Żeby się cieszyć lekturą tej powieści czytelnik jest wpierw zobowiązany przyjąć kilka założeń.

Po pierwsze, całość to w istocie panegiryk na cześć głównej bohaterki, co to się chłopom i admirałom nie kłania, wzorze cnót wszelakich, która wszystkich po kątach porozstawia i nawet w najgorszym bagnie (gdzie, rzecz jasna, trafia niesprawiedliwie i nie ze swojej winy) wyjdzie koniec końców na swoje. Nie obędzie się więc chociażby od tego, że raz za jakiś czas słuchamy różnych innych bohaterów jak za jej plecami opowiadają jaka to ona nie jest niesamowita. Wszystko umie, zawsze lodowato spokojna, do tego ma magicznego kota drzewnego (którego z jakiegoś powodu nie przetłumaczono jako "drzewokota" czy podobnie, więc ciągle kłuje w oczy anglicyzm "treecat"). W zasadzie zanotowałem u niej w czasie lektury jedynie dwie istotniejsze wady: kiepsko radziła sobie z matematyką - co nie miało znaczenia, bo miała komputery i jakiś magiczny instynkt, dzięki którym i tak mogła latać lepiej jak inni - oraz nie była jakoś specjalnie urodziwa - co nie miało znaczenia, bo autor i tak ani myślał się pchać w wątki miłosne i mu uroda do niczego nie była potrzebna. Na ile jej postać już zdryfowała w stronę klasycznej "Mary Sue" nie podejmę się oceniać. To jednak było do przewidzenia, w końcu cała seria na X tytułów się kręci wokół niej i jej geniuszu, ciężko oczekiwać czegoś innego.

Po drugie, archaizm po prostu leje się z ekranu gęstą strugą. Przyszłość i statki kosmiczne, a strategia, kierowanie i stosunki na pokładzie dalej są żywcem wyjęte z czasów admirała Nelsona. Dochodzi tu momentami do absurdalnych kuriozów, pokroju tego że kapitan musi ustnie polecić bosmanowi aby ten zmienił kurs okrętu o kilka stopni w prawo. Komputery zamiast wyręczać ludzi w niemal każdej czynności stanowią tu odpowiednik rozbudowanego liczydła czy sekstansu, na którym załoga ręcznie sprawdza obliczenia i koordynaty. Albo oficer medyczny, który rannych w bitwie dalej kroi skalpelem zamiast stosować jakieś zrobotyzowane manipulatory czy coś w tym stylu. Krótko mówiąc, niby sci-fi, ale na kosmicznych galeonach i brygantynach.

Po trzecie, autor, jeśli wierzyć Wikipedii, jest gorącym zwolennikiem równości płci, przez co jak na marynarkę wojenną kręci się w tej armii całe mnóstwo kobiet na wysokich stanowiskach, przeważnie utalentowanych i uzdolnionych (choć są wyjątki), co również niektórych może drażnić bądź śmieszyć. Przekonania i poglądy autora jeszcze tutaj są raczej ciekawostką i fanaberią, nie wpływając w jakiś wielki sposób na akcję powieści, ani nie rzucającą się w oczy w nazbyt przesadny sposób, ale już opis kolejnej części cyklu wskazuje, że może być gorzej, a wojna płci zacznie dominować jako motor napędowy fabuły... cóż, zobaczymy gdy (albo jeśli) przyjdzie przeczytać "Honor królowej".

Jak się powyższe trzy kwestie przyjmie do wiadomości i zaakceptuje, wówczas nie ma większego problemu aby cieszyć się powieścią. Akcja sunie wartko, postacie dają się lubić (lub nie, jeśli akurat mamy czuć wobec nich niechęć), do tego autor stara się przy okazji budować swoje uniwersum, dodając szerokie opisy panujących tam polityk, pseudofizyki lotów międzyplanetarnych i stosunków militarnych, łącznie z dodatkami na końcu, których to szczerze mówiąc już nie chciało mi się czytać - aż tak mi nie zależy, fanatyków jednak pewnie takie drobiazgi cieszą. Jak na początek serii, która się potem rozlała na kilkanaście solidnych grubych tomów, nie jest źle.

Żeby się cieszyć lekturą tej powieści czytelnik jest wpierw zobowiązany przyjąć kilka założeń.

Po pierwsze, całość to w istocie panegiryk na cześć głównej bohaterki, co to się chłopom i admirałom nie kłania, wzorze cnót wszelakich, która wszystkich po kątach porozstawia i nawet w najgorszym bagnie (gdzie, rzecz jasna, trafia niesprawiedliwie i nie ze swojej winy) wyjdzie...