Mam problem z oceną tej książki - miejscami ciekawa i wciągająca, a miejscami nudna. Lubię książki, które skłaniają do przemyśleń, i w których akcja toczy się wolno, ale z reguły staram się trzymać z daleka od książek, w których dominuje narzekanie - a taka w mojej ocenie jest właśnie powieść Ece Temelkuran. Każdy narzeka, Deniz narzeka, mieszkańcy Bejrutu narzekają, a już najbardziej narzeka sama autorka.

Po przeczytaniu ,,Odgłosów rosnących bananów" Bejrut wydaje mi się miejscem nieciekawym, nie odnalazłam reklamowanego ,,chaosu i piekna'' Bliskiego Wschodu.

Dodatkowo książka nie przekonuje mnie od strony ,,technicznej", narracja jest dziwna, ale chyba generalnie jestem uczulona na narratora wszechwiedzącego i opisy o ,,naszym pisarzu" (myśli naszego pisarza..., nasz pisarz uważał, że.. według naszego pisarza..., nasz pisarz nie mógł tego widzieć, bo...).

Powieść, mimo chwil słabości, skończyłam. Czy sięgnęłabym po nią znów? Wątpię.

Mam problem z oceną tej książki - miejscami ciekawa i wciągająca, a miejscami nudna. Lubię książki, które skłaniają do przemyśleń, i w których akcja toczy się wolno, ale z reguły staram się trzymać z daleka od książek, w których dominuje narzekanie - a taka w mojej ocenie jest właśnie powieść Ece Temelkuran. Każdy narzeka, Deniz narzeka, mieszkańcy Bejrutu narzekają, a już...