Kroniki Bane’a

Magnus Bane - potężny, przystojny, ekscentryczny, dowcipny, dobrze ubierający się, biseksualny czarownik. "Kroniki Bane'a" to zbiór opowiadań, w których ukazane są niezwykłe przygody czarownika i ludzi, z którymi miał styczność przez wieleset lat...

Rewelacyjna książka! Uwielbiam Magnusa Bane'a, więc z wielką chęcią sięgnęłam po opowiadania, w których jest on głównym bohaterem. Parę historii trochę mnie nudziło, ale zdecydowana większość była fantastyczna. Można było poznać przygody kilku pokoleń Nocnych Łowców, gdzie wiele nazwisk przetrwało do czasów współczesnych z serii "Dary Anioła". Najbardziej jednak podobały mi się fragmenty różnych walk, w których Magnus brał udział, a także jego relacja z Alekiem - coś, co zawsze mnie ciekawiło i chciałam wiedzieć, jak to się szczegółowo zaczęło. Jestem więc zachwycona "Kronikami Bane'a", choć jeszcze czegoś mi brakowało do całościowego arcydzieła. Ale i tak nie mam co narzekać, bo warto było sięgnąć po tę książkę!

„Kroniki Bane’a” to książka napisana przez trzy osoby, co, jak można się domyślić, było odważnym posunięciem. Zwykle dwoje autorów to już tłok, a tu mamy do czynienia z trzema różnymi kobietami, o różnych charakterach. Do tego większość opowiadań jest napisana w parach o różnych konfiguracjach. Gdybym miała podsumować całość, to byłoby to krótkie: bywało różnie.

Jak już wspomniałam wyżej książka składa się z kilku opowiadań o Magnusie – Wysokim Czarowniku Brooklynu. Poznajemy jego historię od kołyski, najważniejsze momenty jego życia, jego zauroczenia, wzloty i upadki. I wszystko byłoby pięknie i wspaniale, gdyby nie to, że same opowiadania są ze sobą słabo powiązane. Nie mogę oczywiście powiedzieć, że nie mają powiązania wcale, bo tak nie jest, ale też nie widać szczególnej potrzeby przedstawiania nam niektórych epizodów. Myślę, że w tym aspekcie najbardziej widać było to, że książkę pisały trzy różne osoby.

Pomiędzy opowiadaniami występowały „dziury”. Nieraz nie wiedzieliśmy, co działo się z naszym bohaterem przez kilkaset lat. I to sprawiło, że książka to nie był nudny dziennik, czy pisemko o niczym, byleby było. Dzięki temu czytało się bardzo sprawnie, było ciekawie i odrobinę zaskakująco. Moją pierwszą myślą, po otrzymaniu książki była obawa, że nie zdążę przeczytać jej w wyznaczonym terminie. Nic bardziej mylnego. Można powiedzieć, że połknęłam te 500 stron.

O ile Dary Anioła znam dosyć dobrze, to z Diabelskimi Maszynami nie miałam jeszcze do czynienia. Tył okładki wskazuje na to, że książka łączy obie historie. Na szczęście tym razem moja nieznajomość rzeczy w niczym mi nie przeszkodziła. Owszem, były postacie, których nie kojarzyłam i być może pochodziły one z Diabelskich Maszyn, jednak zupełnie nie widziałam w tym żadnego problemu. Obecność tych bohaterów w książce była jak najbardziej naturalną rzeczą. Książki jednak nie poleciłabym osobom, które nie znają w ogóle żadnej serii Świata Nocnych Łowców. Zresztą sama postać głównego bohatera prosi się o uwagę szczególnie przez wcześniejsze jego poznanie w innych książkach.

Na ogromny plus zasługuje jeszcze okładka, na której główny bohater ma niesamowicie hipnotyzujące oczy. Wygląd zewnętrzny postaci jest dobrany niemal idealnie, tylko ubiór jest zbyt zwyczajny. Niemniej całość przykuwa uwagę i odbieram ją bardzo pozytywnie.

Serdecznie polecam fanom serii Nocnych Łowców „Kroniki Bane’a”, nie będziecie żałować ;)

___________________________________________
Na bardziej szczegółową recenzję i dyskusję na temat książki zapraszam tutaj: http://atramentowaprzystan.blogspot.com/2018/05/31-kroniki-banea-book-tour-2.html

więcej moich tekstów na: miedzysklejonymikartkami.blogspot.com

Znasz Magnusa Bane'a? Nieee...? Ale jak to? Tego gościa z dziwnymi oczami, zbyt ekstrawertyczną osobowością, oryginalnym wyczuciem stylu i o którym mówią, że umie czarować (uwaga, bo uwierzę!)? Naprawdę? W takim razie musisz go poznać!

To jest jedna z tych książek, gdzie zgredzizm recenzencki idzie na bok. To znaczy, że średnia ocen po (teoretycznie) obiektywnej interpretacji każdego z nich nic (cisnęło się w palce zupełnie inne słowo...) do odbioru całości. Bo nie są one wybitne. Lecz takie nagromadzenie Magnusa Bane'a, który jest jednym z najbardziej uroczych bohaterów, jakich spotkałam, musi u każdego wywołać na twarzy uśmiech (ew. salwę rechotu, chichotu, spazmów). Tak też było w moim przypadku. Okazałam się jeszcze bardziej subiektywna niż zwykle i po prostu się zachwyciłam.

Tym razem nie będę skupiać się na osobnych opowiadaniach, bo, jak już wspomniałam, ich szczegółowa ocena ma się nijak do ogólnej, a po za tym zbyt wiele nie różni się niczym w odbiorze. Wspomnę więc tylko o kilku wybranych.

Co naprawdę zdarzyło się w Peru to naprawdę dobre wprowadzenie do całości. Opowiadanie może nie najwybitniejsze, ale świetnie wprowadzające w psychikę i "styl bycia" Magnusa Bane'a. Poznajemy jego otoczenie i oryginalne sposoby radzenia sobie z problemami ;) A ogółem bardzo przyjemne i zabawne.

Mamy dwa opowiadania bezpośrednio związane z Diabelskimi Maszynami: prequel: Wampiry, ciasteczka i Edmund Herondale oraz sequel, Mroczne dziedzictwo. Pierwsze to zabawna i rozkoszna historia z rodzaju "jak poznałem waszą matkę". Możemy też nieco dowiedzieć się o powstawaniu Porozumień od kuchni. Drugie zaś jest dużo słabsze: brakuje akcji, jest przewidywalne. Promyczkiem wydaje się wątek Tatiany Blackthorn, ale to z pewnością za mało.

Z pozostałych z pewnością wyróżnia się Ocalić Raphaela Santiago. Zabawno-smutne, ale Magnusa odsłania wyjątkowo dużo ze swojej duszy. Raphael w Darach Anioła nie porwał mnie, lecz widziany oczami Bane'a - wspaniały.

Dwa opowiadania poświęcono związkowi Magnusa z Aleciem. Przynajmniej o jedno za dużo. Lepszy efekt uzyskano by, gdyby zmiksowało się je w jedno. A tak Co kupić Nocnemu Łowcy, który ma wszystko (i z którym oficjalnie się nie spotykasz) kuleje z braku akcji (swoją drogą: obłędny tytuł), a Kurs prawdziwej miłości (i pierwszych randek) jest mocno przesłodzony.

Ostatnie opowiadanie, które przykuło moja uwagę, i to raczej w negatywny sposób, to Poczta głosowa Magnusa Bane'a. Nawet nie opowiadanie, tylko... poczta głosowa. Wątpię, żeby na moją ocenę wpłynął fakt, że nie dobrnęłam do opisywanych wydarzeń. Po prostu... nie wniosło ono nic, nawet nie było zabawne. Raczej głupawe. A szkoda, bo ostatni tekst w zbiorze powinien zostać dobrze zapamiętany.

Zanim podsumuję, muszę wspomnieć jeszcze o jednej rzeczy. O efekcie współpracy trzech autorek. Dużo lepiej odebrałam opowiadania Sary Rees Brennan niż Maureen Johnson. Teksty tej pierwszej są ściślej powiązane z wydarzeniami obu serii i odznaczają naprawdę świetnym humorem. Z kolei ta druga poszła w stronę wydarzeń historycznych, w których brał udział Magnus. Efekt jest dobry, ale ani nie zachwyca, ani nawet nie pozostaje w pamięci. Zastanawiam się też nad rodzajem tej współpracy między nimi. Czy Brennan i Johnson były tylko pomysłodawczyniami? A może Clare dopisano jako autorkę tylko ze względu na fakt, że stworzyła cały cykl? Bo czynna współpraca (siadamy razem, modyfikujemy nawzajem swoje teksty) wydaje się trudna do wykonania i najmniej prawdopodobna.

Sami widzicie, co ma wartość tekstu do jego właściwego odbioru. Nic (tu również ciśnie się w palce zupełnie inne słowo...). To naprawdę przemiły zbiór opowiadań i powinien się spodobać nie tylko czytelnikom Cassandry Clare, ale też tym, którzy dotąd nie mieli styczności z jej twórczości. Polecam, szczególnie jako prezent.

Magnus Bane - Wielki Czarownik Brooklyn'u to jedna z ciekawszych i barwniejszych postaci pojawiających się w seriach Cassandry Clare „Dary Anioła” i „Piekielne Maszyny”. Tajemniczy, a jednocześnie bardzo oryginalny przedstawiciel podziemnego świata. Jako czarownik ma zapewnioną nieśmiertelność, a setki lat egzystencji nie tylko pozwoliły mu nabrać życiowej wiedzy, ale też sprawiły, że nieustannie był światkiem narodzin i śmierci. Nikogo więc nie powinno dziwić, że minione doświadczenia wpłynęły na jego obecny stosunek do świata i ludzi.

„Kroniki Bane'a” to zbiór opowiadań, które pozwalają lepiej poznać Magnusa i odkrywają sekrety z jego przeszłości. Dają możliwość zajrzenia za kulisy jego związków z Camille, Raphaelem oraz Nocnymi Łowcami m.in.: Herondale'ami i Lightwoodami, Waylandami czy Morgensternami. Nie brakuje też nowych postaci oraz nieznanych dotąd czytelnikowi faktów i wydarzeń z życia czarownika.


Zawarte w zbiorze opowiadania stanowią dopełnienie cykli ze świata Nocnych Łowców i niewątpliwie dla znających obie serię będą ciekawym dodatkiem umożliwiającym spojrzenie na znane już zdarzenia z innej perspektywy. A także ma bliższą znajomość z Magnusem i zrozumienie jego postępowania, dylematów, rozterek, wątpliwości i decyzji, które podczas lektury poprzednich powieści wywoływały zdziwienie i pytania, na które nie było odpowiedzi. Okazuje się, że życie czarownika nie było usłane różami i nie raz musiał dokonywać trudnych wyborów, podejmować ryzyko oraz mierzyć się z własnymi uczuciami i pragnieniami.

„Kroniki Bane'a” to publikacja, która nie tylko daje szansę na powrót do fascynującego świata wykreowanego przez Cassandrę Clare. Autorzy podejmują temat miłości, poświęcenia, dokonywania wyborów między pragnieniami a powinnościami i darów, które mogą być przekleństwem. I choć głównym bohaterem jest Wielki Czarownik Brooklyn'u pojawiają się znane już czytelnikowi postacie, które wchodzą z nim w relacje na różnych poziomach zażyłości i zależności.

Autorzy posługują się lekkim i przyjemnym w odbiorze stylem, dbają o szczegóły oraz tło przedstawionych wydarzeń. Nie zapominają również o napięciu, zwrotach akcji, nieprzewidzianych wypadkach i dobrym humorze. A ta mieszanka sprawia, że przez książkę płynie się szybko i przyjemnie.

Dla mnie przygoda z książką była nietuzinkowym doświadczeniem, mimo że na tle pozostałych powieści ta w moim odczuciu wypadła troszkę słabiej. I choć nie wszystkie historie w jednakowym stopniu przypadły mi do gustu, to każda z nich wyzwoliła we mnie na inny rodzaj emocji i wrażeń. Dla fanów serii to lektura obowiązkowa i myślę, że warto się z nią zmierzyć, gdyż Magnus jest postacią nieprzeciętną i tym razem gotową do odkrycia swoich tajemnic. Polecam.

Chyba każdego fana Darów Anioła zainteresowała postać, jaką jest Wielki Czarownik Brooklynu, Magnus Bane. Ja sama, jako ogromna miłośniczka Cassandry Clare, nie wyobrażałam sobie nie chwycenia za tą pozycję najszybciej, jak tylko wyjdzie. Czekałam na nią od chwili, gdy zobaczyłam zapowiedź. W końcu się doczekałam, a na kuriera czekałam z ogromnym zniecierpliwieniem. Rzadko się zdarza, że zaczynam czytać coś od razu, gdy to otrzymam. W tym przypadku jednak nie mogłam się powstrzymać.

JESTEŚMY PROCHEM I CIENIAMI.

Postać Magnusa jest jedną z bardziej barwnych w serii - i to nie tylko dlatego, że kolorowymi iskierkami sypie z palców jak magik z rękawa. Jego charakter przyciąga uwagę bardziej niż wygląd. Czarownik przeżył już wieki i dużo widział, więc historie z jego życia dzieją się w najróżniejszych epokach i krajach. Nikogo pewnie nie zdziwi fakt, że nazwiska, które pojawiają się w jego wspomnieniach wszyscy fani Darów Anioła bardzo dobrze znają. Ród Herondale'ów, Lightwoodów, Waylandów czy Morgensternów chyba każdy kojarzy, a właśnie one pojawiają się często w przeszłości Magnusa.

Wszystko to jest idealnym uzupełnieniem tego, co w dwóch seriach autorki zostało pominięte. Dowiadujemy się, co łączyło Bane'a z Raphaelem, jak poznał małą Clary oraz wielu innych ciekawostek, które bardzo rozjaśniają w głowie. Osobiście jestem bardzo do wszystkich bohaterów przywiązana i miło było ponownie się z nimi zobaczyć - nawet z perspektywy Czarownika z zabójczym poczuciem humoru.

- Zaufanie. To jak włożyć komuś do ręki ostrze i oprzeć czubek na własnej piersi.
- Nie prosiłem, żebyś mi zaufał. - zauważył łagodnie Magnus - Dopiero się poznaliśmy.
- Och, ale ja ci zaufam - odparł beztrosko chłopiec. - To nie ma znaczenia. Prędzej czy później wszyscy zostaniemy zdradzeni. Zostaniemy zdradzeni albo sami okażemy się zdrajcami.

Bardzo dużo spodziewałam się po tej pozycji i trochę mnie zdziwił fakt, że Cassandra Clare nie napisała sama historii Magnusa. Maureen Johnson bardzo polubiłam po jej opowiadaniu w zbiorze W śnieżną noc, jednak drugiej autorki nie kojarzyłam w ogóle. Nie dostajemy tu jednak historii stworzonej całkowicie przez jedną z nich - każda współpracuje z główną autorką, jaką jest Clare. Trudno dlatego stwierdzić, czy styl Johnson jest tak dobry, jak w poprzedniej pozycji, oraz ocenić Sarah Rees Brennan. Zapewne to nie jest ostatnia pozycja, w której będę mogła spotkać się z owymi paniami. Mam nadzieję, że kolejne ich dzieło szybko trafi na rynek. Z tego co patrzyłam, dość sporo razem stworzyły.

Pamiętacie może, że i Will, i Jace, nie byli pewni, dlaczego nie ufają kaczkom? Byłam przeszczęśliwa, że Clare nawet tą nienawiść Herondale'ów do tych zwierząt postanowiła wyjaśnić. Właśnie za to ją tak uwielbiam. Za zamiłowanie do szczegółów i dokładność, z jaką tworzy swoich bohaterów. Ucieszyłam się, że mieliśmy możliwość ponownie spotkać Willa i Tessę, oraz innych. Tych, za którymi zdążyłam się już stęsknić. Ciekawie jest przebywać ciągle w towarzystwie Magnusa, który jest bardzo ekscentryczną osobą, która bardzo lubi kochać i docenia Nocnych Łowców, którzy są w stanie okazać szacunek Podziemnemu. Ta złożona osobowość Bane'a sprawia, że z jednej strony wydaje się być płytkim, egocentrycznym wielbicielem przyjęć, a z drugiej głębokim mężczyznom, który we wszystkim szuka głębszego sensu i ma bardzo dobre serce.

Jak już wspomniałam bardzo dużo oczekiwałam po tej pozycji i troszkę się zawiodłam. Minimalnie, acz zawiodłam. Znany mi jest bardzo dobrze styl Cassandry Clare i uważam, że to nie jest szczyt jej możliwości. Myślę, że lepiej by na tym wyszła, gdyby dalej tworzyła sama. Tutaj jakby coś ją blokowało - brak tej lekkości, która jest jej znakiem rozpoznawczym. Przy osobie takiej jak Magnus Bane nie sposób się nudzić, a jednak tutaj znalazły się fragmenty, które nie bardzo przypadły mi do gustu.

Nefilim nie znają litości.

Lektura zajęła mi dwa dni, co jest długim czasem, jeśli chodzi o coś, co wyszło spod palców TEJ autorki. Mam tylko nadzieję, że to nie znaczy, że zaczyna się wypalać a Kroniki Bane'a są tylko rozpaczliwą próbą kontynuowania żywotów ukochanych bohaterów. Mam nadzieję, że to tylko chwilowa słabość, a następna książka zwali mnie z nóg. Co chwilę zaglądam teraz na stronę wydawnictwa po to, by zobaczyć, że w zapowiedziach nie ma nic na temat: co dalej? Mam nadzieję, że MAG nie przestanie wydawać jej pozycji. W swojej kolekcji chcę mieć wszystkie. Koniec końców to jedna z moich najbardziej ulubionych autorek, a to nie byle co - czytelnikom zwykle bardzo trudno wybrać tych najlepszych. Tyle możliwości!

Mimo tego lekkiego spadku formy i tak byłam zachwycona. Trudno nie być, kiedy bohaterowie wydają się tak żywi, że podczas lektury ma się ochotę do nich dołączyć. Z całą pewnością dobrze znacie to uczucie, gdyż mało kto nie zna jeszcze tej serii. Jestem pewna, że Jace, Clary, Magnus, Alec, Will, Tessa, Jem... Oni wszyscy będą żyć w mojej pamięci a ja nie raz, nie dwa, będę wracać do ich przygód. Ciągle od nowa i od nowa. Za każdym razem będę równie mocno trzymać kciuki i życzyć im wszystkiego najlepszego. Magnusowi i Alecowi, Jace'owi i Clary. Nie mogę się już doczekać powrotu do świata Nocnych Łowców - kolejnych przygód i żywych bohaterów. Może nie będą to już ci sami bohaterowie, tylko całkiem nowi, zajmujący ich miejsca, gdyż czas płynie. Mam jednak nadzieję, że ci następni też będą podbijać serca i pokocham ich równie mocno.

Miłość to miłość; nie było zaklęcia, które uleczyłoby złamane serce i nie zniszczyłoby na zawsze jego zdolności kochania.

Odkładam więc tę książkę z cudowną okładką na półkę, do innych o Nocnych łowcach, Podziemnych i Przyziemnych i czekam na kolejną, którą mogłabym uwielbiać. Mam nadzieję, że długo nie będę musiała czekać. Czas nie jest dla mnie niczym, jak dla Magnusa, i nie chcę, by płynął za szybko. Ja, w przeciwieństwie do Czarowników, mam tylko jedno życie.