Przyglądam się książce, ważę ją w dłoni. Nie jest ciężka… ale jakaś taka… O, zdjęcie na okładce! Idealne, trafia w punkt. Bo to samo czułam, ten sam smak obrzydzenia i zachwytu podczas lektury, i teraz pojawia się gdy wpatruję się w obrazek na okładce. Obszarpane, szaro-bure dzieci, skupione, zatopione w swoim świecie, w swoich myślach. A w tle ponura uliczka Przygnębiający to obraz. A jednocześnie piękny. Piękny przez swą prostotę i prawdę.

Czytałam opowieść Franka, jego relację otaczającej go rzeczywistości i uderzył mnie jeden fakt. Czym młodszy był narrator, czym bardziej naiwny jego opis, tym ja bardziej płasko i bez emocji odbierałam jego relację. Opowiadał o rzeczach strasznych (teraz to widzę, po tym gdy się zastanowiłam, gdy porozmyślałam), przerażających, ale opowiadał to jako 3-4 latek, wiec moja empatia gdzieś zaległa uśpiona, postanowiła, ze sama też jest w wieku przedszkolnym. A gdy Frank dorósł, dojrzał, jego opisy zaczęły być coraz bardziej emocjonalne, zdał sobie sprawę z nierówności społecznych i z własnego położenia oraz braku perspektyw. Dorosłam razem z nim i ja.

Przecież bieda była cały czas taka sama. Małe dziecko wobec niej było całkowicie bezbronne i zdane na łaskę opiekunów, i dopiero z wiekiem miało jakikolwiek wpływ na kształtowanie swojego losu, choćby zupełnie iluzoryczny ale był jakiś przebłysk nadziei.

Jak wiele zależy od opowiadacza.

Przyglądam się książce, ważę ją w dłoni. Nie jest ciężka… ale jakaś taka… O, zdjęcie na okładce! Idealne, trafia w punkt. Bo to samo czułam, ten sam smak obrzydzenia i zachwytu podczas lektury, i teraz pojawia się gdy wpatruję się w obrazek na okładce. Obszarpane, szaro-bure dzieci, skupione, zatopione w swoim świecie, w swoich myślach. A w tle ponura uliczka Przygnębiający...