Dawno nie chciałam aż tak bardzo, żeby czytana książka wreszcie się skończyła. Paplaninę można przeżyć przez jakiś czas, ale potem człowiekowi styka i jedyne czego pragnie to fakt skończenia z ową paplaniną.
I tak było w przypadku “Seksu w wielkim mieście”, sama książka nie oczarowuje, bohaterki zachowują się jak samice w okresie godowym lub wyznają zasadę bycia singielką jak najdłużej. To akurat popieram, ale polowanie na męża? Dajcie spokój.
Bohaterki panie Candace są piękne, lubiane, z pełną ilością nałogów i bez żadnych zahamowań. Gdzieś w tle bzyczy mały przypominacz, że czasem warto się uspokoić. Ale bohaterek interesuje jedno – zabawa. Może nie wszystkie bohaterki są takie, ale główna – Carrie – owszem.
Właściwie nic nowego w tej książce nie znalazłam, niby jest wyzywająca, bo ciągle opowiada o seksie. Ale cóż tu zmyłka, bo owszem, seks tam jest, ale w małych ilościach i nie taki jak w “Dzienniku nimfomanki”. Autorka opisuje relacje między tymi ludźmi na “szczycie”, między mężczyzną a kobietą i oboje są z wyższych sfer. I wiecie co? Wcale w to nie wierzę. Nie wierzę, że cały Nowy Jork taki jest, że w środku miasta trwa wieczna bitwa o seks i małżeństwo. No przecież to nie jest w życiu najważniejsze. Ale ja jestem inna, tak więc mnie się to wcale nie podoba i wiem, że taki świat wcale mnie nie czaruje. Bo jeśli mam być na topie i spotykać facetów tylko na jedną noc – to ja dziękuję. I po sprawie, nic ciekawego w tej książce nie ma.

Dawno nie chciałam aż tak bardzo, żeby czytana książka wreszcie się skończyła. Paplaninę można przeżyć przez jakiś czas, ale potem człowiekowi styka i jedyne czego pragnie to fakt skończenia z ową paplaniną.
I tak było w przypadku “Seksu w wielkim mieście”, sama książka nie oczarowuje, bohaterki zachowują się jak samice w okresie godowym lub wyznają zasadę bycia singielką...