„Monsun” Wiesława Pasławskiego to już druga książka tego autora, z którą miałem okazję się zapoznać. Po pierwszej, znakomitej „Szynkadeli” byłem do niej nastawiony bardzo pozytywnie. Na pierwszy rzut oka, nowa pozycja prezentuje się lepiej od poprzedniej – ma dużo ładniejszą okładkę. Tutaj, niestety, jej przewaga nad poprzedniczką się kończy.

Książka składa się z trzech opowiadań, których bohaterami są oficerowie amerykańskiego wywiadu. W tym miejscu muszę zwrócić uwagę na pierwszy mankament – postacie są całkowicie bezbarwne, jednolite. Poznajemy co prawda ich imiona i nazwiska, ale Kellan Wilson, Andrew Thompson oraz większość pozostałych bohaterów stanowią szarą masę. Brak im cech indywidualnych, mówią dokładnie w ten sam sposób i zachowują się niemal identycznie. Wyjątek stanowią osoby, rzekłbym, dodatkowe, które występują w każdym opowiadaniu – alchemik John, wybraniec Omar Arkam czy też haker Henry Brown. Dodają oni całości niezbędnego kolorytu.

Kolejny zarzut muszę postawić dialogom zaprezentowanym w książce – są one bardzo sztywne, a niektóre zdania tak drętwo skonstruowane, że nie powstydziłby się ich niejeden prawnik. Pewne sytuacje przedstawione w książce wymagały zastosowania takiego zabiegu, w końcu traktuje ona momentami o przedstawicielach najwyższych szczebli władzy, ale w nieformalnych rozmowach między żołnierzami spodziewałbym się raczej potocznej łaciny, niż zwrotów rodem z dziennika ustaw. To zdecydowanie obniża realizm tej książki. Zbiorek nie ustrzegł się również przed literówkami i „składnią mistrza Yody”. Całość sprawia wrażenie wydanej w dużym pośpiechu, bez należytego sprawdzenia przed publikacją.

Mocnym punktem „Monsunu” są opowiedziane w nim historie. Niestety, w dwóch z nich autor bardzo się spieszył z opisywaniem akcji. Mimo, iż są one wyraźnie dłuższe od ostatniego utworu (nosi on tytuł „Tajfun”), to i tak można powiedzieć, że pisarz po prostu zmarnował pomysł na bardzo dobre opowiadania. W fabule pojawiają się wątki, które są bardzo nieprawdopodobne i wprowadzają sporo zamieszania, ale ostatecznie nie zyskują żadnego logicznego wytłumaczenia i nie wnoszą nic, poza kilkoma dodatkowymi stronami. Sztandarowym przykładem są tu sygnały od kosmitów (?) pojawiające się w pierwszym opowiadaniu. Dane przekazane za ich pomocą okazują się być bardzo blisko związane z kryzysem dotykającym Ziemię (określają moc siejących spustoszenie w różnych częściach globu ognistych kul), po czym sprawa ta zostaje porzucona i zapomniana. Nie ma też nic wspólnego z faktycznym źródłem problemu… Co więcej, narratorowi zdarza się informować czytelnika o faktach, które chwilę wcześniej wypowiedziała jedna z postaci.

Książka wydaje się być skierowaną głównie do osób żywo zainteresowanych wojskiem. Autor dysponuje ponadpodstawową wiedzą na temat armii i uzbrojenia, przez co żongluje rozmaitymi specjalistycznymi nazwami, niewiele mówiącymi zwykłemu czytelnikowi. Jako osoba mająca na ten temat bardzo nikłe pojęcie, czułem się nieco zagubiony, nie mogąc sobie dokładnie wyobrazić jak wygląda dany model broni, czym się charakteryzuje oraz dlaczego został użyty właśnie ten, a nie jakiś inny.

Jeśli miałbym komuś polecić tę książkę, skierowałbym go od razu do trzeciego opowiadania. Jako jedyne jest poprowadzone bardzo sprawnie i z należytą uwagą. Pozostawia co prawda sporo niedomówień i nawet w najmniejszym stopniu nie próbuje wyjaśnić działania tajemniczej broni, która była głównym przedmiotem historii, ale mimo to czyta się je bardzo przyjemnie. W ogólnym rozrachunku jednak książka pozostawia po sobie nie najlepsze wrażenie, dlatego otrzymuje ode mnie zaledwie 3/10.

Recenzja ukazała się również na blogu: https://webnacki.wordpress.com/2015/12/29/wieslaw-paslawski-monsun/

„Monsun” Wiesława Pasławskiego to już druga książka tego autora, z którą miałem okazję się zapoznać. Po pierwszej, znakomitej „Szynkadeli” byłem do niej nastawiony bardzo pozytywnie. Na pierwszy rzut oka, nowa pozycja prezentuje się lepiej od poprzedniej – ma dużo ładniejszą okładkę. Tutaj, niestety, jej przewaga nad poprzedniczką się kończy.

Książka składa się z trzech...