http://ruderude-czyta.blogspot.com/2016/02/93-primabalerina-dorota-gasiorowska.html
_______________________________________

Styl pisarski Doroty Gąsiorowskiej jednym przypadnie do gusty, innych może nieco odstraszać. Zarówno kreacja bohaterów, jak i otaczającej ich rzeczywistości jest przedstawiona w bardzo rozbudowany sposób – autorka skupia się na detalach, starając się wpłynąć w ten sposób na lepszą wizualizację poszczególnych wydarzeń przez czytelnika. Gąsiorowska potrafi tworzyć intrygujące i niepowtarzalne sytuacje, które jeszcze bardziej motywują czytelnika do dalszego chłonięcia jej powieści, a dodatkowego uroku nadaje im szczyptą aromatu przeszłości. Jednak w niektórych sytuacjach problematyczne stawały się dla mnie nazbyt rozbudowane opisy, które – przyznaję się bez bicia – zdarzało mi się czytać jedynie pobieżnie, bez zwracania na nie większej uwagi.
Przeczytawszy trzecią powieść tej autorki mogę śmiało stwierdzić, że z każdą kolejną publikacją, kreowane przez nią historie stają się dla mnie coraz bardziej przewidywalne – główną bohaterką jest kobieta, która jest nie do końca szczęśliwa w swoim świecie, a jej przeszłość nie była usłana różami, i przenosi się do innego miasta, gdzie znajduje miłość swojego życia, a na koniec powielony zostaje schemat szczęśliwego zakończenia.

Główną bohaterką jest Nina, kobieta, która wychowywała się wśród sióstr zakonnych i nigdy nie miała okazji poznać swoich biologicznych rodziców. Czytając Primabalerinę odniosłam wrażenie, że bohaterka została wykreowana na osobę silną, samodzielną i samowystarczalną, a w rzeczywistości jest biedną, małą, kruchą istotką, która nie do końca wie, jak poradzić sobie z rzeczywistością. O jej przyjaciołach, tych nie związanych z pracą, nic nie wiadomo, więc wychodzi na to, że była ona też samotniczką – to trochę smutne, że nie miała nawet żadnego zwierzątka.
Reszta bohaterów zdaje się być sztuczna – zbyt wylewna, zbyt przyjacielska – przez co ta historia traci w moich oczach na wiarygodności. Do tego dochodzą dialogi, które miejscami były trochę zbyt infantylne, czasami nierzeczywiste i wymuszone, jakby bohaterowie byli zmuszeni do opowiadania na każde wtrącenie. A wpleciona w historię postać Igora (postać drugoplanowa – przyjaciel Niny), który okazuję się być homoseksualistą, wydaje mi się zupełnie nie pasować do tej historii.

Jest to powieść o łapaniu szczęścia za nogi, o poszukiwaniu spełnienia i podążaniu za własnym sumieniem. Traktuje o tym, jak łatwo ważne aspekty naszego życia mogą przemknąć nam niezauważenie przed nosem, jak istotne jest radowanie się każdą chwilą naszej rzeczywistości, ale również daje czytelnikowi nadzieję na to, że i na niego gdzieś za rogiem może czekać miłość życia.

Książkę polecam przede wszystkim fanom literatury kobiecej, osobom uwielbiającym bardziej zasobne opisy oraz oczywiście oraz tym, którzy bez pamięci zakochali się w poprzednich powieściach Doroty Gąsiorowskiej.

http://ruderude-czyta.blogspot.com/2016/02/93-primabalerina-dorota-gasiorowska.html
_______________________________________

Styl pisarski Doroty Gąsiorowskiej jednym przypadnie do gusty, innych może nieco odstraszać. Zarówno kreacja bohaterów, jak i otaczającej ich rzeczywistości jest przedstawiona w bardzo rozbudowany sposób – autorka skupia się na detalach, starając się...