mysle, ze tlumacz sie momentami troche odkleil, na przyklad z tytulem. po angielsku czyta sie troche lepiej. narratorka i bohaterka jest mloda amerykanka, po amerykansku dosc naiwna, momentami strasznie irytuje. znajdzie sie tam sporo ciekawostek dotyczacych kultury czy jezyka, ale czy wszystkie adekwatne to sie nie wypowiem, bo znawca japonii nie jestem, dlatego podchodze do tego dosc sceptycznie. ogolnie nie byla zla i moze sie podobac.

mysle, ze tlumacz sie momentami troche odkleil, na przyklad z tytulem. po angielsku czyta sie troche lepiej. narratorka i bohaterka jest mloda amerykanka, po amerykansku dosc naiwna, momentami strasznie irytuje. znajdzie sie tam sporo ciekawostek dotyczacych kultury czy jezyka, ale czy wszystkie adekwatne to sie nie wypowiem, bo znawca japonii nie jestem, dlatego podchodze...

"Amerykańska gejsza" o gejszach mówi nam niewiele. Jest to opowieść o zawodzie, który jeśli dobrze zrozumiałam wypełniała autorka książki - a równocześnie jej główna bohaterka. Była hostessą w japońskich klubach, gdzie zajmowała się najprościej ujmując naciąganiem panów na drinki.
Pomimo nieadekwatnego tytułu książka mi się podobała. Główna bohaterka jest zagubioną dziewczyną, o destrukcyjnych skłonnościach, przy czym jest prawdziwa. Bez wyolbrzymionych wad czy zalet, skłonna zarówno do oszustw jak i współczucia.

Poza przeżyciami Lea pokazuje nam społeczeństwo w którym żyje przez kilka lat, jego odmienność od zachodu. Ona przyrównywała je do Ameryki, jednak dla nas te różnice byłyby równie wyraźne i ciekawe.

Dlaczego 6? Skorzystałam z opisu przy skali, dla mnie to była "dobra" lektura, całkiem ciekawa, ale bez polotu.

"Amerykańska gejsza" o gejszach mówi nam niewiele. Jest to opowieść o zawodzie, który jeśli dobrze zrozumiałam wypełniała autorka książki - a równocześnie jej główna bohaterka. Była hostessą w japońskich klubach, gdzie zajmowała się najprościej ujmując naciąganiem panów na drinki.
Pomimo nieadekwatnego tytułu książka mi się podobała. Główna bohaterka jest zagubioną...

Z zainteresowaniem czytalam o Japoni i panujacych tam zwyczajach, choc nie jest to moja pierwsza ksiazka o gejszach, ale duzo sié dowiedzialam o tamtejszej kulturze, o tym jak wyglada hierarchia rodzinna, o stosunku do cudzoziemcow itd. Troche niespojna tresc...Przeskakiwanie przez autorké: niechronologiczne wydarzenia. Najwazniejsze ze dziewczyna wyciagnela wnioski ze swych przygód i zaczéla nowe jakze inne zycie..sadze ze pobyt w Japoni wiele Ja nauczyl. Takze podziwiam za determinacje i dázenie do celu...Nie jest to wybitne dzielo, nie wryje sie w pamiéc, mozna siegnác ale niekoniecznie.

Z zainteresowaniem czytalam o Japoni i panujacych tam zwyczajach, choc nie jest to moja pierwsza ksiazka o gejszach, ale duzo sié dowiedzialam o tamtejszej kulturze, o tym jak wyglada hierarchia rodzinna, o stosunku do cudzoziemcow itd. Troche niespojna tresc...Przeskakiwanie przez autorké: niechronologiczne wydarzenia. Najwazniejsze ze dziewczyna wyciagnela wnioski ze...

Książka interesująca, ale czy pociągająca? Autorka świetnie kreśli japoński świat mężczyzn sukcesu – pełno bogactwa i wielka samotność, którą "łatają" współczesne gejsze – tzw. hostessy. Są to kobiety z różnych części świata, o różnych charakterach, zdolnościach lub ich braku, ale za to niezwykle piękne. Ich zadaniem jest zadowolenie klienta, nie tyle przez seks (choć czasem się przydarza),ile przez podbudowanie pozycji mężczyzny kosztem "kobiecej" słabości, ułomności, niewiedzy, usługiwania, pokory i infantylności. Taki swiat do mnie nie przemawia, bo jak można tolerować bezmyślne trzebiotanie o niczym. Jak można traktować kobietę tylko przez pryzmat jej fizyczności? To tak jak wzdychanie do plakatu ponętnej celebrytki która nie odpowie, nie przytuli, nie będzie sobą, a tylko pozostanie wołaniem urażonego ego i marzeń mężczyzny. Książkę warto przeczytać, bo wiele uczy. Polecam

Książka interesująca, ale czy pociągająca? Autorka świetnie kreśli japoński świat mężczyzn sukcesu – pełno bogactwa i wielka samotność, którą "łatają" współczesne gejsze – tzw. hostessy. Są to kobiety z różnych części świata, o różnych charakterach, zdolnościach lub ich braku, ale za to niezwykle piękne. Ich zadaniem jest zadowolenie klienta, nie tyle przez seks (choć...

Czuję się oszukana przez autorkę, a przez to obrażona, jeśli to ona jest pomysłodawczynią tytułu swoich wspomnień. A nie ma nic gorszego niż oszukany i obrażony czytelnik przed przeczytaniem książki.
Sugerując się tytułem, nastawiłam się na poznanie świata gejsz we współczesnej Japonii, a otrzymałam życie hostess w nocnych klubach. To tak jakby dostać wyrób czekoladopodobny w opakowaniu czekolady Lindt. Niby to samo, ale smak już zdecydowanie nie ten sam. Mam wrażenie, że Lea opisując swoje życie w Tokio, dobrze wiedziała co czyni, bo już we wstępie podkreślała wspólne cechy tych dwóch profesji. Prawie że postawiła je na równi.
Nie przekonała mnie.
Ja widzę tylko różnice i to bardzo znaczące. No, może poza jedną – psychoterapeutyczną rolą kobiety wobec mężczyzny, który w zależności od zasobności portfela, opłaca sobie odwiedziny w nocnym klubie zamiast wizytę u psychologa lub psychiatry. A wszystko dlatego, że funkcjonowanie społeczeństwa japońskiego oparte jest na bezwzględnej i sztywnej zasadzie zawartej w narodowym przysłowiu: Gwóźdź, który wystaje, trzeba wbić. Tylko konformizm umożliwia przetrwanie w nim jednostki.
A co jeśli dotyczy to cudzoziemców?
Wtedy należy ich wyrwać i wyrzucić. Nie ma znaczenia, gdzie, ważne tylko, by znaleźli się jak najdalej od Japonii.
Lea bardzo „wystawała” nie tylko ze względu na swoje pochodzenie (była Amerykanką),ale i na problemy psychiczne. Leczyła się na bulimię, samookaleczanie i depresję. Po wizycie u japońskiego psychiatry, została wprost określona jako nienormalna i natychmiast zwolniona z posady nauczycielki języka angielskiego. Nie dała się jednak wyrzucić z Japonii. Trochę z przekory, a trochę z miłości do tego kraju. Znalazła zatrudnienie w nocnych klubach jako hostessa. Na pracę jako gejsza nie miała żadnych szans. To enklawa zastrzeżona tylko i wyłącznie dla Japonek.
Atmosferę miejsc kilku lat pracy w nocnym świecie rozrywki świetnie oddaje okładka książki: mrok, sztuczne, erotyczne oświetlenie, rozmazany obraz widziany po alkoholu, a do tego powracająca bulimia i samookaleczanie bohaterki wspomnień, obciążenie psychiczne rolą plastykowej lali, wewnętrznie pustego naczynia na „psychologiczne śmieci” mężczyzn-klientów i wreszcie alkoholizm jako skutek uboczny tej pracy.
Ponury, duszący, depresyjny obraz nocnego życia Tokio oczyszczającego się z dziennych obciążeń i ogromnej presji norm społecznych. Obraz kosztów psychicznych jakie ponosi społeczeństwo japońskie w budowaniu jednej z największych potęg gospodarczych świata.
http://naostrzuksiazki.pl/

Czuję się oszukana przez autorkę, a przez to obrażona, jeśli to ona jest pomysłodawczynią tytułu swoich wspomnień. A nie ma nic gorszego niż oszukany i obrażony czytelnik przed przeczytaniem książki.
Sugerując się tytułem, nastawiłam się na poznanie świata gejsz we współczesnej Japonii, a otrzymałam życie hostess w nocnych klubach. To tak jakby dostać wyrób...

Zupełnie inne spojrzenie na gejsze, widziane okiem Amerykanki. Ciekawa, poruszająca opowieść, jednak zbyt krótka, brakowało głębszych refleksji.

Zupełnie inne spojrzenie na gejsze, widziane okiem Amerykanki. Ciekawa, poruszająca opowieść, jednak zbyt krótka, brakowało głębszych refleksji.

Po pierwsze - książka nie opowiada o gejszach i ich środowisku, więc już sam tytuł wprowadza w błąd. Lea jest młodziutką Amerykanką, która w związku z problemami natury psychicznej przechodzi bardzo wiele. Opowieść to swoiste oczyszczenie, wyznanie przez co przeszła. Ukazuje życie w ultraszybkim Tokio i ogólnie kulturę i wartości rządzące Japonią. Ciekawa książka, można dużo dowiedzieć się o tym tak specyficznym społeczeństwie,a także wyjątkowej pracy hostessy.

Po pierwsze - książka nie opowiada o gejszach i ich środowisku, więc już sam tytuł wprowadza w błąd. Lea jest młodziutką Amerykanką, która w związku z problemami natury psychicznej przechodzi bardzo wiele. Opowieść to swoiste oczyszczenie, wyznanie przez co przeszła. Ukazuje życie w ultraszybkim Tokio i ogólnie kulturę i wartości rządzące Japonią. Ciekawa książka, można...

Dobrze napisana historia, a raczej pamiętnik dziewczyny, która zdradza sekrety japońskich "dam do towarzystwa", pracujących w tokijskiej Ginzie. Dla mnie o tyle niesamowita, że miałam kiedyś okazję osobiście przemierzać ulice Ginzy. Czy przyszło mi wtedy do głowy ile kryją tajemnic? Oczywiście, że nie! Polecam.

Dobrze napisana historia, a raczej pamiętnik dziewczyny, która zdradza sekrety japońskich "dam do towarzystwa", pracujących w tokijskiej Ginzie. Dla mnie o tyle niesamowita, że miałam kiedyś okazję osobiście przemierzać ulice Ginzy. Czy przyszło mi wtedy do głowy ile kryją tajemnic? Oczywiście, że nie! Polecam.

"Imię Pika pochodziło od kaligraficznego znaku, który podziwiałam w muzeum sztuki. Znak symbolizuje gwiazdę, większość jego elementów wystrzeliwuje na zewnątrz niczym niczym nieskończone promienie światła. Znak kanji jest czytany jako hikari(gwiazda) lub hikaru(błyszczeć). Obydwa te słowa są popularnymi imionami. Pika to zdrobnienie obu imion. Równocześnie istnieje w Japonii język, w którym błyskające światła produkują dźwięk godny onomatopei: pikapika."

str. 145

"Imię Pika pochodziło od kaligraficznego znaku, który podziwiałam w muzeum sztuki. Znak symbolizuje gwiazdę, większość jego elementów wystrzeliwuje na zewnątrz niczym niczym nieskończone promienie światła. Znak kanji jest czytany jako hikari(gwiazda) lub hikaru(błyszczeć). Obydwa te słowa są popularnymi imionami. Pika to zdrobnienie obu imion. Równocześnie istnieje w...

Gejsza oznacza tutaj "kwiat baru" - hostessę w klubach, które utrzymują się dzięki tym Japończykom, którzy przychodzą napić się w towarzystwie pięknych kobiet, których nie mogą dotknąć. Dla autorki ta autobiografia to oczyszczenie - ta praca stała się dla niej nałogiem, z którego ciężko było zrezygnować. Lea jest niezwykle uważną obserwatorką i opisuje ten fragment swojego życia z bezlitosną szczerością, która mnie całkowicie ujęła. To jest niesamowita opowieść o autodestrukcji, nie pomijająca także wielu dobrych momentów i sytuacji - prostych pozytywnych chwil w trakcie wyniszczającego okresu.

Gejsza oznacza tutaj "kwiat baru" - hostessę w klubach, które utrzymują się dzięki tym Japończykom, którzy przychodzą napić się w towarzystwie pięknych kobiet, których nie mogą dotknąć. Dla autorki ta autobiografia to oczyszczenie - ta praca stała się dla niej nałogiem, z którego ciężko było zrezygnować. Lea jest niezwykle uważną obserwatorką i opisuje ten fragment swojego...