"Tęsknił pan kiedyś tak bardzo, że aż bolało?"
Ja tęskniłam. Bolało.
Tak samo usychałam z tęsknoty za słowami pana Wiśniewskiego. Wyczekiwałam "Udręki braku pożądania" z niecierpliwością odkąd dowiedziałam się o jej wydaniu. Wzruszyłam się na tę informację, a w dniu premiery jak najprędzej wbiegłam do księgarni, chwyciłam szybko książkę, aby mi przypadkiem nikt nie sprzątnął jej z przed nosa (głupia, jakby tylko jedna na półce była, a rano na zakupach dużo ludzi) i równie szybko wróciłam do domu, aby pogrążyć się w lekturze. Wszystko działo się w zawrotnym tempie i nim się obejrzałam, a było już po wszystkim. I znowu przyszła tęsknota i ból.
Każdą książkę przeżywam na swój sposób, a te pana Wiśniewskiego w szczególności dobitnie mocno. Jest w nich tyle prawdziwości, tyle uroku, piękna i smutku, że trafiają do najgłębszych zakamarków mojej duszy. A później, długi czas po skończeniu książki, zostaje to wszystko we mnie i wyobrażam sobie dalszą część historii, różne zakończenia, wydarzenia. I miejsca, w których pan Wiśniewski spotyka tak fantastycznych i dotkniętych losem ludzi.
Nie mogę doczekać się spotkania autorskiego, aby powiedzieć autorowi jak wielki wpływ na moje życie mają Jego książki. Niby banał, ale tak bardzo prawdziwy.
PS: Przetłumaczył Pan ten wiersz, prawda?

"Tęsknił pan kiedyś tak bardzo, że aż bolało?"
Ja tęskniłam. Bolało.
Tak samo usychałam z tęsknoty za słowami pana Wiśniewskiego. Wyczekiwałam "Udręki braku pożądania" z niecierpliwością odkąd dowiedziałam się o jej wydaniu. Wzruszyłam się na tę informację, a w dniu premiery jak najprędzej wbiegłam do księgarni, chwyciłam szybko książkę, aby mi przypadkiem nikt nie...