Bardzo trudno było mi wciągnąć się w fabułę tej powieści, ogarnąć mnogość bohaterów i powiązań między nimi. Długo nie wiedziałam kto jest kim, myliłam poszczególne postacie. Z pewnością wpływ na to miały zbyt krótkie rozdziały, które nie pozwalały mi dobrze rozeznać się w sytuacji, bo akcja szybko przeskakiwała w kolejne miejsce. Do tego oprócz bieżących wydarzeń śledzimy te, które miały miejsce w trakcie drugiej wojny światowej. Złapanie związku między tym wszystkim nie jest łatwe. Muszę przyznać, że ja praktycznie przez połowę tej książki miałam mętlik w głowie, i to nie taki konstruktywny, który mobilizowałby mnie do zastanawiania się, jaki będzie finał tej historii. Na początku skupiłam się na odnalezieniu w fabule, a dopiero później lektura mnie zaciekawiła i wciągnęła.

Co mnie jeszcze irytowało? Bardzo częste odniesienia do seksu i genitaliów, i to w takich momentach, że było to co najmniej zbędne. Oto jeden z przykładów:

"Bikfaya stanął przed Kafą Iqbal. Tak blisko, że mógłby jej dotknąć przeciętnej wielkości penisem".

Tego typu sformułowań znajdziecie w "Naśladowcach" bardzo dużo. Nie wiem, jaki efekt chciał osiągnąć autor, ale mnie to najpierw wprawiało w osłupienie, potem niedowierzanie lub śmiech.

Zaczęłam od minusów, ale na szczęście "Naśladowcy" mają też zalety. Przede wszystkim sam pomysł na fabułę jest bardzo ciekawy i oryginalny. Gdyby nie to zbędne zamieszanie na początku, to lektura pewnie byłaby świetna, a tak dopiero druga jej połowa okazała się satysfakcjonująca, fascynująca i wciągająca. Tempo akcji jest tu bardzo szybkie, co jest wadą i zaletą. Moim zdaniem na początku powieści dobrze jest poświęcić trochę uwagi głównym bohaterom, przedstawić ich czytelnikom, nawet jeśli dynamika powieści nieco na tym ucierpi. Znalezienie złotego środka może nie jest łatwe, ale warto oczywiście próbować to osiągnąć.

Powieść porusza temat higieny rasowej, który z pewnością jest bardzo interesujący i raczej niespotykany w kryminałach. Mamy też odrobinę polityki i odwieczną walkę dobra ze złem, tylko w tym wypadku czasami trudno powiedzieć, kto jest po której stronie.

Podsumowując, muszę przyznać, że Ingarowi Johnsrudowi daleko do Jo Nesbø, przynajmniej tego obecnego. Jednak nie należy zapominać, że początki twórczości tej gwiazdy skandynawskiego kryminału też nie były pozbawione wad, a "Człowiek-nietoperz" niekoniecznie zachwyci każdego czytelnika. "Naśladowcy" mają coś w sobie i dają nadzieję na ciekawy dalszy ciąg, na nieszablonową i bardzo pomysłową serię. Mam nadzieję, że autor jeszcze wielokrotnie mnie zaskoczy, że będzie pracował nad swoim warsztatem, by wspiąć się na wyżyny i żeby już nikt nie mógł powiedzieć, że nie dorównuje Jo Nesbo.

http://korcimnieczytanie.blogspot.com/2016/05/ingar-johnsrud-nasladowcy.html

Bardzo trudno było mi wciągnąć się w fabułę tej powieści, ogarnąć mnogość bohaterów i powiązań między nimi. Długo nie wiedziałam kto jest kim, myliłam poszczególne postacie. Z pewnością wpływ na to miały zbyt krótkie rozdziały, które nie pozwalały mi dobrze rozeznać się w sytuacji, bo akcja szybko przeskakiwała w kolejne miejsce. Do tego oprócz bieżących wydarzeń śledzimy...