Paula, młoda malarka, która odchodzi z tego świata
mając zaledwie 31 lat. W pracy twórczej inspiracji
dostarczało jej życie, otoczenie, natura, ale również własne
ciało. O poszukiwaniu swojego miejsca, dążeniu do celu
oraz tragicznym życiu. Polecam każdemu miłośnikowi
malarstwa, biografii oraz dobrej książki.

Paula, młoda malarka, która odchodzi z tego świata
mając zaledwie 31 lat. W pracy twórczej inspiracji
dostarczało jej życie, otoczenie, natura, ale również własne
ciało. O poszukiwaniu swojego miejsca, dążeniu do celu
oraz tragicznym życiu. Polecam każdemu miłośnikowi
malarstwa, biografii oraz dobrej książki.

Biografia Pauli Modersohn-Becker, niemieckiej malarki żyjącej w latach 1876-1907, sprawia wrażenie niedokończonej kompozycji. Autorka stawia na „niepełność” od samego początku, podkreślając przeczucie malarki, że przyjdzie jej młodo odejść. Ale czy nie wyrosła tym, co najsilniej oddała w swoich pracach? Dominujące kolory ziemiste, śmiałe kontrasty, ręce jak łyżki, nosy jak bulwy. Z układów ludzkich postaci chętnie buduje bryły. Stawia się na równi z tymi, którzy uważają, że wyobraźnia jest ważniejsza od natury. Poważa się na radykalne uproszczenia, byle nie ważyć tyle, byle tylko odtworzyć stylistyczne warunki własnej delikatności i wrażliwości, które były jej najbliższym nakazem. Świadoma obranej drogi, pisze: „musicie się wszyscy pogodzić z moim egoizmem, nie wyzbędę się go, jest częścią mnie tak samo jak mój długi nos.” Porzuca męża, który odzyskuje ją kilka miesięcy przed śmiercią.
Paula Modersohn-Becker łączy się z wielkimi tego okresu w poszukiwaniach, dochodząc do oryginalnych, własnych rozwiązań. Odchodząc w młodym wieku, wypracowała styl rozpoznawalny, współgrający z odczuciem porzucenia detalu na rzecz prostoty i wyrazistości. W ślad za tym nie zrodziła się sława, poklask. I to chyba przyświeca autorce, która opisywaną postać stara się ukazać poprzez pryzmat „niewyzyskanych możliwości”.
Autorka wprowadza w swojej pracy interesujący zabieg formalny, znany choćby z „Andrieja Rublowa” Tarkowskiego. Malarka umiera, aby w dalszej części mogły przemówić jej dzieła. I tu nie poskąpiono rzeczowego komentarza, kontekstu zaczerpniętego z biografii oraz dodano szereg odniesień do inspiracji twórczych. Przeważa zmyślne połączenie opisu kilkudziesięciu obrazów, przetykane myślami z dzienników malarki.

Biografia Pauli Modersohn-Becker, niemieckiej malarki żyjącej w latach 1876-1907, sprawia wrażenie niedokończonej kompozycji. Autorka stawia na „niepełność” od samego początku, podkreślając przeczucie malarki, że przyjdzie jej młodo odejść. Ale czy nie wyrosła tym, co najsilniej oddała w swoich pracach? Dominujące kolory ziemiste, śmiałe kontrasty, ręce jak łyżki, nosy jak...

Anna Arno – to młodziutka eseistka, tłumaczka oraz historyk sztuki. Napisała biografię: Pauli Modershon – Becker pt.”Jaka szkoda. Krótkie życie Pauli Modershon – Becker”. To historia młodej malarki urodzonej w Dreźnie, która przeżyła zaledwie 31 lat.
Przed śmiercią podobno westchnęła „Jaka szkoda…”. Od najmłodszych lat interesowała się sztuką malarstwa, po ukończonej szkole zaczęła studiować malarstwo w Niemczech. Bardzo pociągał ją Otto Modershon, starszy pan o rudej brodzie wówczas żonaty. Otto również zwracał uwagę na młodą malarkę, mówił o niej ”…głowę z burzą kasztanowych włosów przechyla to w jedną, to w drugą stronę i od czasu do czasu wybucha radosnym uśmiechem…”. Gdy Otto owdowiał wkrótce ożenił się z młodziutką Paulą, która pilnie pracowała, a wieczorami chodziła na kursy szybkiego rysowania. Malowała coraz odważniej: wspaniałe kolory, zadziewająca kompozycja, powierzchnia szorstka i grudkowata. Bardzo inspirował ją Rembrandt, jeździła więc do Francji, aby przyglądać się jego obrazom. W 1902r. namalowała ręce trzymające kwiat rumianku, najbardziej jednak uwielbiała malować postacie takie jak „Siedząca dziewczynka”, „Niemowlę z dłonią matki”, a w późniejszych latach również akty i jako pierwsza kobieta namalowała siebie nago. Lecz potem jej losy potoczyły się niezwykle tragicznie. Co się stało, że malarka zmarła a tak młodym wieku? Dowiedz się sam drogi czytelniku z tej niesłychanie ciekawej biografii.
Książka napisana jest w niesłychanie ciekawy sposób, a biografia Pauli poprzedzona jest zdjęciami jej obrazów, które są dosadne i wyraziste, bo malowane farbami olejnymi. Nie jestem tutaj ekspertką od malarstwa, ale uważam, że są to piękne obrazy, bo oddają głębię i charakter postaci.
W czerwcu 1927r. otwarto muzeum poświęcone twórczości tej wielkiej artystki. Paula w swoich autoportretach zbliżyła się do Picassa, bowiem on też namalował siebie nago, ten autoakt to jakby rozmowa z samym sobą o własnym miejscu w sztuce.
Książka pięknie wydana w twardej oprawie, szyta, zawiera 235 stron i 14 rozdziałów, litery są trochę drobne, ale przecież to nie umniejsza tej książce lecz wprost przeciwnie dodaje jej rangi.
Paula od najmłodszych lat zawsze chciała „stać się kimś”, a gdy to osiągnęła los zadecydował inaczej. To bardzo piękna, ale i tragiczna postać. Jeśli choć trochę interesują Cię losy tej młodej malarki, to weź do ręki tę książkę i czytaj z zapałem.
Ocena:10/10
Polecamy, zespół dobrerecenzje.pl

Anna Arno – to młodziutka eseistka, tłumaczka oraz historyk sztuki. Napisała biografię: Pauli Modershon – Becker pt.”Jaka szkoda. Krótkie życie Pauli Modershon – Becker”. To historia młodej malarki urodzonej w Dreźnie, która przeżyła zaledwie 31 lat.
Przed śmiercią podobno westchnęła „Jaka szkoda…”. Od najmłodszych lat interesowała się sztuką malarstwa, po ukończonej...