Kto z was nie miał nigdy w ręku opracowania twórczości Mickiewicza.
Myślę, że po taką książkę prędzej czy później sięgnął każdy, kto zdawał maturę.

Ja podobnych utworów w swoich rękach miałam dziesiątki, najwięcej na polonistyce, bo literatura romantyczna to jeden z ulubionych przedmiotów na studiach.

Wydawać by się mogło, że nic nowego o Mickiewiczu nie da się już powiedzieć. Że temat jego biografii i twórczości został wyczerpany do końca. A jednak...

Słusznej wielkości dzieło Bohdana Urbankowskiego dowodzi, że Mickiewicz wciąż jest poetą, o którym warto pisać i nad którego twórczością warto oprzeć badania.

Autor książki tym różni się od innych badaczy, że ma niesztampowy charakter, stara się wgryźć w życie Mickiewicza od strony innej niż nadgryzali inni romantolodzy.

Chciałabym byście wrócili do samego podtytułu tej książki. Tu właśnie w tych trzech kategoriach zawarte jest przesłanie całego dzieła liczącego 585 stron.

Autor zgłębia Mickiewiczowskie tajemnice wiary: odwołuje się do pragnień kapłańskich, opisuje mesjanizm polskiego narodu w wizji poety, wspomina o hipnotycznych seansach i paranoicznych zachowaniach.

Urbankowski wiele uwagi poświęca miłosnej naturze Adama Mickiewicza. Obala mit miłości z Marylą Wereszczakówną, demaskuje próby samobójcze kochanki i bada prawdziwość istnienia owocu tego romansu, dziewczyny imieniem Ewelinka. Nie szczędzi brutalnych faktów o początkowej rezygnacji z uczucia Mickiewicza do Marylki, aż wreszcie otwiera oczy na zamiary pojedynku z hrabią, mężem Maryli a swym rywalem. Dementuje legendy o związku pary jakoby miał trwać 12 lat, w rzeczywistości cała historia miłosna zamyka się w dwóch latach trwania.

Ostatecznie skupia się Bohdan Urbankowski na ostatnich latach życia wieszcza i zastanawia się nad tajemnicą jego śmierci. Czy Mickiewicz umarł na epidemię choroby, czy jednak zmarł wskutek zażycia trucizny?

Badacz w utworze ujmuje również kilka ważnych literackich kwestii. Opisuje tożsamość bohaterów literackich z utworów Mickiewicza z osobami z jego otoczenia. Wysnuwa teorię, że symboliczne "Czterdzieści i cztery" tak naprawdę mogło być przypadkowymi liczbami.

Toczy dyskurs z badaczami, którzy przed laty, tak jak on próbowali zgłębić jego sylwetkę. Ale robi to tak, by pokazać rację poprzedników a i samemu wtrącić swoje trzy grosze. Z tej racji uważam, że książka jest genialna i wybitna.

Pozycja, której brakowało w świecie literaturoznawstwa. Obowiązkowa lektura dla wszystkich polonistów a przy tym must have każdej szkolnej biblioteki.

Kto z was nie miał nigdy w ręku opracowania twórczości Mickiewicza.
Myślę, że po taką książkę prędzej czy później sięgnął każdy, kto zdawał maturę.

Ja podobnych utworów w swoich rękach miałam dziesiątki, najwięcej na polonistyce, bo literatura romantyczna to jeden z ulubionych przedmiotów na studiach.

Wydawać by się mogło, że nic nowego o Mickiewiczu nie da się już...