"My story is different than most. I’m different than most. Because in my story, if you love someone enough, you should first drop the gun."

Najnowsza propozycja pani Frazier "All the Rage" potwierdziła to czego sie bałam po jej ostatnich dwóch książkach - jest mdło. Nie ma zaskoczenia, nie ma tego "WOW", który aż przyprawił mnie o ciarki na plecach czytając "The Dark Light of Day" czy też "King". Do tego "wskrzeszenie" Preppy'ego w tomie "Soulless" podczas gdy wcześniej używała go jako "ducha" a teraz planuje pisać książkę jemu poświęconą - to już pokazuje jak bardzo autorka się sprzedała. Książki straciły głębię, fabuła jest zwyczanie nudna, a środowisko motocyklistów przyprawia mnie już o mdłości. Poza tym mam wrażenie, że męski bohater jest cały czas ten sam tylko inaczej się nazywa.

Ok, skoro tak wiele negatywów, to skąd tak wysoka ocena? Stąd mianowicie, że "All the Rage" można podzielić na dwie części. Pierwsza, która składa się z jakiś 2/3 treści to całkiem dobra część gdzie to kobieta jest tą złą, a mężczyzna przedstawia się jako ta bardziej cywilizowana postać, chociaż Rage jest troszkę niedopracowana moim zdaniem. Zabrakło mi tutaj większego zaangażowania autorki w pokazanie jak z obojętnej dziewczyny zmienia się w taką która zaczyna czuć. Wyszło to zbyt lekko, ale nadal ciekawie. Druga część, to znowu gang motocyklistów i nagła zamiana ról, gdzie to Nolan jest złym chłopcem, a Rage nagle zyskała ludzkie oblicze i od tego momentu miałam ochotę rzucić książką. Nic nowego. Do tego zakończenie bardzo słabe, wręcz bym powiedziała, że Frazier nie miała pomysłu, aby zabłysnąć, a może nawet jej się nie chciało. Pierwsza część - 7 gwiazdek ode mnie. Druga zaledwie 4 - wyśrodkowując wychodzi 6 ode mnie. Dziękuję ale nie wiem, czy jeszcze chcę panią czytać.

"My story is different than most. I’m different than most. Because in my story, if you love someone enough, you should first drop the gun."

Najnowsza propozycja pani Frazier "All the Rage" potwierdziła to czego sie bałam po jej ostatnich dwóch książkach - jest mdło. Nie ma zaskoczenia, nie ma tego "WOW", który aż przyprawił mnie o ciarki na plecach czytając "The Dark Light...