Polski poeta, eseista, dramaturg i filozof. Jest autorem ponad 50 książek – dramatów, esejów i zbiorów poezji. wśród nich znajdują się prace filozoficzne („Myśl romantyczna”, „ Absurd – ironia – czyn”,” Kierunki poszukiwań”),zbiory sztuk teatralnych i radiowych („Dramaty płockie”, „Sny o ojczyźnie”),wiersze („W cieniu”, „Głosy”, „Dojrzewanie”, „ Chłopiec, który odchodzi”, „Erotyk dla następcy”) i monografie: Adama Mickiewicza, Fiodora Dostojewskiego, Józefa Piłsudskiego, Karola Wojtyły i Zbigniewa Herberta. Jego szkice „The Romantic Teatre; its bounds and the overstepping of bounds” oraz „The unknown Witkacy” zostały nagrodzone na międzynarodowych konkursach. O wartości polskiej filozofii przypominały także takie eseje Urbankowskiego: ,,In response to the challenge of the age. (Brzozowski)”, „On the philosophy of Juliusz Słowacki”, „Dialectics of psychology and sociology in the social thought of Edward Abramowski”, „The world as a work of art: on the philosophy of Karol Libelt, 1807– 1875”. Autor Czerwonej mszy albo uśmiechu Stalina (wyd. drugie i trzecie jako Czerwona msza, czyli uśmiech Stalina),w której przedstawia życiorysy twórców kultury w okresie powojennym.
Rosjanie potrafią być znakomitymi niewolnikami i nadzorcami niewolników - wiąż jednak nie potrafią nie być ani jednymi, ani drugimi, nie umi...
Rosjanie potrafią być znakomitymi niewolnikami i nadzorcami niewolników - wiąż jednak nie potrafią nie być ani jednymi, ani drugimi, nie umieją być normalnymi ludźmi".
Powieściowy obraz najstraszliwszych lat Polski Ludowej - czasów stalinowskich, kiedy komunistyczni zbrodniarze urządzali się w Polsce mordując patriotów.
W tym komunistycznym bagnie stara się odnaleźć pisarz Tadeusz Borowski, który wrócił z niemieckiego obozu koncentracyjnego.
Odnosi sukces swoimi opowiadaniami obozowymi, ale pisane na zamówienie zachwyty nad ustrojem i sprawozdania z procesów "faszystowskich band" AK wychodzą płaskie i plakatowe.
Okazuje się też, że podając rękę ludziom, którzy mają krew na rękach, trudno się nie ubrudzić.
Przy okazji dostajemy skróconą historię PPR - z mordem założycielskim Nowotki i dalszymi mordami w walce o władze w partii, wyimki z historii Związku Sowieckiego oraz galerię pisarzy wysługujących się komunistom.
Czyta się ciężko, bo opisy zdrady, tortur i sfingowanych procesów to nie literatura rozrywkowa.
A jak się książka kończy? Wystarczy przeczytać zakończenie biografii Borowskiego.
Dostajemy też krótki epilog, czyli dalsze losy postaci opisanych w książce. Niestety, sprawiedliwości nie stało się zadość.
Nietypowa "biografia", bo nie uświadczymy tu przechodzenia przez kolejne etapy życiowe. Można się dziwić, jak wiele faktów z życia poety jest niepewnych - a przecież mamy tu do czynienia z XIX wiekiem, a nie ze średniowieczem.... Urbankowski usiłuje te białe plamy wyjaśnić, na pewno też odczarowuje mity narosłe wokół Mickiewicza, z którego zrobiliśmy kolejny pomnik narodowy, bez przywar. Tym niemniej znużyła mnie ta książka, przez specyficzny, dość zawiły język stosowany przez autora oraz rozwlekłość argumentów, w tym cytowanych listów, zapisków, pamiętników. Człowiek czytając je, dochodzi też do wniosku, że nasi przodkowie nie mieli umiejętności wyrażania się w zrozumiały sposób ;) Znajdziemy tu też sporo odniesień do innych biografii Mickiewicza/dzieł dotyczących wieszcza - do których Urbankowski odnosi się nieraz w krytycznym tonie. Biografię też trzeba czytać ostrożnie i z uwzględnieniem poglądów biografa... Brakowało mi informacji o żonie Mickiewicza, jego małżeństwie oraz rodzinie - podczas gdy autor szczegółowo omawia inne romanse poety, o żonie wiemy z tej książki tylko tyle, że była.