Uprzedzam, że nie jest to klasyczna recenzja.

Po raz kolejny dałam się złapać Cassandrze Clare. Seria o Nocnych Łowcach jest ze mną już od bardzo dawna (kupiłam Miasto Kości zaraz po premierze, a więc... pierwsze wydanie bez poprawek i z tej okropnej okładce stoi cały czas u mnie na półce) i myślałam, że nie uda się autorce po raz kolejny zainteresować mnie losami swoich bohaterów. Tym bardziej, że nie ma już Jace'a i Clary, a są Julian i Emma. I tak jak główna bohaterka "Pani Noc", czyli właśnie Emma nie przeszkadza mi, nie irytuje, ale też nie zapałałam do niej sympatią, to Jules Blackthorn okazał się świetną postacią (nie tak fajną, jak Mark, ale o tym później). Clare udało się skonstruować męską postać, która nie ma uszczypliwego poczucia humory, nie rzuca cytatami z literatury w czasie rozmowy i... po prostu nie ma tego wszystkiego co powtarzało się w Jace'ie i Willu z Piekielnych Maszyn, a na co fani z początku narzekali. Wielki plus za "Cassandrowy twist". Kompletnie nie spodziewałam się zakończenia, nie udało mi się rozwiązać głównej zagadki (chociaż perfekcyjnie odgadłam losy Kita Rooka #detektyw) i było mi nawet trochę przykro z powodu głównego antagonisty. Ale nie chcę wam zdradzać zbyt wiele. Na końcu muszę wspomnieć o Marku Blackthornie. Jeszcze przed premierą wiedziałam, że to będzie wątek, który najbardziej mnie zainteresuje. I w rzeczywistości tak było. Piękna historia pasji, miłości (najlepsza scena "erotyczna" w dorobku Clare trafiła się właśnie Markowi), zagubienia, historia o próbie znalezienia swojego miejsca (żądam jakiegoś tomu opowiadań Mark: The Shadowhunter albo coś w tym stylu, może być też Mark: The wild fearie from the wild hunt). I wszyscy, którzy przeczytali wiedzą o ostatnich wypowiedzianych przez niego słowach, które totalnie zbijają czytelnika z tropu. Tak, jest to słynne już na Pintreście i Tumblrze "Why lie?". Nic więcej nie zdradzę, bo zabawa przy "Pani Noc" jest naprawdę dobra.

I jak tu teraz wytrzymać do "Lord of shadows"...

Uprzedzam, że nie jest to klasyczna recenzja.

Po raz kolejny dałam się złapać Cassandrze Clare. Seria o Nocnych Łowcach jest ze mną już od bardzo dawna (kupiłam Miasto Kości zaraz po premierze, a więc... pierwsze wydanie bez poprawek i z tej okropnej okładce stoi cały czas u mnie na półce) i myślałam, że nie uda się autorce po raz kolejny zainteresować mnie losami swoich...