To moje trzecie już spotkanie z genialnym, a zarazem bardzo tajemniczym autorem poskiej SF. Wcześniej miałem okazję czytać fenomenalnego "Robota" i bardzo dobrego: "Według Łotra".
Jak zatem było z Oro?
Ano, krótko mówiąc: różnie, ale na pewno nie tak dobrze jak w przypadku pierwszych powieści, o których wspomniałem.
Koncepcja wydała mi się pasująca do Wiśniewskiego jak ulał i w jego stylu; choć od początku wydawało mi sie, że podszedł do opowiadanej przez siebie historii dośc lekko.
Przedstawia bądź co bądź nieco iluzoryczny świat, zamieszkiwany jednak przez tych samych ludzi z krwi i kości, stłoczonych w czymś na kształt niewielkiej bańki.
Pojawiają się problemy stare jak świat i znane wszystkim ludziom żyjącym we wszystkich epokach, plus kilka unikatowych stworzonych na potrzeby tej dziwnej rzeczywistości przez samego autora.
Kilka spraw moze tu śmieszyć, dziwić, ale i zmuszać do refleksji, pokazując naturę ludzką w trochę nietypowych warunkach.
Jak to wszystko ocenić?
Sam nie wiem. Oro wydano dopiero po śmierci autora i w sumie czasem miałem wrażenie, że być może stanowić miało jakiś pierwotny szkic, szkielet czegoś nieco innego. Prawie całą książkę czyta sie dość szybko i przyjemnie. Lecz wydaje się momentami dziwnie niepoważna jakby nie pasująca do klimatów autora, plus ta dziwna fascynacja erotycznymi podbojami bohatera, które w pewnym momencie przestają być strawne.
Cóż...5/10

To moje trzecie już spotkanie z genialnym, a zarazem bardzo tajemniczym autorem poskiej SF. Wcześniej miałem okazję czytać fenomenalnego "Robota" i bardzo dobrego: "Według Łotra".
Jak zatem było z Oro?
Ano, krótko mówiąc: różnie, ale na pewno nie tak dobrze jak w przypadku pierwszych powieści, o których wspomniałem.
Koncepcja wydała mi się pasująca do Wiśniewskiego jak ulał...