Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fikcja o prawdzie, o ludziach, którzy nie istnieli w takiej postaci, jak w książce, ale każdy z elementów opowieści żył w jakimś istniejącym wówczas Haitańczyku. Beletrystyczna mikrohistoria przemieszana z beletryzowanym reportażem oraz prawdziwym przekazem historycznym. Fabuła tej minipowieśći lub noweli jest krótka. Dotyczy pewnego poranka, 4 stycznia i manifestacji, która się miała odbyć tego dnia w stołecznym Port-au-Prince. Trzecioosobowa narracja jest przedstawiona przede wszystkim z perspektywy studenta, rzadziej innych osób - jak jego brat, sklepikarz, rodzice chłopca, któremu udziela korepetycji z francuskiego. W międzyczasie przewijają się myśli matki głównego bohatera, czarnej,niewidomej kobiety z płaskowyżu centralnego, czyli haitańskiej prowincji. Jednocześnie słowom wypowiadanym towarzyszy projekcja prawdziwych przemyśleń rozmówców, uzupełniające dialog lub nawet stojąca w poprzek jego treści. Zaś sam opis manifestacji to prawdziwy hymn ku czci wolności wszystkich uciśnionych w pokolonialnych państwach, gdzie każdy musi walczyć o swoje, nierzadko z bronią w ręku. A także żal do świata, że tego nie rozumie, że czekana krew, by zainteresować się takimi krajami i problemami ich społeczeństw, do ludzi preferujących eskapizm, np. religijny oraz do tych, którzy chętnie używają przemocy, byle im za to zapłacono. Tych ostatnich autor jakby nieco usprawiedliwiał, albowiem nie mają oni innej legalnej perspektywy zarobku i nikt się nimi nie interesuje. Agresja jest ich jedyną szansą. Pozycja przeczytana w ramach styczniowego wyzwania – książka rozgrywająca się w zimie.