zmienili.
Na uwagę zasługuje też nakreślenie postaci - każda ma naprawdę indywidualny charakter.
Cóż więcej mogę powiedzieć - niemal żadna inna seria nie trzymała mnie w swych sidłach do późnej nocy, tylko po to, żeby obudzić mnie o 4:30 rano, i być pierwszą rzeczą którą mam na myśli.

Ze smutkiem stwierdzam, że to już koniec tej cudownej, chociaż nie zawsze radosnej, podróży jaką była ta seria. Ostatni tom, to w zasadzie dla bohaterów jedna wielka tragedia, ból i cierpienie wpisane w szybko postępującą akcję. Jednak epilog wynagradza wszystko.

Odnosząc się do całości, trzeba zaznaczyć, że owszem większość wydarzeń da się przewidzieć, jednak jak już...