"Córki niczyje" towarzyszyły mi przez ostatni tydzień i rozstawałam się z nimi z wielkim żalem.
Powieść W. Collinsa łączy cechy tradycyjnej literatury wiktoriańskiej z nowatorskimi elementami utworów kryminalnych i sensacyjnych. W czasach autora te podgatunki jeszcze nie istniały, więc można mówić tu o prekursorstwie (i nic dziwnego, gdyż W. Collins uważany jest za twórcę pierwszej powieści detektywistycznej, jaką jest "Księżycowy kamień:).

Całość czyta się z wielkimi emocjami: z jednej strony niespiesznie, delektując się barwnymi opisami i bogatym językiem, z drugiej - z niecierpliwością czekając na rozwiązanie intryg, które trzymają w napięciu.
Fabuła, co rzadko zdarza się w przypadku powieści wiktoriańskich, jest nieprzewidywalna i obfituje w niespodzianki oraz zwroty akcji. To sprawiało, że z wielkim zaciekawieniem odwracałam kolejne kartki, chcąc jak najszybciej poznać finał. Jednocześnie chciałam jak najdłużej cieszyć się lekturą, więc ją sobie dozowałam - około stu stron dziennie. Przyznam, że to ćwiczenie silnej woli czytelniczej było nie lada wyzwaniem:).

W. Collins jawi się w "Córkach niczyich" jako baczny obserwator swoich czasów, chociaż wiele poruszanych przez niego aspektów ma charakter ponadczasowy, sprawiając, że książka nie straciła na aktualności.
Dużo miejsca pisarz poświęca obyczajowości, konwenansom społecznym i prawodawstwu związanemu z dziedziczeniem majątku, które z naszej perspektywy wydawać się może absurdalne.
Niezwykle cenne i barwne są portrety bohaterów, moim zdaniem - literacki majstersztyk! Osobiście szczególnie upodobałam sobie kapitana Wragge'a, szelmę i oszusta, który na pewno idealnie odnalazłby się we współczesnym nam świecie. Mimo iż Wragge jest typem spod ciemnej gwiazdy, potrafi być czarujący, a nawet wykazuje się ludzkimi odczuciami, gdy sytuacja tego wymaga. Jego manipulacyjne zdolności i talent do przekrętów nieraz napędzają akcję, ale wprowadzają też elementy humorystyczne. Sceny z niezbyt rozgarniętą żoną, panią Wragg, oraz dialogi ze schwytanym w pułapkę wrednym bogaczem i jego przebiegłą gospodynią to jedne z najlepszych fragmentów powieści.

Dla mnie lektura "Córek niczyich" była wielką ucztą duchową, czego życzę wszystkim czytelnikom. Polecam zaś przede wszystkim miłośnikom dziewiętnastowiecznej klasyki i wiktoriańskich klimatów.

"Córki niczyje" towarzyszyły mi przez ostatni tydzień i rozstawałam się z nimi z wielkim żalem.
Powieść W. Collinsa łączy cechy tradycyjnej literatury wiktoriańskiej z nowatorskimi elementami utworów kryminalnych i sensacyjnych. W czasach autora te podgatunki jeszcze nie istniały, więc można mówić tu o prekursorstwie (i nic dziwnego, gdyż W. Collins uważany jest za twórcę...