Trafiła do mnie kolejna książka Jørna Liera Horsta. Muszę przyznać, że im dłużej czytam tego autora, tym bardziej jestem przekonany do jego prozy. Nie da się ukryć, że są to solidne powieści kryminalne, doskonale przemyślane i poprowadzone. Autor unika przypadku, konstruuje narrację w taki sposób, że czytelnik pragnie poznać dalszy ciąg. Czekam na moment, w którym będę mógł napisać, że Jørn Lier Horst staje się powtarzalny, ale mam wrażenie, że długo to nie nastąpi. Lektura powieści kryminalnych autorów, który są świadomi ograniczeń i możliwości tego gatunku, to sama przyjemność.

„Ślepy trop” rozpędza się powoli. Na początku czytelnik zostaje wrzucony w trwające śledztwo. William Wisting szuka nowych tropów, czuje na karku oddech prasy, która z wielką przyjemnością pragnie ogłosić klęskę policji. Pojawiają się naciski, aż nagle, za sprawą dziwnego, ale wyjaśnionego później, zbiegu okoliczności główny bohater otrzymuje nowy trop. Detektywistyczna intuicja zaprowadzi go w bardzo niebezpieczne rejony! W „Ślepym tropie” Wiliam Wisting zmierzy się z przemytnikami alkoholu oraz narkotyków. Jak to zwykle bywa u Jørna Liera Horsta, świat przedstawiony jest pozbawiony przyjemnych, ciepłych kolorów. Dominują szarości, czasem przyjdzie bohaterom wyprawić się w niebezpieczną noc. W „Ślepym tropie” istotne jest wrażenie zagrożenia, autor powieści doskonale gra napięciem. Cudowne jest to, że przez całą narrację odczuwa się, że tajemniczy sejf, dziwne zaginięcie oraz morderstwo są ze sobą powiązane. Połączenia wydają się wręcz oczywiste i nagle Jørn Lier Horst dokonuje ciekawej wolty i zwraca uwagę czytelnika na zupełnie inny element. Okazuje się, że przestępcy często bywają sprytniejsi od detektywów.

Drugim, równie istotnym, element jest konflikt wewnątrz przedstawicieli prawa. Autor zmusza głównego bohatera do wyboru. Wiliam Wisting musi zdecydować, czy kieruje się sprawiedliwością, a może zależy mu wyłącznie na dobrych statystykach. W „Ślepym tropie” Jørn Lier Horst piętnuje źle rozumiane poczucie dobrze spełnionego obowiązku. Co jest ważniejsze? Prawda? A może złapany i być może niewinny człowiek, który kiedyś był w konflikcie z prawem? Na scenie pojawia się kozioł ofiarny, przynęta, a wokół niej zaczyna krążyć Wiliam Wisting. Jørn Lier Horst dodaje kolejną cechę do charakteru głównego bohatera. Tym razem jest nią umiejętność przeciwstawienia się swoim przełożonym, gotowość do poświęcenia swojej reputacji. Okazuje się, że Wiliam Wisting działa tylko wtedy, gdy ma doskonale przygotowane i opracowane dowody. W „Ślepym tropie” będzie trochę inaczej i właśnie dzięki temu powieść wciąga! Gdy już wydawało mi się, że poznałem schemat Jørn Lier Horst, dokonywał ciekawej wolty, decydował się na rozwiązanie, którego się nie spodziewałem.

Dnie są coraz dłuższe i myślę, że warto wybrać się w sprzyjające okoliczności przyrody i pogrążyć się w lekturze „Ślepego tropu”. Warto przeczytać tę powieść. Szczególnie jeżeli darzy się szczególną sympatią kryminały.

Adrian Jaworek