Książkę „Zakonnice odchodzą po cichu przeczytałam z ogromną przyjemnością. Przyczynił się do tego już sam fakt, że została wydana z wielką dbałością: intrygująca i bardzo wymowna okładka, przejrzysty układ graficzny. Spodobał mi się również warsztat pisarski autorki. Jednak przede wszystkim dlatego, że książka porusza tematy, które są mi osobiście bardzo bliskie i dla mnie ważne, to znaczy: wiara i religia, kwestia równego traktowanie kobiet i mężczyzn oraz kwestia ludzkiej wolności i autonomii.

Na początku autorka pisze o swoich trudnościach w poszukiwaniu materiałów do swojej pracy. Są one bardzo mocno podkreślone w książce. Temat byłych zakonnic wydaje się być, przynajmniej w Polsce, tematem tabu. W kolejnych rozdziałach M. Abramowicz oddaje głos kilku byłym siostrom, które opisują najpierw swoje życie w zakonie, a następnie poza nim. Książka nie ogranicza się jednak wyłącznie do tego (przyznajmy: czytanie kolejnych rozdziałów z tym samym powtarzającym się schematem- nieudaną próbą przystosowania się do życia za murami klasztoru i bolesnym odejściu stałoby się nieco nużące) Autorka próbuje rozmawiać także z przełożonymi zakonów żeńskich, odwiedza zgromadzenia męskie, sięga do statystyk i opracowań naukowych. Stara się znaleźć odpowiedź na pytanie: dlaczego zakony żeńskie w Polsce tak bardzo opierają się jakimkolwiek zmianom.

Książka daje wiele do myślenia. Zrodziła w moim umyśle wiele refleksji. Jednak nie ma tu miejsca na ich drobiazgowe przedstawienie. Ograniczę się zatem tylko do jednej rzeczy. Zastanawia mnie, dlaczego ze wszystkich byłych zakonnic najbardziej wyeksponowane są Joanna i Magdalena. Są nie tylko bohaterkami pierwszego rozdziału, ale również im autorka poświęca najwięcej miejsca. Pozwala im się najwięcej wypowiedzieć. Dowiadujemy się jakie imię (i dla czego właśnie takie) nosi każde z ich licznych zwierząt domowych, natomiast nie dowiadujemy się jakie imiona mają chłopcy, których adoptowała Agnieszka. Również Magdalena i Joanna mają najwięcej do powiedzenia jeśli chodzi o kwestię wiary i religii. A propos tego ostatniego, w książce dominuje postawa rozczarowania, zwątpienia, a nawet otwartego podważania wiary, i to nie jakichś detali związanych z dyscypliną kościelną, ale samych fundamentów chrześcijaństwa („Bóg nie potrzebuje […] tych dyskusji […] czy są trzy osoby czy cztery”). Jest to poniekąd zrozumiałe zważywszy na trudne doświadczenia związane z Kościołem, które przeżyły bohaterki książki, ale czy naprawdę nie udało się znaleźć więcej eks-zakonnic, która pomimo wszystko nie porzuciły wiary w Boga takiego jakim ukazuje Go chrześcijaństwo? Czy wolność i używanie rozumu zawsze musi prowadzić do wniosku, że nie jest ważne czy są „trzy osoby, czy cztery”?

Książkę „Zakonnice odchodzą po cichu przeczytałam z ogromną przyjemnością. Przyczynił się do tego już sam fakt, że została wydana z wielką dbałością: intrygująca i bardzo wymowna okładka, przejrzysty układ graficzny. Spodobał mi się również warsztat pisarski autorki. Jednak przede wszystkim dlatego, że książka porusza tematy, które są mi osobiście bardzo bliskie i dla mnie...