Reacher dostaje ode mnie 7 gwiazdek z urzędu, bo ta wykreowana przez Childa postać jakoś mi leży.
Zakończenie - no niestety, jak na tak wspaniałego bohatera, to coś marnawe.
To, co nas (niektórych zapewne) ujmuje w tej serii, to poczucie - nazwijmy to umownie - naturalnej sprawiedliwości. Względem popaprańców mordujących postronne ofiary tylko po to, żeby ukazać poziom własnego testosteronu - wyrwanie łba z korzeniami, to miłosierne minimum. Moje najniższe instynkty nasycają się, a tu przecież nie chodzi o kogoś, kto zrobił krzywdę ani mnie, ani nikomu bliskiemu - zatem ten mój najniższy instynkt jest podczepiony do źródła naturalnej sprawiedliwości. Tak sądzę.
Zupełnie odwrotnie, niż w życiu: gdy polski popieprzeniec odcina głowę dziewczynie i biorą go na badania psychiatryczne, a potem przy pomocy sztabu prawników uzyskuje kilkuletnią odsiadkę czy też wcale nie siedzi, to wtedy te moje najniższe instynkty sprawiedliwości osiągają poziom najwyższej frustracji. Chciałoby się zatrudnić jakiegoś Reachera, żeby załatwił tę sprawę jak należy.
Książka jednak marnuje w znacznym stopniu potencjał zawarty w tej historii. Zważywszy na przeszłość głównych bandziorów nie należałoby się spodziewać z ich strony błyskotliwości i Reacher powinien kilka razy im zajść za skórę i pogonić kota, a tu cały czas defensywka i to mało udolna. Scenariusz ostatniej potyczki przyciężkawy, jak lokomotywa parowa i nieprawdopodobny w realności. Bardziej by mi się podobało, gdyby Jack trzymał wszystkie sznurki i zapędzał bydło do obory, no i zanim nastąpiłoby to co powinno - mordy zostały obite, a zestaw kości połamany.

Reacher dostaje ode mnie 7 gwiazdek z urzędu, bo ta wykreowana przez Childa postać jakoś mi leży.
Zakończenie - no niestety, jak na tak wspaniałego bohatera, to coś marnawe.
To, co nas (niektórych zapewne) ujmuje w tej serii, to poczucie - nazwijmy to umownie - naturalnej sprawiedliwości. Względem popaprańców mordujących postronne ofiary tylko po to, żeby ukazać poziom...