Nie no, to jest ta legendarna twórczyni medycznych kryminałów? Słabo w takim razie z nimi. Zabrakło mi tutaj postaci czy też rozwiązań w stylu Chattama albo makabrycznych pomysłów Cartera.

Cała trójka głównych bohaterów jest nakreślona po macoszemu. Wszyscy mają po dwie twarze - Moore jest oazą spokoju która wciąż cierpi po stracie żony, Cordell to twarda pani doktor trzęsąca się przy każdym szeleście zza okna, a Rizzoli... Użyłbym wulgaryzmów by określić jak bardzo ta - ekhm - genialna, błyskotliwa, ironiczna pani mnie irytowała. Chyba najgorszy możliwy typ kobiety. Przekonana o własnej wielkości, fanatycznie wypatrująca oznak szowinizmu, całkowicie odpychająca. Nie spotkałem się chyba jak dotąd z równie nieprzyjemnym "pozytywnym" bohaterem.

Tematyka jest ciężka jednak odrobina polotu w dialogach by nie zaszkodziła. Niestety, brakuje jej. Rozwiązanie na które wpadła Rizzoli jakieś wydumane, wspomniane oraz inne postaci płaskie, opisywane jak na blogu: były, zrobiły, powiedziały, nie było w tym głębi, nie było żadnego interesującego ozdobnika. Natrętna gadanina Chirurga o tym jak w starożytności oddawano cześć krwi przeraźliwie nudna. A policjanci z wydziału zabójstw? Serio, ludzie którzy na co dzień tropią najgorsze kanalie tego świata mają uciechę bo w ich szeregach jest kobieta i wrzucają jej tampony do butelek? Nie no. Trzymajcie mnie.

Także pretensje Rizzoli do Moore'a o to, że zeznał jak było naprawdę, a więc że zastrzeliła nieuzbrojonego i poddającego się faceta oraz jego wyrzuty sumienia z tego powodu - mistrzostwo świata. Donoszenie? Tu nie chodziło o stłuczenie kubka szefa tylko o śmierć człowieka. Ale w świecie pani Gerritsen faceci zawsze robią coś źle nawet gdy jest to logiczne i zgodne z prawem :D

Plus z pewnością za zobrazowanie psychiki kobiet które padły ofiarą gwałtu. Te fragmenty czytało się dobrze. Ogólnie jednak nie polecam.

Nie no, to jest ta legendarna twórczyni medycznych kryminałów? Słabo w takim razie z nimi. Zabrakło mi tutaj postaci czy też rozwiązań w stylu Chattama albo makabrycznych pomysłów Cartera.

Cała trójka głównych bohaterów jest nakreślona po macoszemu. Wszyscy mają po dwie twarze - Moore jest oazą spokoju która wciąż cierpi po stracie żony, Cordell to twarda pani doktor...