Dawno nie podchodziłem do książki bez oczekiwań. „Sztuczki” kupiłem kierując się jedynie wydawnictwem i gatunkiem. Jak to mówią kto nie ryzykuje nie pije szampana.

Książka opisuje trudny okres dojrzewania, wchodzenia w dorosłość, kiedy to co dziecinne miesza się jeszcze z tym co dorosłe. Rywalizacja rówieśnicza, samodzielne eskapady, pierwsza miłość czy oswajanie się ze śmiercią to są właśnie karty tej książki. Pojawiają się także zdarzenia, które przywołują u czytelnika to co głęboko skrywane, sytuacje jakich się wstydzimy, o których nikomu nie mówimy, a które miały miejsce w tym dziwnym okresie, okresie dojrzewania. W mojej opinii osoby urodzone w latach 90 znajdą tu sporo smaczków.

Ponadto jest w „Sztuczkach” coś poetyckiego. W stosowanym języku zdecydowanie zasługują na uwagę, metaforyczne, ale nie „przeciągnięte” opisy. Oczywiście czyta się płynnie, ale do niektórych fragmentów można wrócić ot żeby się napawać.

Podczas lektury towarzyszył mi też pewien niepokój, nie znalazłem jego wyjaśnienia na stronach książki, ale może akurat opisywane sytuacje poruszyły te synapsy, które na co dzień są mniej aktywne?

Podsumowując- warto!

Dawno nie podchodziłem do książki bez oczekiwań. „Sztuczki” kupiłem kierując się jedynie wydawnictwem i gatunkiem. Jak to mówią kto nie ryzykuje nie pije szampana.

Książka opisuje trudny okres dojrzewania, wchodzenia w dorosłość, kiedy to co dziecinne miesza się jeszcze z tym co dorosłe. Rywalizacja rówieśnicza, samodzielne eskapady, pierwsza miłość czy oswajanie się ze...

"Sztuczki" przeczytałam dwa razy i pod wpływem tej książki zakupiłam tomik poezji Joanny Lech " Piosenki piknierow". Świetny styl pisania,który osobiście b.lubię proza,która jest po trosze poetycka,oniryczna i wielowarstwowa. Okres dojrzewania jest czasem odkrywania ciemnych stron rzeczywistości a także procesem w którym musimy pogodzić się z utratą...Dynamiczny,energetyczny czas pełen zabaw do utraty tchu jest także czasem rozstań i bólu.Tracimy siebie w przestrzeni zabaw,tracimy proste zapatrzenie w nieproste sprawy,tracimy świat taki jakim go doświadczaliśmy.Rzeczy pierwsze pozostaną gdzieś w tyle,w pamięci o małych i dużych wojnach ,w zdjęciach w sepii ,w niespokojnym śnie w przerywanym opowiadaniu pisanym na skrawkach papieru gdzieś na obrzeżach już prawie dorosłości.
Świetna książka o dojrzewaniu,o dotkliwości tego procesu kiedy na naszych oczach rozpadają się prostokąty zabaw a ciemność potrafi już zagarnąć o wiele więcej niż mogłoby się nam wydawać.Andy...małe szkiełko w dłoni...i księżyc co świecił wciąż metalicznym blaskiem i wszystkie wojny...i niebo ,co drży...i ten koniec świata,który musi przeżyć każdy z nas.....
Polecam.

"Sztuczki" przeczytałam dwa razy i pod wpływem tej książki zakupiłam tomik poezji Joanny Lech " Piosenki piknierow". Świetny styl pisania,który osobiście b.lubię proza,która jest po trosze poetycka,oniryczna i wielowarstwowa. Okres dojrzewania jest czasem odkrywania ciemnych stron rzeczywistości a także procesem w którym musimy pogodzić się z...

Każdy może pisać.
Nie każdy to musi czytać.

Każdy może pisać.
Nie każdy to musi czytać.

Książka składa się jakby z trzech części. Pierwsza o niewyznanej miłości chłopca i dziewczynki. Druga o śmierci. Trzecia najbardziej popaprana o duchach, fantasmagoriach, sztuczkach. Żeby stworzyć taką lekturę trzeba mieć w głowie niezły bajzel. A żeby jeszcze rozwalać emocjonalnie czytelnika - to już artyzm. W tak młodym wieku, brawo Joanno.

Książka składa się jakby z trzech części. Pierwsza o niewyznanej miłości chłopca i dziewczynki. Druga o śmierci. Trzecia najbardziej popaprana o duchach, fantasmagoriach, sztuczkach. Żeby stworzyć taką lekturę trzeba mieć w głowie niezły bajzel. A żeby jeszcze rozwalać emocjonalnie czytelnika - to już artyzm. W tak młodym wieku, brawo Joanno.

Słodko gorzka opowieść o dorastaniu. Cudowny klimat, ciekawy styl pisania. Końcówka książki trochę psuje całość, ale zdecydowanie jest to pozycja godna polecenia.

Słodko gorzka opowieść o dorastaniu. Cudowny klimat, ciekawy styl pisania. Końcówka książki trochę psuje całość, ale zdecydowanie jest to pozycja godna polecenia.

Spore rozczarowanie, książka jest bardzo miałka, rozwlekła, nieciekawa i płytka. Średni styl, ogólnie bez szału.

Spore rozczarowanie, książka jest bardzo miałka, rozwlekła, nieciekawa i płytka. Średni styl, ogólnie bez szału.

Świetnie poprowadzona narracja i wciągająca fabuła. Wspomnienia, które mogą stać się uniwersalne dla pokolenia, zwłaszcza pokolenia wychowywanego w latach 90. Interesujące metafory, plastyczne obrazy. Bardzo przyzwoita książka.

Świetnie poprowadzona narracja i wciągająca fabuła. Wspomnienia, które mogą stać się uniwersalne dla pokolenia, zwłaszcza pokolenia wychowywanego w latach 90. Interesujące metafory, plastyczne obrazy. Bardzo przyzwoita książka.

NOSTALGIA. Jeśli istniałby ruch literatury pod jedno słowo ta książka idealnie spełniałaby tego wymogi.

Mamy tu postać dziecięcą, której towarzyszymy w dorastaniu. Autorka umiejętnie zawiera w swojej prozie ten burzliwy okres zmian. Jest tak miło, tak swojsko wręcz. Zdobyła mnie narracją, prowadzoną bardziej jak rozmowa między główną bohaterką a innym bohaterem w którego niejako wciela się czytelnik.

Jednak momentami to się jakoś tak rozłazi pod koniec. Metafizyka, swego rodzaju oniryzm rozsypuje finał moim zdaniem. Jednak to nadal fascynująca, wręcz magiczna historia o trochę każdym z nas. Fajnie było się wybrać do Nieba i pobiegać z dzieciakami bez wszystkich tych codziennych i dorosłych trosk.

NOSTALGIA. Jeśli istniałby ruch literatury pod jedno słowo ta książka idealnie spełniałaby tego wymogi.

Mamy tu postać dziecięcą, której towarzyszymy w dorastaniu. Autorka umiejętnie zawiera w swojej prozie ten burzliwy okres zmian. Jest tak miło, tak swojsko wręcz. Zdobyła mnie narracją, prowadzoną bardziej jak rozmowa między główną bohaterką a innym bohaterem w którego...

Dawno nie czytałem książki tak pełnej poetyckich obrazów i magii chwili. Jest tu więc rozmyte wspomnienie dzieciństwa, ze swoim zapachami i smakami. Jest to świat kruchy, funkcjonujący obok dorosłych spraw, ale nimi zatruty. Choćby przez śmierć, o której w tej książce dużo: mamy więc śmierć ludzi, zwierząt, przyrody.

Ta dziecięca wizja świata podlega bezlitosnemu rozpadowi nie tylko przez śmierć i ból, ale i przez dorastanie.

Dawno nie czytałem książki tak pełnej poetyckich obrazów i magii chwili. Jest tu więc rozmyte wspomnienie dzieciństwa, ze swoim zapachami i smakami. Jest to świat kruchy, funkcjonujący obok dorosłych spraw, ale nimi zatruty. Choćby przez śmierć, o której w tej książce dużo: mamy więc śmierć ludzi, zwierząt, przyrody.

Ta dziecięca wizja świata podlega bezlitosnemu...

Absolutnie genialna.

Absolutnie genialna.