Tytułowe „Bagno” to obszar moczarów w LA, na który chrapkę mieli przed laty bogaci biznesmeni. Atrakcyjny teren miał posłużyć temu, by z bogatych, stali się jeszcze bogatsi. I pewnie tak by się właśnie stało gdyby nie jakiś zapaleniec, który postanowił ocalić ten skrawek dziczy. Szybko okazuje się, że nie tylko dzika zwierzyna i ptactwo upodobało sobie odludny teren. Kiedy na chronionym terenie zostają znalezione zwłoki istnienie bagna w dotychczasowej postaci staje pod znakiem zapytania, a w gronie podejrzanych znajdują się wszyscy, którzy mają cokolwiek wspólnego z bagnem, tudzież z ewidentnymi ofiarami morderstw.
Niestety tytuł można też zinterpretować w inny, mniej dosłowny sposób. Los Angeles i żyjący w nim ludzie tworzą coś na kształt kolejnego bagna. W gruncie rzeczy bardziej wciągającego i bezlitosnego niż to prawdziwe, co po raz kolejny udowadnia duet Sturgis- Delaware. W trakcie ich śledztwa odkrywamy, że pod powierzchnią układnych słówek, uprzejmości, wyrazów rzekomej miłości, pozytywnych, lecz całkowicie udawanych emocji kryje się najczystsza nienawiść, zdolna do każdej podłości. Jak zawsze u pana Kellermana sprawiedliwość triumfuje, ale raz wyrządzonych krzywd nie da się już naprawić.

Dobra kontynuacja przygód detektywa amatora i jego kumpla policjanta.

Tytułowe „Bagno” to obszar moczarów w LA, na który chrapkę mieli przed laty bogaci biznesmeni. Atrakcyjny teren miał posłużyć temu, by z bogatych, stali się jeszcze bogatsi. I pewnie tak by się właśnie stało gdyby nie jakiś zapaleniec, który postanowił ocalić ten skrawek dziczy. Szybko okazuje się, że nie tylko dzika zwierzyna i ptactwo upodobało sobie odludny teren. Kiedy...

Detektyw Milo Sturgis i psycholog Alex Delaware znów w akcji. Tym razem szukają zabójcy, który porzuca zwłoki ofiar – pozbawione prawych dłoni – na terenie rezerwatu przyrodniczego, na moczarach. Wygląda to na dzieło psychopatycznego masowego mordercy, nawet dość szybko znajduje się stosowny podejrzany, ale… Oczywiście sprawa okazuje się dużo bardziej skomplikowana, a za zabójstwami stoją zarówno ludzkie żądze, wynaturzone instynkty, jak i wielkie pieniądze.
 
Lubię i cenię sobie pisarstwo Kellermana, dlatego z pewną przykrością dodać muszę, że „Bagno” do najlepszych jego dzieł niestety nie należy.

Detektyw Milo Sturgis i psycholog Alex Delaware znów w akcji. Tym razem szukają zabójcy, który porzuca zwłoki ofiar – pozbawione prawych dłoni – na terenie rezerwatu przyrodniczego, na moczarach. Wygląda to na dzieło psychopatycznego masowego mordercy, nawet dość szybko znajduje się stosowny podejrzany, ale… Oczywiście sprawa okazuje się dużo bardziej skomplikowana, a za...

To już moja 13 pozycja z dorobku J.Kellermana, z Alexem Delaware'm i Milo Sturgisem w rolach głównych.
No, i...czegoś mi tutaj zabrakło. Czytałem o wiele lepsze pozycje tego autora.
Chyba tylko dla zagorzałych miłośników Kellermana.

To już moja 13 pozycja z dorobku J.Kellermana, z Alexem Delaware'm i Milo Sturgisem w rolach głównych.
No, i...czegoś mi tutaj zabrakło. Czytałem o wiele lepsze pozycje tego autora.
Chyba tylko dla zagorzałych miłośników Kellermana.

Książka bardzo przeciętna dla zagorzałych miłośników gatunku, bo inni tak jak ja będą się strasznie męczyć. Jak na thriller brak w nim grozy, jak na kryminał brak intryg, a jak na sensację brak szybkiej akcji pełnej zaskakujących zwrotów. Ewidentnie coś się autorowi nie udało.

Książka bardzo przeciętna dla zagorzałych miłośników gatunku, bo inni tak jak ja będą się strasznie męczyć. Jak na thriller brak w nim grozy, jak na kryminał brak intryg, a jak na sensację brak szybkiej akcji pełnej zaskakujących zwrotów. Ewidentnie coś się autorowi nie udało.

Dość słaba:)

Dość słaba:)

Wciąga, czyta się równie dobrze jak poprzednie tomy, jednak autorowi wyraźnie kończą się pomysły intryg i niebezpiecznie zbacza w stronę wręcz schizofrenicznego surrealizmu, nie mówiąc już o sensowności postępowania kolejnych psychopatów.

Wciąga, czyta się równie dobrze jak poprzednie tomy, jednak autorowi wyraźnie kończą się pomysły intryg i niebezpiecznie zbacza w stronę wręcz schizofrenicznego surrealizmu, nie mówiąc już o sensowności postępowania kolejnych psychopatów.