Oko Kaina to nazwa gry stworzonej przez stację. Tyle że nietypowej, bo nie będzie udzielać się odpowiedzi na przygotowane pytania. To rodzaj show, gdzie telewidz może obserwować poczynania dziesięciu wyselekcjonowanych uczestników i jednocześnie mieć możliwość decydowania o jego ostatecznym przebiegu. Najważniejsze, by owi uczestnicy, mieli coś za uszami, na przykład tajemnice, które można odkrywać w trakcie. Bo przecież nic tak nie podnosi oglądalności, jak możliwość uczestnictwa w sensacji na żywo.
A co jeśli przewrotność sytuacji sprowadzi uczestników do zupełnie innego położenia? Co może być bardziej niefortunnego w zdarzeniu, gdzie grający staje się ofiarą w rękach szaleńca? Nadal przed czytelnikiem będzie toczyć się gra, w której uczestnicy nie tylko wyjawią swoje tajemnice, obawy, ale również podzielą los kolejno mordowanych towarzyszy.
Dość szybko zdajemy sobie sprawę, jak potoczą się losy grupy bohaterów. Bo to kim jest zabójca wiemy praktycznie od początku. Zostaje nam zapoznanie się z ludzkimi ułomnościami charakteru i odkryciem motywów działania sadysty.

Brak mi tu głębi w oddaniu odczuć przerażenia postaci, tego swoistego napięcia, gdy człowiek staje się zwierzyną łowną i nie może przewidzieć, z której strony zostanie zaatakowany. Za to pomysł na fabułę genialny! Co nie znaczy, że w literaturze sensacyjnej czy horrorach nie ma innych podobnych, dawno wyprodukowanych. Z tym, że w tym wypadku niedopracowany, bez szerszego potraktowania, znaczącej wiedzy o bohaterach. Oto mamy wśród uczestników policjanta, ale większą dedukcję można przypisać Elizabeth, gospodyni domowej. A prym wśród postaci wiedzie bezrobotny alkoholik Tom, który nagle po obficie zakrapianych miesiącach, bez problemu zaczyna przeobrażać się w detektywa. Od początku wchodzi w swoja rolę, bez specjalnego szoku po wypadku i odnalezieniu się na pustyni z grupką nieznanych mu ludzi. Właśnie w takich sytuacjach odczuwam najbardziej, jak szwankuje pisarska wyobraźnia. A z drugiej strony, gdy weźmie się pod uwagę, iż Autor uraczył nas fabułą o podwójnej grze, na pewne nieścisłości można przymknąć oko.

Ta książka Bauwena jest dla mnie najlepszą z trzech przeczytanych. Na początku myślałam nawet, że będzie to coś wielkiego i przeproszę Autora za poprzednie nisko ocenione, ale nie jest aż tak dobrze. To charakterystyczne dla tego pisarza, że im dalej posuwa się w treści, tym więcej rozczarowań czytelnik może przeżyć. Niestety. Zdziwiłam się, że akurat "Oko Kaina" jest debiutancką powieścią Patricka Bauwena. Bo choć każdy z jego thrillerów jest zupełnie inną kategorią tematyczną, to ten uważam za najlepiej przygotowany produkt, tak pod kątem psychologicznych uwarunkować postaci, jak i sensacyjnego napięcia. Oczywiście do doskonałości jeszcze mu daleko, ale gdyby "Oko Kaina" było dla mnie pierwszą książka Autora to pomyślałabym, że czeka mnie coraz lepiej dopracowana akcja w kolejnych powieściach. A tak? Cóż... wypatrywać nowości z nazwiskiem Bauwen na pewno nie będę.

Oko Kaina to nazwa gry stworzonej przez stację. Tyle że nietypowej, bo nie będzie udzielać się odpowiedzi na przygotowane pytania. To rodzaj show, gdzie telewidz może obserwować poczynania dziesięciu wyselekcjonowanych uczestników i jednocześnie mieć możliwość decydowania o jego ostatecznym przebiegu. Najważniejsze, by owi uczestnicy, mieli coś za uszami, na przykład...