Wystarczy jedno wydarzenie, by życie całkowicie się zmieniło.

Życie Eileen jest po prostu przygnębiające. Kobieta jest zdana tylko i wyłącznie na siebie. Nie ma oparcia w ojcu, który woli spędzać czas w doborowym towarzystwie alkoholu. Eileen ma wiele kompleksów związanych z wyglądem, jak i osobowością. Ma problemy z odżywianiem. Uważa, że jest za gruba, a swoje ciało skrywa pod obszernymi, niemodnymi ubraniami zmarłej mamy. Eileen wstydzi się własnej kobiecości. Nie potrafi w pełni zaakceptować swojego ciała i jego potrzeb. Seksualność jest dla niej czymś obcym, wzbudza w niej obrzydzenie.

Eileen jest nietypową kobietą. Choć niewiele mów, jej myśli są przerażające. W myślach Eileen krzyczy, wyzywa, daje upust swojej frustracji i perwersji. Dzień w dzień planuje ucieczkę z rodzinnego miasta. Nieustanie rozmyśla o śmierci.

Niestety, w pracy nie jest lepiej. Eileen pracuje w wiezieniu dla młodocianych przestępców. Codziennie ma do czynienia z bezprawiem, niesprawiedliwością. Jednak praca jest jej potrzebna. Dla Eileen to ucieczka od wiecznie pijanego ojca oraz możliwość zarobienia pieniędzy na nowy start.

Pewnego dnia do więzienia Moorehead zatrudniona zostaje Rebecca - specjalistka do spraw dydaktyki. Piękna kobieta, w kolorowych strojach. Przy Rebecce, Eileen nie czuje się niewidzialna. W końcu ktoś zapamiętał jej imię, ktoś ją zauważył. Eileen ożywa, czuje, że Rebecca może stać się przyjaciółką o jakiej marzyła. Eileen bardzo chce przypodobać się Rebecce. Zrobi wszystko, by ta ją polubiła i doceniła. Wystarczy jedna noc i jedna decyzja Rebecci. Ta chwila zmieni wszystko - to punkt zwrotny w życiu Eileen. Mroźny. Niebezpieczny. Ukryty w zakamarkach piwnicy.

Byłam Eileen to dość nietypowa historia. Przede wszystkim dlatego, że jest opowiedziana z perspektywy, już w podeszłym wieku - Eileen. Główna bohaterka opowiada o swoim życiu, a dokładniej o kilku dniach, które stanowiły całkowity zwrot w jej nastoletnim życiu.

Niestety, główna bohaterka nie wzbudziła mojej sympatii. Czytając historię, miałam wrażenie, że główna bohaterka powinna jak najszybciej zgłosić się na konsultację do psychologa. Negatywny stosunek Eileen do własnej kobiecości. To w jaki sposób traktowała siebie, swoje ciało, jak je wyniszczała, jak nie potrafiła zaakceptować siebie, jak siebie krzywdziła (szczególnie jeśli chodzi o wątek dotyczący zaburzeń odżywiania) - opisy bardzo realistyczne, momentami aż nazbyt, które u niejednego czytelnika mogą wywołać grymas na twarzy. To co działo się w głowie Eileen - jest przerażające.

W całej historii, powtarza się zbyt wiele. Momentami miałam wrażenie, jakbym czytała w kółko to samo. Te same rozmyślania. Te same fantazje. Za dużo rozwlekania. Tak naprawdę dopiero pod koniec historii mamy do czynienia z największym zwrotem akcji. Moim zdaniem całą historię można podzielić w następujący sposób - 2/3 to charakterystyka Eileen, a 1/3 to akcja. Nie nastawiajcie się na jakieś zawrotne tempo akcji. W tej historii, główny punkt to postać Eileen - jej osobowość, jej myśli.

Kiedy myślę o Byłam Eileen, czuję niesmak - przez niektóre opisy, przez to w jaki sposób została wykreowana główna bohaterka. Niestety, to nie była historia dla mnie.

Wystarczy jedno wydarzenie, by życie całkowicie się zmieniło.

Życie Eileen jest po prostu przygnębiające. Kobieta jest zdana tylko i wyłącznie na siebie. Nie ma oparcia w ojcu, który woli spędzać czas w doborowym towarzystwie alkoholu. Eileen ma wiele kompleksów związanych z wyglądem, jak i osobowością. Ma problemy z odżywianiem. Uważa, że jest za gruba, a swoje ciało...