Wraz z Drizztem opuszczamy Menzoberranzan i snujemy się korytarzami Podmroku.
Ta część ma jeszcze coś - zostaje przedstawiony Jarlaxle, mój ulubiony anty-bohater.
Absolutnie niewymagające guilty pleasure fantasy.

Wraz z Drizztem opuszczamy Menzoberranzan i snujemy się korytarzami Podmroku.
Ta część ma jeszcze coś - zostaje przedstawiony Jarlaxle, mój ulubiony anty-bohater.
Absolutnie niewymagające guilty pleasure fantasy.

Surwiwalowa kontynuacja lekkiej i przyjemnej trylogi mrocznego elfa. Dla fanów Forgotten Realms możliwość zanurzenia się w ciemności podmroku wraz z jego tajemniczymi stworzeniami i postaciami.

Surwiwalowa kontynuacja lekkiej i przyjemnej trylogi mrocznego elfa. Dla fanów Forgotten Realms możliwość zanurzenia się w ciemności podmroku wraz z jego tajemniczymi stworzeniami i postaciami.

"Wygnanie" było jeszcze trochę fajniejsze niż "Ojczyzna" bo więcej było Podmroku jako tako zamiast stulejarskich wizji matriarchatu. Jednak nie wybijała się jakoś specjalnie ponad, a wątpię abym zajrzał do nich kiedyś znów.

"Wygnanie" było jeszcze trochę fajniejsze niż "Ojczyzna" bo więcej było Podmroku jako tako zamiast stulejarskich wizji matriarchatu. Jednak nie wybijała się jakoś specjalnie ponad, a wątpię abym zajrzał do nich kiedyś znów.

Wypada lepiej od poprzedniego tomu, jednak wciąż powiela jego mankamenty. Znów miałem wrażenie, że przekład książki, którą czytałem pozbawiony był korekty.

Sam Podmrok jest ciekawym miejscem. Autor prezentuje interesujący koncept podziemnego świata, ale moim zdaniem brakuje mu nieco warsztatu, żeby opisać go w plastyczny sposób.

Historia jest prosta, a bohaterowie jednowymiarowi. Głównym atutem jest postać głównego bohatera.

Wypada lepiej od poprzedniego tomu, jednak wciąż powiela jego mankamenty. Znów miałem wrażenie, że przekład książki, którą czytałem pozbawiony był korekty.

Sam Podmrok jest ciekawym miejscem. Autor prezentuje interesujący koncept podziemnego świata, ale moim zdaniem brakuje mu nieco warsztatu, żeby opisać go w plastyczny sposób.

Historia jest prosta, a bohaterowie...

Dobra kontynuacja, jednak już nie tak porywająca jak poprzednik. Fanom Drizzta i Forgotten Realms polecam z czystym sumieniem, warto!

Dobra kontynuacja, jednak już nie tak porywająca jak poprzednik. Fanom Drizzta i Forgotten Realms polecam z czystym sumieniem, warto!

Drizzt ma nowych kolegów :-) Znaczy, na początku to tam się szlaja smutny po korytarzach, a później podejmuje się wyprawy, nie uwierzycie gdzie i nie uwierzycie po cholerę. No dobra, finalnie wychodzi mu to na dobre i pcha do opuszczenia Podmorku, no ale weź. No weź.

Malice nie ma dobrej passy i, żeby odzyskać względy Pajęczej Suki Lloth, robi taki rytuał, że aż ja się cofam, bo nekromancja nekromancją, ale TO już przesada. Dobrze się dzieje, że cała akcja z ożywieniem kończy się w Taki sposób. Juhu. Wcześnie, przyznaję, ale innego końca się nie spodziewałam.

I żeby było ciekawiej, poznajemy blisko, a nawet bardzo blisko, kolonię illithidów. No to są bardzo uroczy panowie (panie też? chyba nie. a jak się oni rozma... nieważne, grałam w Baldura, już sobie kijankę przypomniałam) i ich mózg. I opis, jak wpływają na naszych bohaterów, jak sobie nimi sterują, ku swojemu zadowoleniu jest tak zajebiście zrobiony. Niewolnicy idealni. No i, wiecie, jak czytam o masażu Drizzta, to tak trochę to brzmi, no... erotycznie? Delikatne dłonie ku sprawieniu przyjemności... No przepraszam, ale tak to odbieram.

Myślę, że z tym tomem możemy już się ewidentnie pożegnać z domem Do'Urden, bo wszystko sugeruje mi, że drow wyjdzie na powierzchnię... i spali go słońce. Nie no, raczej nie, ale pewnie niemałe zdziwienie go czeka. Chociaż nie, możemy w mrok powrócić, bo Dinin i Jarlaxle i to mrugnięcie ;-)

Drizzt ma nowych kolegów :-) Znaczy, na początku to tam się szlaja smutny po korytarzach, a później podejmuje się wyprawy, nie uwierzycie gdzie i nie uwierzycie po cholerę. No dobra, finalnie wychodzi mu to na dobre i pcha do opuszczenia Podmorku, no ale weź. No weź.

Malice nie ma dobrej passy i, żeby odzyskać względy Pajęczej Suki Lloth, robi taki rytuał, że aż ja się...

Lekkie, niezobowiązujące czytadło - powrót do serii po latach z okazji premiery Baldur's Gate 3.

Książki o Drizzcie to książki o których nie można powiedzieć ani nic złego, ani też nie ma powodów do wielkich zachwytów. To lektura z założenia przyjemna, pisana lekkim językiem - taka, którą pochłania się w jeden wieczór.

Tempo akcji też jest doskonale wyważone, więc nie ma żadnych przestojów ani momentów znużenia.
Raczej nie dla wymagającego czytelnika, ale czasami nawet wymagający ma prawo mieć swoje guilty-pleasure :)

Lekkie, niezobowiązujące czytadło - powrót do serii po latach z okazji premiery Baldur's Gate 3.

Książki o Drizzcie to książki o których nie można powiedzieć ani nic złego, ani też nie ma powodów do wielkich zachwytów. To lektura z założenia przyjemna, pisana lekkim językiem - taka, którą pochłania się w jeden wieczór.

Tempo akcji też jest doskonale wyważone, więc nie ma...

Ebook.Wstyd żźeby chłop 46 lat.Zajmował się elfami.

Ebook.Wstyd żźeby chłop 46 lat.Zajmował się elfami.

W tej częście Drizzt opuścił już mroczne miasto i wyruszył w samotną podróż po Podziemu, wciąż ścigany przez mściwe macki swojej matki. Całe szczęście udaje mu się zaznać akceptacji i przyjaźni w mieście krasnoludów ale i tam nie mógł zostać zbyt długo, wciąż gnany chęcią znalezienia dla siebie idealnego domy.

W tej częście Drizzt opuścił już mroczne miasto i wyruszył w samotną podróż po Podziemu, wciąż ścigany przez mściwe macki swojej matki. Całe szczęście udaje mu się zaznać akceptacji i przyjaźni w mieście krasnoludów ale i tam nie mógł zostać zbyt długo, wciąż gnany chęcią znalezienia dla siebie idealnego domy.

Kontynuacja przygód z pierwszego tomu, a zarazem druga część trylogii która jest zaledwie wstępem do cyklu. Czasami trąci myszką ale na fali sentymentu do lat szczenięcych kiedy czytałem to pierwszy raz, wiele jestem w stanie wybaczyć. Wszyscy wielbiciele klasycznej do bólu fantastyki powinni to przeczytać.

Kontynuacja przygód z pierwszego tomu, a zarazem druga część trylogii która jest zaledwie wstępem do cyklu. Czasami trąci myszką ale na fali sentymentu do lat szczenięcych kiedy czytałem to pierwszy raz, wiele jestem w stanie wybaczyć. Wszyscy wielbiciele klasycznej do bólu fantastyki powinni to przeczytać.