W porządku. Opinia pisana "na gorąco", więc z pewnością wyleję na nią sporo emocji.

Książka Colleen Hoover i Tarryn Fisher - to brzmi zjawiskowo. Obie autorki znane ze swoich wcześniejszych, naprawdę ciekawych książek nie mogą przecież wspólnie napisać katastrofy! Jednak w książkach Young Adult granica pomiędzy "zniewalającym arcydziełem" a "totalną porażką" jest niesamowicie cienka. Aż strach się bać.

Zacznijmy jednak od wprowadzenia. Charlie i Silas to dwoje młodych ludzi, którzy jednocześnie stracili pamięć. Tak, właśnie - utracili wszelkie wspomnienia i nie mają pojęcia dlaczego. Cała książka opiera się na tym, by oboje zrozumieli czemu jest tak a nie inaczej oraz by mogli odbudować uczucia, które ich kiedyś połączyły.

Część pierwsza. Zacznijmy może od pozytywów. Szkoda tylko, że tak ciężko się ich szuka... o części wprowadzającej do powieści nie potrafię powiedzieć zbyt dużo. Sam pomysł naprawdę mi się podoba, ale bohaterowie z każdą chwilą coraz bardziej mnie denerwowali. Silas - stylizowany na dobrego człowieka i troskliwego chłopaka - od razu kochał Charlie, właściwie nie poznawszy jej wcześniej. Charlie za to potrafiła bez wyraźnego powodu krzyczeć na wszystkich dookoła, bo, uwaga:
a) Silas chodził zbyt szybko
b) koleżanka zasugerowała dietetyczną colę zamiast zwykłej
Głównym bohaterom na razie dziękuję, nie do końca uśmiecha mi się czytanie ich niesamowitej historii.
Sama akcja się nieco ciągnęła. Po jakimś czasie nie byłą ani trochę interesująca, poszukiwania Charlie i Silasa nie dawały żadnych rezultatów. Końcówka jak najbardziej na plus, nieoczekiwane zwroty akcji zawsze się przydają. Może nie było to zaskoczenie godne oklasków, ale przynajmniej miła odmiana.

Część druga. Trochę mnie frustrowała na początku (nie, nie powiem dlaczego - aż tak spoilerować nikomu nie zamierzam), ale po jakimś czasie książka powróciła na dobre tory. Uwielbiam zaskoczenia, ale nie frustrujące, tak to ujmijmy. Mogę to jednak podpisać pod pozytyw całej książki, bo w końcu wywołała u mnie jakieś emocje.

Część trzecia to jednak kolejne rozczarowanie. Bohaterowie stali się może nieco mniej upierdliwi i - muszę przyznać - Silasa nawet polubiłam, Charlie zresztą też. Jednak chciałabym się teraz skupić na fabule. W pierwszej i drugiej części rozpoczęto wiele wątków, z czego każdy z nich mógł dać nam, czytelnikom, satysfakcjonujące usprawiedliwienie, dlaczego bohaterowie nic nie pamiętają. Z każdą stroną próbowałam zrozumieć zagadkę coraz bardziej i bardziej. W pewnym momencie nawet podejrzewałam kilka osób, a jednak... prawda okazała się być po prostu nudna. Nawet czytając fantastykę mój umysł potrzebuje racjonalnego wyjaśnienia - niech już będzie, że czarodziej zniszczył świat, ale niech ma chociaż jakiś ciekawy powód! - więc tuż po przeczytaniu całego wyjaśnienia, które swoją drogą zajęło może trzy zdania, miałam ochotę wyrzucić książkę przez okno.

Zbyt dużo przez książkę przewijało się postaci trzecioplanowych. Postaci, które nie miały nic wspólnego z fabułą, ani nie wnosiły kompletnie niczego do książki. Krewetka (i właściwie cała jej "sprawa", cały wątek... tak nie pociągnięty do przodu, że według mnie mogłoby jej nie być), koleżaneczki Charlie, koledzy Silasa... Wszystkich znamy z imienia, opisu (choć ja osobiście tego nie zapamiętałam), pomimo, że to niepotrzebne.

Reasumując... książka przeciętna. Z braku alternatyw sięgnięcie po nią nie wydaje się złym pomysłem - miejscami wciąga, ale finalnie mnie przynajmniej rozczarowała. Dosyć typowa, lekko cukierkowa młodzieżówka, która wybrała zamiast sensu i logiki nastoletnią miłość... i oczywiście dramaty między bohaterami, dużo dramatów. Nie dla wymagających czytelników, a przede wszystkim nie dla ludzi, którzy z młodzieżówek już wyrośli.

W porządku. Opinia pisana "na gorąco", więc z pewnością wyleję na nią sporo emocji.

Książka Colleen Hoover i Tarryn Fisher - to brzmi zjawiskowo. Obie autorki znane ze swoich wcześniejszych, naprawdę ciekawych książek nie mogą przecież wspólnie napisać katastrofy! Jednak w książkach Young Adult granica pomiędzy "zniewalającym arcydziełem" a "totalną porażką" jest...