"Odwaga polega na tym, żeby iść do przodu, choćby nie wiem co."

Z Lauren Oliver spotkałam się już wcześniej. Przyznam, że pomimo szczerych chęci nie były to udane spotkania. Jej debiutancką powieść "7 razy dziś", z wielkim trudem udało mi się skończyć. Czytanie tej książki było katorgą, ale postanowiłam, że dotrwam do końca. Dotrwałam. O "Delirium" dużo pisać nie będę, ponieważ tej książki w ogóle nie byłam w stanie skończyć. Dlaczego w takim razie sięgnęłam po "Panikę"? Wychodzę z założenia, że wszyscy zasługują na kolejną szansę i tym razem się nie zawiodłam.

Panika. Gra. Śmiertelne ryzyko, niebezpieczeństwo czyhające na każdym kroku. Rywalizacja bez skrupułów. Stawienie czoła najgorszym lękom. Wygrana. Przepustka do lepszego życia.

Heather Nill. Dziewczyna od zawsze gardziła ludźmi grającymi w Panikę. Wszystko się zmienia, gdy jej chłopak odchodzi do innej. Pełna złości i rozpaczy decyduje się przystąpić do rywalizacji.

Dodge Mason. Odludek i samotnik. Nie ma nic do stracenia, a do zyskania tak wiele. Od pewnego wydarzenia wie, że gra w Panikę jest dla jego rodziny jedyną szansą.

Mogę szczerze napisać, że tym razem czytałam książkę Lauren Oliver z chęcią i dużym zainteresowaniem. Choć z początku nie byłam przekonana do pomysłu jakim jest gra w Panikę, to historia ze strony na stronę, coraz bardziej mnie pochłaniała. Nie podejrzewałam, że dziś będę pisać pochlebną opinię. Byłam przygotowana na rozczarowanie. Brak wygórowanych oczekiwań zaowocował w pozytywne zaskoczenie.

Bohaterowie są bardzo dobrze przedstawieni. Bardzo polubiłam Heather. Nie pamiętam, kiedy ostatnio zapałałam taką sympatią do głównej bohaterki. Od samego początku jej kibicowałam i trzymałam za nią kciuki. Kibicowałam jej również w życiu codziennym. Chciałam, aby w końcu była szczęśliwa. Interesującą postacią jest również Dodge. Ciekawie jest obserwować, jak z dnia na dzień znajduje prawdziwych przyjaciół. Inni bohaterowie również nie odstają poziomem. Bishop, Nat, Dayna i Lily. Dla takich ludzi warto ryzykować, nawet w tak głupiej grze, jaką jest Panika.

"Był taki sam, a jednocześnie inny. I to dawało jej nadzieję. Jeśli ludzie się zmieniają, to znaczy, że ona też mogła się zmienić. Mogła być inna."

Muszę jeszcze napisać, że jest to książka o poznawaniu siebie. Poznawaniu swoich słabości i mocnych stron. O tym, że nie wszystko jest takie, jakie wydaje się na pierwszy rzut oka. O tym, że ludzie się zmieniają. Na lepsze bądź gorsze.

Choć przyznam, że samego pomysłu, który ma urozmaicić wakacje nie popieram. Nie wyobrażam sobie, żeby takie coś mogło wydarzyć się naprawdę. Niby wszyscy, wszystko wiedzą, bo to małe miasteczko, więc w takim razie gdzie są dorośli? Dobra, nie będę się tego czepiać, w końcu to fikcja literacka. Dodam, że bardzo dobra fikcja literacka.

Pamiętam, że we wcześniejszych książkach Lauren Oliver, odstraszały mnie rozciągłe opisy krajobrazów i nic nieznaczących szczegółów. Denerwowały mnie skąpe dialogi. Tutaj mi to nie przeszkadzało, a wręcz mi się podobało. Na brak dialogów narzekać nie muszę. Wszystko jest zgrabną całością. Ta książka przekonała mnie ponownie do twórczości autorki. Może dam trylogii "Delirium" jeszcze jedną szansę.

"O to właśnie chodzi w zaufaniu (...) Nigdy nie masz pewności."

Polecam.

"Odwaga polega na tym, żeby iść do przodu, choćby nie wiem co."

Z Lauren Oliver spotkałam się już wcześniej. Przyznam, że pomimo szczerych chęci nie były to udane spotkania. Jej debiutancką powieść "7 razy dziś", z wielkim trudem udało mi się skończyć. Czytanie tej książki było katorgą, ale postanowiłam, że dotrwam do końca. Dotrwałam. O "Delirium" dużo pisać nie będę,...