Z jednej strony cieszy zebranie w jednym miejscu opowiadań zahaczających w ten czy inny sposób o grozę, publikowanych przez Kochańskiego w latach 1999-2007 (jeden tekst jest starszy, z 1993), z drugiej jednak martwi sposób, w jaki zostały zaprezentowane czytelnikowi. Książka bowiem startuje z najlepszymi, najzgrabniej zbudowanymi tekstami, bardzo szybko jednak - nawet nie w jednej trzeciej objętości - zsuwając się w opowiadania słabe bądź wręcz bardzo słabe. Niewielką pociechą w tej sytuacji jest to, że Kochański świetnie włada piórem i nawet te najsłabsze z tekstów czyta się gładko...

Z pewnością najlepszym opowiadaniem zbioru jest króciutka "Alchemia" - i dowcipna, i zwarta, i z przewrotną puentą. Przeurocza perełka, która swobodnie mogłaby się znaleźć w antologii najlepszych opowiadań polskich autorów fantastyki. Ładna też jest otwierająca zbiór "Śmierć trolla". "Halloween w obcym kraju", choć też przyjemnie się czytające, już wzbudza lekkie wątpliwości - głównie postacią gadającej kotki, która jest trochę ni przypiął, ni przyłatał. W miarę przyzwoite są jeszcze "Drzwi do piekła", a także zwariowane "Pod choinką", gdzie święty Mikołaj może i przynosi prezenty, ale nie wolno po nie sięgać. Bo może się to bardzo źle skończyć.

Reszta - jak to mawiają - słabuje. "PP Hades" jest humoreską z dobrym zamysłem, ale z taką sobie puentą. "VampiR" z kolei jest wartko i ciekawie napisany, ale jego realia są nie do końca zrozumiałe (gdzie konkretnie dzieje się akcja i czemu niby są tam ludzie zmarli przed setkami lat?). "Powrót do raju" robi wrażenie koncepcją, ale zostawia czytelnika w pół drogi do jakiejkolwiek konkluzji. "Martwy mężczyzna", najdłuższy w zbiorze, cierpi na przerost formy nad treścią. "Sto dziewięćdziesiąt zapałek", "Stypa ze strachem na wróble w tle" i "Zły człowiek" są kiepsko rozplanowanymi historiami o mordercach lub pedofilach, absolutnie pozbawionymi fantastyki. Zaś "Nie wolno wchodzić do łazienki" w ogóle nie wiadomo, o czym jest.

Na koniec zostawiłem "Dzieciaki" - słabe jako opowiadanie (puenta wywraca realia do góry nogami, pozbawiając zarazem sensu szereg elementów intrygi), ale interesujące w kwestii konceptu obcych, którzy - zaatakowani - mogą cofać się sekundę czy dwie w czasie, przez co ich zabicie staje się praktycznie niemożliwe. Na dość podobnej zasadzie polegała inwazja z filmu "Na skraju jutra", w związku z czym pojawia się pytanie, czy Kochański mógł znać zarys fabuły oryginalnej japońskiej powieści, autorstwa Hiroshiego Sakurazakiego. Niby po angielsku wyszła ona już po publikacji "Dzieciaków", ale zbieżność jest po prostu zastanawiająca...

Z jednej strony cieszy zebranie w jednym miejscu opowiadań zahaczających w ten czy inny sposób o grozę, publikowanych przez Kochańskiego w latach 1999-2007 (jeden tekst jest starszy, z 1993), z drugiej jednak martwi sposób, w jaki zostały zaprezentowane czytelnikowi. Książka bowiem startuje z najlepszymi, najzgrabniej zbudowanymi tekstami, bardzo szybko jednak - nawet nie w...