Książka jest... dziwna. Nie wiem w sumie jak ją opisać. Chyba pierwszy raz mam aż tak bardzo mieszane uczucia po przeczytaniu książki, która w zasadzie zapowiadała się niebanalnie i w pewnym sensie właśnie taka była... W pewnym sensie.
Opowiada ona historię młodego(na razie) Damiana. Z pozoru zwyczajnego chłopaka, delikatnego, leptosomatycznego, blondynka z nosem w książkach i muzyce, które są dla niego całym życiem... No może prawie całym, ponieważ jest jeszcze coś. Gdy tylko rozpocznie się wiosna, a na nieboskłon wzejdzie uśpione, do tej pory, słońce, Damian wyrusza na miasto. Niby nic nadzwyczajnego, zwykła przechadzka... Jednak nie do końca, ponieważ jej powodem są... mięśnie. Kropkowane, w kratkę, prążkowane, gładkie, tatuowane... Wszystkie! Za którymi Damian, (nie)zwykły gej, podąża wiedziony chłopięcą fascynacją i pożądaniem. Jednak na tym zazwyczaj się kończy. Na podążaniu, przypatrywaniu się, podnieceniu, któremu potem sam musi dać upust... Aż pewnego dnia jedne z tych mięśni, kropkowanych, w kratkę, prążkowanych, gładkich, a nawet tatuowanych zaprowadzą go do metra... Gdzie przy jego pomocy uratują przed upadkiem starszą Panią, z torebką piranią, tym samym decydując o tym, że tym razem, ta historia nie skończy się jak wcześniejsze. Będzie inna, niezwykła, chociaż Damian jeszcze tego nie wie. Te mięśnie przywdziewające zieloną koszulkę, w pewnym sensie, już go nie opuszczą. (pomimo wielu przeciwności) Tylko czy jest to powód do radości?
Tytuł, na pewno zaskakujący, ukazuje nam bardzo intrygującą i poruszającą historię dwóch kochanków, których relacja, niestety jednak bardziej skomplikowana, nie pozwala im na pełne szczęście. Jest on wiecznym pytaniem: ,,To już? To wszystko? To tyle?", pokazuje ulotność chwili, życia, gdyż akcja rozgrywa się na przestrzeni kilkunastu lat, to jak łatwo jest się zgubić w oczekiwaniach, nadziei, ułudzie, a po ocknięciu się... jest już za późno. Pokazuje również niesamowite uczucie, które pomimo wyparcia powracało. Pomimo początkowego braku akceptacji, z czasem wymusiło ją. Uczucie które silniejsze niż wszystko dążyło do zwycięstwa, do szczęścia. Jego piękno, niewinność, którą próbowano podważyć, zniszczyć, wyprzeć. Ukazana w tym tytule również drogę do akceptacji, zarówno tą którą trzeba przejść samemu, jak i tą którą muszą przejść inni, aby zaakceptować w nas np. odmienną orientację. Drogę która nie jest i nigdy nie była łatwa, a na której początku postawieni zostali, genialnie wykreowani, bohaterowie, których emocje, wiecznie poruszające i tak realistyczne, nie mogłyby zostać lepiej opisane i przedstawione. Jednak pomimo tej intrygującej historii, dodatkowo urozmaiconej nawiązaniami literackimi(oczywiście ze strony Damiana), które nadawały wydarzeniom dodatkowe przesłania, znalazłam w niej również swego rodzaju mankamenty, które psują mi jej wyobrażenie. Mianowicie, chodzi mi o styl pisania autora, oraz dziwaczny wręcz rodzaj narracji, w którym zmiana bohaterów przypomina wręcz skoki konika polnego, który co chwila zmienia kwiatek, na którym zdecydował się zatrzymać.
Pomimo tych drobnych błędów ze strony autora, książka jest, według mnie, bardzo wartościową pozycją, z niesamowicie ciekawym przekazem, który potrafi nie raz zamieszać w głowie, zmuszając do rozmyślań. Pokazując nam siłę miłości i czasu...Historia kołem się toczy (Zrozumiecie po przeczytaniu ;) )

Książka jest... dziwna. Nie wiem w sumie jak ją opisać. Chyba pierwszy raz mam aż tak bardzo mieszane uczucia po przeczytaniu książki, która w zasadzie zapowiadała się niebanalnie i w pewnym sensie właśnie taka była... W pewnym sensie.
Opowiada ona historię młodego(na razie) Damiana. Z pozoru zwyczajnego chłopaka, delikatnego, leptosomatycznego, blondynka z nosem w...