Po jedenastu latach od wydarzeń w „Secretum” znów spotykamy dwójkę naszych bohaterów – dawnego posługacza w gospodzie Donzello, a obecnie kominiarza oraz Atta Melaniego. Tym razem akcja książki toczy się w przepięknym Wiedniu. Nasz bohater „przypadkowo” spotyka na swej drodze Atta Melaniego, którego zadaniem jest doprowadzenie do pokoju z powodu wojny sukcesyjnej, do której wybuchu się przyczynił.
Początkowo nasz bohater nie ufny wobec Atta, sam będzie próbował rozwikłać wiele tajemnic związanych z przybyciem tureckiego poselstwa na dwór cesarza Józefa I. Wraz z kolejnymi stronami książki odkrywamy powoli tajemnice Wiednia, poznajemy wiele legend z nim związanych (mianowicie legenda o złotym jabłku, siedem słów Archanioła Michała). Pracując w pałacu zwanym Bezimiennym Miejscem nasz bohater odkrywa jego mroczną, a zarazem przeklętą historię.
W pewnym momencie książka zaczyna przypominać dobry kryminał. Przyjaciele pomocnika naszego kominiarza zaczynają ginąc jeden po drugim. Czy wśród bohaterów jest zdrajca? Nawet sam Atto nie jest wolny od podejrzeń. Niestety bohaterowie późno odkrywają „spisek”, który zagraża życiu nie tylko samego cesarza , ale także rodzimemu królestwu Atta, czyli Francji.
Bohaterowie, a szczególnie Atto odkrywa, że tym razem ich przeciwnik nie ma jednej twarzy, jest „tajemną siłą” z którą tym razem nie wygrają. Smutny wydaje się fakt, że Atto uświadamia sobie, że jest reliktem dawnej epoki, która już nie wróci. Epoki, w której grało się według określonych reguł, epoki , w której pozycja króla nie była zagrożona. Jednocześnie warto zwrócić uwagę na pewne słowa Atta, który mówi, iż obecne wydarzenia przyczynią się do zniszczenia ładu panującego w Europie, a lud będzie żądny krwi w imię Wolności, Równości i Braterstwa (oczywiste nawiązanie do Rewolucji Francuskiej).
W przypadku wcześniejszych książek o ile mają one pewne pozytywne zakończenie, to w przypadku „Veritas” ma ono strasznie pesymistyczny wydźwięk. Same końcowe lata życia Atta, jego próby walki z nową epoką bynajmniej nie napawają optymizmem. Czytając szczególnie ostatnie sceny książki można mieć wrażenie, że tak naprawdę nie wpływamy na naszą historię. Jak ktoś kiedyś wspominał, historię piszą zwycięzcy i rzec można, że to jest prawda. Jednocześnie sami autorzy wspominają, że po tylu latach nawet wiekach, próbując dociec prawdy zauważyli, że nadal istnieje pewna niechęć, czy to naukowców, czy też polityków. Czyżby nadal działały jak to wspomniał Atto „tajemne siły”?
Wprawny czytelnik zauważy, że jest promyk nadziei. Chociażby sam nasz bohater posługacz/pomocnik w willi/ a obecnie kominiarz będzie próbował spełnić ostatnią prośbę Atta, a mianowicie napisać wszystkie przeżyte wydarzenia w imię prawdy (Veritas- stąd też tytuł książki).
Warto zwrócić uwagę też na same tytuły książek. Niosą one pewne przesłanie. Pomimo odkrycia wielu sekretów prawda będzie nadal tajemnicą. Lecz prawda jest możliwa w przypadku tylko jednej osoby, ona sama jest prawdą. A kim jest ta osoba? Cóż pozostawiam to już wam drodzy współczytelnicy do odkrycia.
Na zakończenie warto wspomnieć o dołączonej płycie z muzyką. Oprócz tego, że pozwala ona na zagłębienie się w klimatach tamtych czasów jest też pewien rarytas. Jedyny nagrany głos ostatniego kastrata w Kaplicy Sykstyńskiej (naprawdę tzw. biały kruk). Autorzy zapowiedzieli kolejną książkę z tego cyklu (Mysterium). Miejmy nadzieję, że jej realizacja dojdzie do skutku.
Książka naprawdę godna polecenia, jak i też przeczytania.

Po jedenastu latach od wydarzeń w „Secretum” znów spotykamy dwójkę naszych bohaterów – dawnego posługacza w gospodzie Donzello, a obecnie kominiarza oraz Atta Melaniego. Tym razem akcja książki toczy się w przepięknym Wiedniu. Nasz bohater „przypadkowo” spotyka na swej drodze Atta Melaniego, którego zadaniem jest doprowadzenie do pokoju z powodu wojny sukcesyjnej, do której...