„Słowa. Otaczają mnie tysiące słów. A nawet miliony. (…) Słowa zawsze wirowały wokół mnie niczym śnieżynki – każda delikatna i inna, każda samoistnie topniejąca w moich dłoniach. Gdzieś we mnie tworzą się potężne zaspy słów. Góry fraz, zdań, idei. Inteligentne wyrażenia. Żarty. Piosenki o miłości.”

Jedenastoletnia Melody ma fotograficzną pamięć. Jest też najmądrzejszym dzieckiem w szkole – tyle, że nikt o tym nie wie. Dziewczynka choruje na porażenie mózgowe. Nie potrafi chodzić. Nie potrafi mówić. Nie potrafi pisać. Gdyby mogła chętnie opowiedziałaby wszystkim co dzieje się w jej głowie i jak wiele potrafi zrozumieć. Niestety wszyscy uważają ją za niedorozwiniętą. Melody jednak posiada w sobie ogromną siłę i wolę walki, a dzięki swojemu uporowi, determinacji i pomocy pewnych osób udaje się jej osiągnąć bardzo wiele.

„Tylko w mojej głowie” to książka niezwykła pod każdym względem. Historię Melody poznajemy z jej punktu widzenia, a dzięki pierwszoosobowej narracji mamy okazję bliżej przyjrzeć się temu co dzieje się z dziewczynką i jak ogromne emocje kłębią się w jej wnętrzu. Autorka z niesamowitą empatią i wrażliwością wciela się w postać osoby chorej pokazując nam świat z jej perspektywy. I choć Melody jest osobą niepełnosprawną, praktycznie całkowicie uzależnioną od pomocy bliskich, to jednak posiada w sobie ogromny potencjał, o którym tak naprawdę nikt nie wie. Dziewczynka pomimo tego, że nie potrafi mówić, to jednak odkąd pamięta żyje w świecie słów. W świecie gdzie dźwięki mają barwę, a każdą rzecz którą usłyszy – zapamiętuje. Chłonie wszystko jak gąbka, ale wciąż jest jej mało. Jest spragniona wiedzy, jednak nie potrafi wyrazić tego co czuje. Wszystko dzieje się w jej głowie. Tylko co zrobić, aby w końcu wszyscy przekonali się, że Melody wcale nie jest taka głupia jak sądzą? Czy jest jakiś sposób aby mogła komunikować się ze światem?

Często osoby niepełnosprawne spotykają się z brakiem akceptacji ze strony innych. Traktuje się ich z góry i postrzega się ich jako osoby gorsze. Muszą zmagać się z przykrościami, szykanami i złośliwościami i choć ich codzienność jest wystarczająco skomplikowana, muszą jeszcze stawić czoło wielu trudnościom, takim jak chociażby brak tolerancji ze strony społeczeństwa. Dlaczego tak jest? Dlaczego nie potrafimy zobaczyć w osobie niepełnosprawnej normalnego człowieka, tylko parzymy na niego przez pryzmat jego choroby i trudności? To nie ich wina, że tacy są, a jeśli my nie będziemy ich akceptować, to jak to będzie świadczyć o nas samych? Nauczmy się dostrzegać inność, ale zamiast uciekać od niej ze strachem i odwracać się od niej z obrzydzeniem – zacznijmy ją akceptować. Przecież inne nie znaczy gorsze. W końcu osoba niepełnosprawna też jest człowiekiem i też zasługuje na szacunek. Nie zapominajmy o tym.

Książki o niepełnosprawności i takie które dotykają tematyki chorobowej, zawsze wywołują we mnie wiele emocji. Nie potrafię jednak przejść obok nic obojętnie. Tak samo było z książką Sharon M. Draper. Czułam, że będzie to strzał w dziesiątkę i się nie pomyliłam. „Tylko w mojej głowie” zachwyciła mnie, oczarowała i całkowicie pochłonęła. Przeczytałam ją w jeden dzień, a gdy odkładałam ją na półkę, czułam jak emocje rozsadzają mnie od środka. To niezwykle poruszająca, roztkliwiająca i rozbrajająca lektura, która rozdziera duszę i serce na milion kawałków. I to dosłownie. Napisana niezwykle lekko, z ogromną wrażliwością, ale tak by nie tylko wzruszyć czytelnika, ale również wywołać na jego twarzy uśmiech i sprawić, że inaczej spojrzymy na osoby niepełnosprawne. Cieszę się, że takie książki powstają, bo dzięki temu uczymy się wrażliwości, tolerancji i zrozumienia. To ważna i wartościowa lekcja, która na pewno przyda się każdemu z nas.

To co najbardziej poruszyło mnie w książce, to postać Melody. Nie potrafiłam pogodzić się z tym, że jest tak podle traktowana przez rówieśników. Wszystkiemu winna jest jednak ludzka mentalność i uprzedzenia. Jednak nie każdy człowiek jest pozbawiony uczuć i empatii. Czasami kierujemy się strachem, a to co nieznane budzi w nas lęk. Jednak zawsze trzeba walczyć ze swoimi słabościami. To kolejny bardzo istotny temat poruszony w powieści Sharon M. Draper. I choć jest to książka przede wszystkim o niepełnosprawności, to jednak autorka mówi tutaj również o miłości. Tej rodzicielskiej, która potrafi przełamać wszystkie bariery i pokonać nawet największe trudności. I tej dziecięcej, pięknej i bezinteresownej.

Książka „Tylko w mojej głowie” to opowieść o braku tolerancji, o wykluczeniu i zrozumieniu, bądź jego braku. To również niezwykle emocjonalna opowieść o wędrówce w głąb siebie, o pokonywaniu własnych trudności i ograniczeń, jak również o odkrywaniu innych perspektyw. Poruszająca do głębi, niesamowicie refleksyjna i piękna pod każdym względem. Gorąco polecam!

__________________________________
czytanie-moja-milosc.blogspot.com

„Słowa. Otaczają mnie tysiące słów. A nawet miliony. (…) Słowa zawsze wirowały wokół mnie niczym śnieżynki – każda delikatna i inna, każda samoistnie topniejąca w moich dłoniach. Gdzieś we mnie tworzą się potężne zaspy słów. Góry fraz, zdań, idei. Inteligentne wyrażenia. Żarty. Piosenki o miłości.”

Jedenastoletnia Melody ma fotograficzną pamięć. Jest też najmądrzejszym...