Na co dzień pracuję z obcokrajowcami i zawsze zdumiewa mnie entuzjazm z jakim wypowiadają się na temat polskiej kultury czy historii. Dla nas, dla Polaków, niejednokrotnie pewne wydarzenia są mało ważne, oczywiste, a dla cudzoziemców są unikalnymi wyczynami. Bernadette McDonald w książce "Ucieczka na szczyt" opisuje polski himalaizm lat 70-tych jako właśnie taki, nieporównywalny z niczym, fenomen.

Kanadyjska pisarka stawia sobie za cel nie tylko opisanie najwybitniejszych polskich wspinaczy, ich osiągnięć i wypraw, ale także analizuje życie w ówczesnej Polsce, przemiany polityczne i próbuje zrozumieć, gdzie tkwił klucz do tak wielkich sukcesów. Te próby przybliżenia historii są najmniej udane, czasami rażą trywialne i powierzchowne obserwacje, może po części winne jest dość nieudane tłumaczenie.

Autorka miała okazję poznać wielu wspinaczy osobiście. Dotarła do rodzin tych, co już nie żyją. Powstrzymuje się przed ocenianiem kontrowersyjnych decyzji, a jeśli już coś krytykuje, to robi to bardzo delikatnie.

Książkę, pomijając tłumaczenie, czyta się w miarę dobrze, ale na spotkaniu autorskim usłyszałam od znawców literatury górskiej, że dużo w niej błędów merytorycznych i uogólnień. Warto sprawdzić samemu czy to prawda i czy te wszystkie nagrody, jakie książka zdobyła, przyznane zostały słusznie.

Na co dzień pracuję z obcokrajowcami i zawsze zdumiewa mnie entuzjazm z jakim wypowiadają się na temat polskiej kultury czy historii. Dla nas, dla Polaków, niejednokrotnie pewne wydarzenia są mało ważne, oczywiste, a dla cudzoziemców są unikalnymi wyczynami. Bernadette McDonald w książce "Ucieczka na szczyt" opisuje polski himalaizm lat 70-tych jako właśnie taki,...