Książka autorstwa Sharon M. Draper, zatytułowana ,,Tylko w mojej głowie" jest moim zdaniem jedną z najlepszych lektur szkolnych. O ile nie najlepszą. Książka opisuje trudności ,,normalnego" życia osoby dotkniętej porażaniem mózgowym. Główna bohaterka- jedenastoletnia Melody Brooks trafia pomimo trudności do szkoły- do słynnej klasy H-5. Jest to klasa dla dzieci takich jak ona- ,,innych". Poznajemy tam najmłodszą w grupie Ashley, która jest małą księżniczką, jeżdżącą tak jak Melody na wózku inwalidzkim, olbrzymiego Carla, Marię z zespołem Downa, uwielbiającą wszystkie święta. Glorię, którą Melody podejrzewa o autyzm, Willy'ego Williamsa który wydaje z siebie przeróżne dźwięki, ale za to uwielbia Baseball ( nie lubi Footballu) Jill z balkonikiem, Freddy'ego który swoją wyobraźnią zamienia swój wózek elektryczny w małą wyścigówkę, oraz naszą Melody, która nigdy nie wypowiedziała ani słowa, pomimo tego że ma już prawie jedenaście lat. Historia skupia się na przygotowaniach do zawodów Whiz Kids, które są stanowymi zawodami, gdzie nagrodą jest wycieczka do Waszyngtonu. Jednak czy Melody uda się wygrać eliminacje, i czy dojdzie do finału, dowiesz się czytając tę książkę! Serdecznie polecam! Przepiękna historia, która powinna być lekturą w każdej szkole.

Książka autorstwa Sharon M. Draper, zatytułowana ,,Tylko w mojej głowie" jest moim zdaniem jedną z najlepszych lektur szkolnych. O ile nie najlepszą. Książka opisuje trudności ,,normalnego" życia osoby dotkniętej porażaniem mózgowym. Główna bohaterka- jedenastoletnia Melody Brooks trafia pomimo trudności do szkoły- do słynnej klasy H-5. Jest to klasa dla dzieci takich jak...

Główną bohaterką jest 11-letnia Melody, która jest nad wyraz inteligentna. Ma fotograficzną pamięć i ma wiele do powiedzenia. Jedyny problem w tym, że nikt o tym nie wie. Melody nie potrafi mówić. Nie potrafi też chodzić. Ani pisać. Ani sama jeść. Ma porażenie mózgowe.

Przez całą książkę jesteśmy w głowie Melody. Słyszymy wszystkie jej myśli, jej frustracje na bycie niezrozumianą przez otoczenie, na niemoc wyrażenia emocji, porozmawiania, zaprzyjaźnienia się z rówieśnikami....

Cała idea napisania książki z perspektywy niepełnosprawnej dziewczynki jest genialna. Osobiście nigdy wcześniej czegoś takiego nie czytałam. Otwiera to oczy. Bardzo. Na pewno mogłam choć trochę zrozumieć jak osoby, takie jak Melody, się czują. Ale sposób napisania tej historii czy wątki czy wgl całokształt jakoś aż tak mnie nie porwał. I nie wiem, czuje się tutaj jedyna z taką opinią, bo widzę same zachwyty. No ale mnie nie zachwyciła ta książka.... Pomysł tak! Jak najbardziej. Jest to coś nowego. Ale wykonanie i wątki nie... Raczej szybko o niej zapomnę. Po takiej wysokiej ocenie, oczekiwałam czegoś, sama nie wiem, bardziej emocjonalnego? oczekiwałam, że ta historia odciśnie na mnie jakieś piętno, zostaw coś we mnie,, wyróżni się jakoś na tle innych. No ale nie. Nie spotkałam tego tutaj. Szkoda.

Główną bohaterką jest 11-letnia Melody, która jest nad wyraz inteligentna. Ma fotograficzną pamięć i ma wiele do powiedzenia. Jedyny problem w tym, że nikt o tym nie wie. Melody nie potrafi mówić. Nie potrafi też chodzić. Ani pisać. Ani sama jeść. Ma porażenie mózgowe.

Przez całą książkę jesteśmy w głowie Melody. Słyszymy wszystkie jej myśli, jej frustracje na bycie...

Wyobraź sobie, że masz niezwykły mózg: zapamięta wszystko, co zobaczy lub usłyszy.
Masz też emocje, uczucia, marzenia oraz... bezużyteczne ciało.
Tak, bezużyteczne! Czy można inaczej nazwać ciało, które Cię nie słucha
(ale które ma normalne fizjologiczne potrzeby)?

Wyobrażasz to sobie?
Masz sprawny umysł, fenomenalną pamięć i brak możliwości kontaktu ze światem.
Nie możesz nic! Nawet mówić.

Ludzie uważają, że niczego nie umiesz, niczego nie rozumiesz.
Traktują Cię jak roślinę, jak mebel, jak coś niewidzialnego, jak przygłupa.

Świat poznał już genialnego sparaliżowanego Stephena Hawkinga,
a mimo wszystko ludzie wciąż reagują tak samo.
Ze strachu? Z niewiedzy? Z nienawiści?

Nieliczni są inni. Empatyczni, cierpliwi, pomocni.
Kilkoro takich ma przy sobie 11-letnia Melody - niepełnosprawna bohaterka
i narratorka książki "Tylko w mojej głowie".

Melody jest pogodną, spokojną dziewczynką.
Ma kochających rodziców, wspaniałą sąsiadkę,
a także sprawny mózg i niesprawne ciało. Nie mówi.
"Mam porażenie mózgowe. Porażone jest moje ciało, ale nie umysł." - pisze na specjalnym komputerze.


Autorka książki Sharon M. Draper opowiada tak sugestywnie,
że wszystko przeżywałam razem z Melody.
Cieszyłam, smuciłam i wściekałam się razem z nią.
Trzymałam za nią kciuki, tęskniłam za uwagą, normalnością i przyjaźnią.
Współczułam.
I współodczuwałam.
Moje odczucia były nieporównywalne z uczuciami bohaterki, ale bardzo silne!

"Tylko w mojej głowie" to cudowna książka. Niełatwa, ale bardzo ciepła.
Pokazuje bezsilność i bezmyślność, determinację i miłość.
A także potrzebę normalności i bycia z ludźmi.

Więcej nie zdradzę.
Bardzo zachęcam do przeczytania i przeżycia tej lektury!



https://bajdocja.blogspot.com/2019/08/tytko-w-mojej-gowie.html

Wyobraź sobie, że masz niezwykły mózg: zapamięta wszystko, co zobaczy lub usłyszy.
Masz też emocje, uczucia, marzenia oraz... bezużyteczne ciało.
Tak, bezużyteczne! Czy można inaczej nazwać ciało, które Cię nie słucha
(ale które ma normalne fizjologiczne potrzeby)?

Wyobrażasz to sobie?
Masz sprawny umysł, fenomenalną pamięć i brak możliwości kontaktu ze światem.
Nie możesz...

"Tylko w mojej głowie" napisała Sharon M. Draper, pisarka i dydaktyczka, której córka cierpi na mózgowe porażenie dziecięce. To ona stanowiła inspirację dla autorki, która wcieliła się w dziewczynkę niezwykle inteligentną, o fotograficznej pamięci i szczególnej łatwości uczenia się słów… Tyle że żadne z nich nie przeszło nigdy przez jej usta. Piękny umysł, porażone ciało. Jak ważne jest, by zrozumieć, że możliwości intelektu i ciała nie zawsze muszą iść w parze. Mogą, lecz nie muszą. Jak ktoś, kto nie włada swoim ciałem na tyle, by kazać mu mówić lub pisać, może dać wyraz swojej inteligencji? Jak sprawić, by ludzie zrozumieli, że to, co mówią o nim, jakby było za głupie, by usłyszeć, jest doskonale rozumiane? Jak dać wyraz temu, co dzieje się w zamkniętej przed światem głowie?

Książka zaczyna się dość efektownie:

"Słowa.
Otaczają mnie tysiące słów. A nawet miliony.
Katedra. Majonez. Granatowiec.
Missisipi. Neapolitański. Hipopotam.
Jedwabisty. Straszny. Opalizujący.
Łaskotanie. Kichnięcie. Życzenie. Troska.
Słowa zawsze wirowały wokół mnie niczym śnieżynki – każda delikatna i inna, każda samoistnie topniejąca w moich dłoniach.
Gdzieś we mnie tworzą się potężne zaspy słów.
Góry fraz, zdań, idei. Inteligentne wyrażenia. Żarty. Piosenki o miłości.
(…) Rodzice zawsze otulali mnie swoimi rozmowami. Trajkotali i paplali. Werbalizowali i artykułowali. Ojciec mi śpiewał. Matka wyszeptała mi do ucha swoją siłę.
Każde ze słów, jakie rodzice wypowiedzieli do mnie albo o mnie, wchłonęłam, zatrzymałam i zapamiętałam. Wszystkie.
Nie mam zielonego pojęcia, jak rozwikłałam skomplikowaną grę między słowami a myślami, ale stało się to szybko i w sposób naturalny. Gdy miałam dwa lata, wszystkie moje wspomnienia były ubrane w słowa, a wszystkie słowa miały swoje znaczenie.
Ale tylko w mojej głowie.
Sama nigdy nie wypowiedziałam ani słowa. Mam prawie jedenaście lat."

Historia Melody przedstawiona jest tak zmyślnie, że gdy już przeczyta się pierwszy rozdział, po prostu nie sposób odłożyć tej książki, dopóki nie skończy się ostatni. Jeszcze jeden, jeszcze tylko jeden – powtarzałam sobie, próbując zająć się tysiącem innych spraw. Nie dało się jednak, gdyż każdy z rozdziałów kończy się równie dramatycznie.

Polecam jako wciągającą lekturę i jako "uwrażliwiacz" na odmienność.

***

Zapraszam na: https://www.facebook.com/statekglupcow/posts/457350428056515

"Tylko w mojej głowie" napisała Sharon M. Draper, pisarka i dydaktyczka, której córka cierpi na mózgowe porażenie dziecięce. To ona stanowiła inspirację dla autorki, która wcieliła się w dziewczynkę niezwykle inteligentną, o fotograficznej pamięci i szczególnej łatwości uczenia się słów… Tyle że żadne z nich nie przeszło nigdy przez jej usta. Piękny umysł, porażone ciało....

Przepiękna książka! Takie właśnie powieści powinny być szkolnymi lekturami! Ludzie powinni czytać takie książki, aby zrozumieć "innych", takich jak Melody. Oceniając przez pryzmat wózka inwalidzkiego często krzywdzi się opinią umysł takiego człowieka, myśląc że niepełnosprawność fizyczna i umysłowa muszą iść w parze.
Książka daje dużo do myślenia, momentami jest wzruszająca, przy czytaniu towarzyszy gama emocji.

Przepiękna książka! Takie właśnie powieści powinny być szkolnymi lekturami! Ludzie powinni czytać takie książki, aby zrozumieć "innych", takich jak Melody. Oceniając przez pryzmat wózka inwalidzkiego często krzywdzi się opinią umysł takiego człowieka, myśląc że niepełnosprawność fizyczna i umysłowa muszą iść w parze.
Książka daje dużo do myślenia, momentami jest...

Melody, sprawny umysł zamknięty w niesprawnym ciele. Jak to jest chcieć oczywistych rzeczy i wiedzieć, że prawdopodobnie na zawsze pozostaną nieosiągalne... Tylko w mojej głowie to świat z perspektywy niepełnosprawnej nastolatki, świat, który zakłada, że Melody wykonuje dziwne ruchy, bo jest upośledzona umysłowo, a one tak naprawdę dzieją się niezależnie od niej. Opowieść o trudnej walce o to co pozornie niemożliwe, o walce o siebie. Czytając tę książkę uderzyła mnie choć nie zaskoczyła postawa nauczyciela na "normalnej" lekcji, doszłam do wniosku, że dzięki temu książka jest bardziej prawdziwa. Zachowanie innych dzieci również przedstawione jest bardzo realistycznie. Jednak pomimo tak dobrze przedstawionych zachowań społecznych otoczenia, życie głównej bohaterki wydaje się uproszczone, przedstawiono je czytelnikowi jedynie w jednej prostej, szkolnej płaszczyźnie, brak tam lekarzy i rehabilitacji, a jest to w jakiś sposób nieodłączny element życia osoby niepełnosprawnej. Może to uproszczenie miało służyć skupieniu się czytelnika na tym co w niej istotne, dla mnie jednak "wycięło" tą historię z głębszej całości. Tylko w mojej głowie to historia o nierównej walce, gdzie los i inni rzucają kłody pod nogi i swoim zachowaniem podcinają czasami skrzydła. To plastyczny i niezwykle realistyczny obraz tego, że ludzie panicznie boją się inności nawet, jeśli ta inność zostanie komuś narzucona siłą. To opowieść o odwadze, determinacji, łzach, zawiedzionych nadziejach ale i o sile żeby się podnieść i iść dalej. Dla mnie ogromnym plusem jest realizm tej książki, zachowanie kolegów Melody, czy scena na lotnisku, bo choć trudno w to uwierzyć często niepełnosprawni traktowani są właśnie tak. Dla mnie to opowieść o wielkiej sile, bo fragmentami mogłam "przejrzeć" się w tej historii jak w lustrze.

Melody, sprawny umysł zamknięty w niesprawnym ciele. Jak to jest chcieć oczywistych rzeczy i wiedzieć, że prawdopodobnie na zawsze pozostaną nieosiągalne... Tylko w mojej głowie to świat z perspektywy niepełnosprawnej nastolatki, świat, który zakłada, że Melody wykonuje dziwne ruchy, bo jest upośledzona umysłowo, a one tak naprawdę dzieją się niezależnie od niej. Opowieść...

W jednej z internetowych recenzji książki "Tylko w mojej głowie" znalazłam taki wpis Pani Grażyny Bałza vel Betuza ze Stowarzyszenia Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych KRASNAL: "Książka o człowieczeństwie, akceptacji i zrozumieniu. O miłości, radości, smutku i cierpieniu. Książka o życiu. Trudna, ale prawdziwa. Mam nadzieję, że każdy, kto ją przeczyta zmieni swoje myślenie o osobach z niepełnosprawnością. Życzę, aby dotarła do największej ilości czytelników."

Ten wpis oddaje cały sens tej książki; uzmysławia czytelnikowi (choć trudno się wczuć w sytuację bohaterki) co czuje i przeżywa dziecko, które zostaje przez los zamknięte w swoim ciele, bez możliwości porozumienia się ze światem zewnętrznym, bez możliwości wyartykułowania swoich potrzeb, uczuć, myśli, obaw, poczucia odrzucenia.
Melody Brooks ma jedenaście lat, cierpi na porażenie mózgowe; nie chodzi, nie mówi, zależna jest od bliskich, a mimo to jest bardzo inteligentną i wrażliwą dziewczynką, ma fotograficzną pamięć i ogromną zdolność przyswajania i zapamiętywania wszelkich informacji. Chodzi do szkoły integracyjnej, ale nie ma przyjaciół, nikt nie jest w stanie uwierzyć w jej inteligencję i ponadprzeciętne zdolności, a jej niezależne od niej zachowanie budzi niechęć i odrazę. Ale trudno dziwić się dzieciom, kiedy brak empatii, obojętność i arogancję wykazują dorośli, również nauczyciele.

Książka wyjątkowa, budząca wiele emocji, bólu, wściekłości, poczucia bezradności. To książka o wielkiej, wprost niepojętej miłości rodzicielskiej, o codziennym wspieraniu dziecka, poczuciu dumy z każdego osiągnięcia, o wierze w jego sukces, ale też o rozczarowaniach, ludzkiej głupocie i obojętności. Musicie ją przeczytać, by zrozumieć, że każdemu człowiekowi należy się szansa i szacunek, że nikogo nie można skazywać na niebyt i odrzucenie.

W jednej z internetowych recenzji książki "Tylko w mojej głowie" znalazłam taki wpis Pani Grażyny Bałza vel Betuza ze Stowarzyszenia Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych KRASNAL: "Książka o człowieczeństwie, akceptacji i zrozumieniu. O miłości, radości, smutku i cierpieniu. Książka o życiu. Trudna, ale prawdziwa. Mam nadzieję, że każdy, kto ją przeczyta zmieni swoje myślenie o...

Melody ma 11 lat, jest inteligentna, wrażliwa, spostrzegawcza, ma poczucie humoru. Niestety nikt o tym nie wie, bo jest uwięziona we własnym ciele, które jej nie słucha. Nie może normalnie się poruszać ani mówić, nie może samodzielnie jeść ani iść do toalety. Może z siebie wydawać tylko pomruki i wrzaski, gdyby nie pasy nie potrafiłaby utrzymać ciała w pionowej pozycji. Ma porażenie mózgowe i kontakt z otoczeniem ma bardzo utrudniony. Ludzie widzą jej kalekie ciało i na jego podstawie wyciągają wnioski co do stanu jej umysłu. Historię Melody poznajemy z jej punktu widzenia i jest ona bardzo poruszająca.

Książkę czyta się jednym tchem, chwyta za serce i nie pozwala przejść obojętnienie. Obserwujemy naszą bohaterkę w domu, gdzie ma kochającą, opiekuńczą rodzinę i znajomych, ale nawet oni mają czasem problem ze zrozumieniem tego, co chce im przekazać dziewczyna. Obserwujemy też Melody w szkole, gdzie uczy się, a raczej przebywa z innymi niepełnosprawnymi dziećmi, które tak jak ona, pomimo że mają już po kilkanaście lat, traktowane są nadal jak małe dzieci. Na szczęście szkoła wprowadza program integracyjny, Melody ma w końcu własną opiekunkę, która pomaga jej się poruszać i porozumieć z otoczeniem. Dzieci niepełnosprawne coraz częściej spotykają się na prawdziwych lekcjach ze zdrowymi rówieśnikami. Czy Melody znajdzie sposób na dotarcie do „normalnych” dzieci, czy poznają się one i nauczyciele na niej i jej inteligencji, czy nauczą się od niej empatii i zrozumienia, czy zaakceptują ją taką, jaka jest?

„Tylko w mojej głowie" Sharon M. Draper porusza wiele zagadnień związanych z życiem i funkcjonowaniem osób niepełnosprawnych, chorych w naszym społeczeństwie. Czy potrafimy dostrzec ich potencjał? Czy zdajemy sobie sprawę, jakie mamy szczęście, że możemy się normalnie poruszać, komunikować z otoczeniem? Widzimy tutaj, jak ważni są dobrzy nauczyciele, opiekunowie. Ile zależy od nas samych, czy będziemy umieć otworzyć się na takie osoby.

Zachęcam wszystkich do zapoznania się z historią Melody, która uczy nas wrażliwości i miłości do drugiego człowieka.
MJ
źródło: www.szkolnyklubrecenzenta.pl

Melody ma 11 lat, jest inteligentna, wrażliwa, spostrzegawcza, ma poczucie humoru. Niestety nikt o tym nie wie, bo jest uwięziona we własnym ciele, które jej nie słucha. Nie może normalnie się poruszać ani mówić, nie może samodzielnie jeść ani iść do toalety. Może z siebie wydawać tylko pomruki i wrzaski, gdyby nie pasy nie potrafiłaby utrzymać ciała w pionowej pozycji. Ma...

Ta książka powinna być lekturą, by każde dziecko się z nią zapoznało, a następnie omówiło razem z pedagogiem. To bardzo, bardzo ważny tytuł.

Ta książka powinna być lekturą, by każde dziecko się z nią zapoznało, a następnie omówiło razem z pedagogiem. To bardzo, bardzo ważny tytuł.

Od pierwszych stron zakochałam się w tej książce! Historia Melody bardzo mnie wzruszyła, kilka razy podczas lektury uroniłam łezkę. Zakończenie zupełnie mną wstrząsnęło.
Myślę, że każdy powinien sięgnąć po tę powieść - otwiera ona oczy na problemy innych ludzi i pokazuje, jak ważną rolę w życiu odgrywa akceptacja. Polecam!

Od pierwszych stron zakochałam się w tej książce! Historia Melody bardzo mnie wzruszyła, kilka razy podczas lektury uroniłam łezkę. Zakończenie zupełnie mną wstrząsnęło.
Myślę, że każdy powinien sięgnąć po tę powieść - otwiera ona oczy na problemy innych ludzi i pokazuje, jak ważną rolę w życiu odgrywa akceptacja. Polecam!