Prochy Angeli

Wspaniała książka, jedna z tych, które czyta się jednym tchem.

Napisana prostym językiem dziecka, co dla 66-cio letniego autora na pewno było swoistym wyzwaniem. Opisuje losy ubogiej rodziny, skażonej alkoholicznym ojcem. Nie brak w nich dantejskich scen, mimo wszystko po przeczytaniu pozostaje głód większej ilości tego autora. Na pewno sięgnę po inne jego tytuły.

Wspaniała książka, jedna z tych, które czyta się jednym tchem.

Napisana prostym językiem dziecka, co dla 66-cio letniego autora na pewno było swoistym wyzwaniem. Opisuje losy ubogiej rodziny, skażonej alkoholicznym ojcem. Nie brak w nich dantejskich scen, mimo wszystko po przeczytaniu pozostaje głód większej ilości tego autora. Na pewno sięgnę po inne jego tytuły.

Po raz pierwszy przeczytałam tę książkę pt. "Popiół i żar", jeszcze przed pojawieniem się filmu z wspaniałą Emily Watson.
Teraz wysłuchałam audiobooka przeczytanego przez Wiktora Zborowskiego, którego interpretacja jest dodatkowym atutem.
Żal, złość, łzy, ból i śmiech przez łzy.
To cudowna książka i na pewno do niej wrócę bo oprócz momentów strasznych czy wstrząsających zawiera także elementy humorystyczne.. Nawet jeśli ten humor jest czarny jak w przypadku doręczenia telegramu z kondolencjami owdowiałemu Anglikowi, pozwala na doczytanie historii Franka i jego rodziny do końca. Bez elementów humorystycznych (a te zdarzają się nawet w najgorszym życiu) ładunek emocjonalny opowieści byłby nie do udźwignięcia.

Po raz pierwszy przeczytałam tę książkę pt. "Popiół i żar", jeszcze przed pojawieniem się filmu z wspaniałą Emily Watson.
Teraz wysłuchałam audiobooka przeczytanego przez Wiktora Zborowskiego, którego interpretacja jest dodatkowym atutem.
Żal, złość, łzy, ból i śmiech przez łzy.
To cudowna książka i na pewno do niej wrócę bo oprócz momentów strasznych czy wstrząsających...

Książka naprawdę jest interesująca i ciekawa. Bardzo mnie zainteresował moment że chłopiec odkładał pieniądze pracował aby odłożyć i wyjechać do Ameryki aby mógł pracować dla swojej rodziny żeby mieli lepsze warunki. Warto przeczytać tą książkę naprawdę.

Książka naprawdę jest interesująca i ciekawa. Bardzo mnie zainteresował moment że chłopiec odkładał pieniądze pracował aby odłożyć i wyjechać do Ameryki aby mógł pracować dla swojej rodziny żeby mieli lepsze warunki. Warto przeczytać tą książkę naprawdę.

Przyznam że nie skończyłem tej książki. Przebrnąłem przez 60 procent i się poddałem. Historia niczym nie zaskakuje, nie czekasz co przyniosa kolejne strony. Tylko ten smutek, pijaństwo, choroby i Irlandzka ponurość. Można dostać depresji. Mimo że minęło 80 lat od tamtych wydarzeń mam wrażenie że ciągle są takie rodziny, także u nas w kraju. Nie polecam jako książkę do rozrywki. Typowa pozycja żeby się zdołować na dłuższy czas.

Przyznam że nie skończyłem tej książki. Przebrnąłem przez 60 procent i się poddałem. Historia niczym nie zaskakuje, nie czekasz co przyniosa kolejne strony. Tylko ten smutek, pijaństwo, choroby i Irlandzka ponurość. Można dostać depresji. Mimo że minęło 80 lat od tamtych wydarzeń mam wrażenie że ciągle są takie rodziny, także u nas w kraju. Nie polecam jako książkę do...

Czytana kilka lat temu a do dzisiaj pamiętam emocje towarzyszące mi podczas czytania.Warto!

Czytana kilka lat temu a do dzisiaj pamiętam emocje towarzyszące mi podczas czytania.Warto!

Początkowo nie mogłam się w tę książkę wciągnąć. Nudziła i męczyła do tego stopnia, że resztkami silnej woli przerzucałam kolejne strony. Aż w końcu coś drgnęło. Pojawiła się ciekawość, a zaraz za nią cały szereg najróżniejszych wrażeń. Było niedowierzanie, przerażenie, żal i współczucie. Ale obecny był też uśmiech na ustach. Lektura ta jest pełna cierpienia, bólu i wstydu, lecz jednocześnie jest w niej mnóstwo humorystycznych treści. Ponieważ narratorem jest w niej dziecko opowiadające o życiu swojej rodziny, to wiele opisów odbieramy z szerokim uśmiechem. Sposób rozumowania małego Franka, sposób w jaki postrzegał otaczający świat – to coś, co sprawiło, że lektura, mimo bardzo przygnębiającej fabuły potrafiła jednak nieźle wciągnąć oraz ubawić. Autor pisze swobodnie, starannie i szczegółowo. Potrafi stworzyć klimat miejsca i czasu. Zatem, możemy bardzo dokładnie wyobrazić sobie codzienność bohaterów. Skrajną biedę w jakiej żyli, a także wstyd, jaki takiej egzystencji towarzyszył. Aż żal serce ściskało, gdy czytało się o głodnych, odzianych w brudne i śmierdzące łachmany dzieciach, o matce, która gotowa była iść na żebry, aby tylko choć trochę polepszyć los rodziny. I wściekłość ogarniała, gdy czytało się, jak ojciec przepijał całą wypłatę w czasie, gdy żona i dzieci czekali w domu modląc się, by jednak nie przepił wszystkiego i oprócz smrodu gorzały przyniósł też pachnący kawałek chleba. Alkoholizm, patologia, ubóstwo. To główne tematy wokół, których wszystko się toczy. Dlatego jest to smutna lektura. I nie zmienił tego nawet humorystyczny sposób pisania. W pewnym stopniu sprawił, że łatwiej i przyjemniej było czytać, ale na pewno niczego nie umniejszył ani nie wybielił. Z tego też powodu, myślę, że co wrażliwsi na krzywdę innych, zwłaszcza krzywdę dzieci, mogą tę książkę mocno przeżywać. Daje ona do myślenia. Można się przy niej skutecznie wyleczyć z myśli i przekonań, że nasze życie jest do d…, bo w czymś tam nam się nie powiodło. Otóż, nie. Do d… to był świat Franka i jego rodzeństwa.

„Prochy Angeli” to świetnie napisana biografia, która z pewnością na długo pozostanie w mej pamięci. Gorąco polecam, bo naprawdę warto te wspomnienia poznać.

Początkowo nie mogłam się w tę książkę wciągnąć. Nudziła i męczyła do tego stopnia, że resztkami silnej woli przerzucałam kolejne strony. Aż w końcu coś drgnęło. Pojawiła się ciekawość, a zaraz za nią cały szereg najróżniejszych wrażeń. Było niedowierzanie, przerażenie, żal i współczucie. Ale obecny był też uśmiech na ustach. Lektura ta jest pełna cierpienia, bólu i wstydu,...

Wspaniala, to jak autor opisuje swoje smutne losy, jednocześnie zachowując przy tym poczucie humoru, sprawia że jest to wyjątkowa pozycja. Czyta się szybko i z niedowierzaniem kręci głową. Zdecydowanie polecam, jedna z moich ulubionych książek.

Wspaniala, to jak autor opisuje swoje smutne losy, jednocześnie zachowując przy tym poczucie humoru, sprawia że jest to wyjątkowa pozycja. Czyta się szybko i z niedowierzaniem kręci głową. Zdecydowanie polecam, jedna z moich ulubionych książek.

Arcydzieło. Wzruszająca. Nie mogłam się oderwać. Po przeczytaniu tej książki można zrozumieć m.in. dlaczego w Irlandii katolicyzm dziś przeżywa kryzys. Książka ukazuje bowiem nie tylko tragiczne życie porzuconego przez ojca dziecka, dziecka alkoholika. Książka ta ma głębszy sens. Pokazuje także bezduszność katolickiego kościoła i upokorzenie jakie w zetknięciu z instytucjami charytatywnymi tego kościoła przeżywał ubogi Irlandczyk. Z jednej strony ingerencja wyznaniowego państwa w najbardziej intymne sfery życia. Z drugiej strony niewystarczająca, poniżająca i urągająca przyzwoitości pomoc irlandzkiego kościoła . Bardzo poruszająca pozycja, godna otrzymanego Pulitzera. I choć tak tragiczna w wymowie , ostatecznie niosącą przesłanie nadziei na lepszy los jeśli tylko ten los weźmie się w swoje ręce. Polecam ,polecam, polecam....

Arcydzieło. Wzruszająca. Nie mogłam się oderwać. Po przeczytaniu tej książki można zrozumieć m.in. dlaczego w Irlandii katolicyzm dziś przeżywa kryzys. Książka ukazuje bowiem nie tylko tragiczne życie porzuconego przez ojca dziecka, dziecka alkoholika. Książka ta ma głębszy sens. Pokazuje także bezduszność katolickiego kościoła i upokorzenie jakie w zetknięciu z...

Ksiązkę kupiłam przypadkiem. Przechadzając się w księgarni zobaczyłam ją leżącą na stoliku i mój wzrok przyciągnęła najpierw okładka w kolorze sepii, a nstępnie wzmianka o nagrodzie Pulitzera. Pomyślałam, że przekonam się, jak trzeba pisać by wygrać tę nagrodę;) Pod względem językowym nie był to najbardziej trafny wybór dla kogoś, kto dopiero zaczynał czytać w języku angielskim;)
Wspomnienie trudnego, żeby nie powiedzieć tragicznego dzieciństwa Franka McCourta, wciągnęło mnie od pierwszych stron. Niezwykle szczera opowieść o dzieciństwie jakie nie powinno być udziałem żadnego dziecka. Mamy tutaj skrajną biedę, problem alkoholizmu, śmierć rodzeństwa, depresję matki... Autor zabiera nas w niezwykłą podróż przez swoje dzieciństwo i dorastanie. Razem z nim przeżywamy mnóstwo skrajnych emocji: płaczemy i śmiejemy się – tak, autor pomimo tak trudnych doświadczeń, zachował niesamowite poczucie humoru, którym dzieli się z nami opowiadając swoją historię. Zakochałam się w tej książce od pierwszej strony i dla mnie jest cennym elementem mojej biblioteki.

Ksiązkę kupiłam przypadkiem. Przechadzając się w księgarni zobaczyłam ją leżącą na stoliku i mój wzrok przyciągnęła najpierw okładka w kolorze sepii, a nstępnie wzmianka o nagrodzie Pulitzera. Pomyślałam, że przekonam się, jak trzeba pisać by wygrać tę nagrodę;) Pod względem językowym nie był to najbardziej trafny wybór dla kogoś, kto dopiero zaczynał czytać w języku...

Niesamowita historia, nie raz i nie dwa, nie mogłam się wręcz od niej oderwać. Niezwykle barwnie, plastycznie opisana, mimo wielu sytuacji wręcz patowych z dużą dawką humoru, gdzie wręcz uśmiałam się na głos ;). Naprawdę warta przeczytania biografia, z pewnością uczy nas pokory...

Niesamowita historia, nie raz i nie dwa, nie mogłam się wręcz od niej oderwać. Niezwykle barwnie, plastycznie opisana, mimo wielu sytuacji wręcz patowych z dużą dawką humoru, gdzie wręcz uśmiałam się na głos ;). Naprawdę warta przeczytania biografia, z pewnością uczy nas pokory...