Jeszcze zimniej.

Już raz zdarzyło mi się wychwalać pod niebiosa reportaż Ilony Wiśniewskiej. Dotyczyło to jej poprzedniej książki. W „Henie” mamy dokładnie wszystko to co czego bym sobie życzył. Otóż wieczna zmarzlina – jest, frapujący bohaterowie – są, znakomity styl – jest. Zaskoczeń nieco brakuje, ale nie chcę się za bardzo czepiać. Nie chodzi o żadną prywatę, bo Panią Ilonę znam tylko z jej tekstów, ale chodzi o niesłabnące zainteresowanie Skandynawią.

Ilona Wiśniewska ma niebywały talent plastycznych opisów. No bo jak ktoś mi pisze, że w krainie, którą opisuje występuje osiem pór roku, to ja muszę się grzecznie podporządkować. Co więcej, zanim przeczytałem tę książkę, nie miałem pojęcia o istnieniu Finnmark. Tygiel kulturowy jaki tam występuje jest z natury zimny, ale spory ludzkie bywają gorące. Historia Saamów, a konkretnie ich walki o należne im prawa, zdumiewa. Nuta liryzmu pojawia się przy okazji omawiania zagadnienia starości.

Istotą tej książki jest to, że autorka, mimo odczuwalnego zachwytu, nie traci z zasięgu wzroku krytycyzmu. Jednak powleczony jest on w humanizm i ogromną chęć poznania/zrozumienia drugiego człowieka. Są nawet momenty, gdy pojawić się może wzruszenie, u bardziej czułych jednostek. W tej książce rządzi konkret – historia opowiadana. Mnie zabrakło nieco nieuchwytnej magii Północy tak pięknie przedstawionej w „Białym”. Nie namawiam autorki do powrotu w cieplejsze miejsca, co to to nie. Już czekam na kolejną książkę.

Inne: http://www.nowamuzyka.pl/author/jaroslawszczesny/

Jeszcze zimniej.

Już raz zdarzyło mi się wychwalać pod niebiosa reportaż Ilony Wiśniewskiej. Dotyczyło to jej poprzedniej książki. W „Henie” mamy dokładnie wszystko to co czego bym sobie życzył. Otóż wieczna zmarzlina – jest, frapujący bohaterowie – są, znakomity styl – jest. Zaskoczeń nieco brakuje, ale nie chcę się za bardzo czepiać. Nie chodzi o żadną prywatę, bo Panią...