Za właśnie takie książki cenię Simenona - niespieszna akcja ukazujaca życie zwykłych ludzi. W tym przypadku niezamożnego ramiarza oraz jego żony marzącej o własnej restauracji. A w tle morderstwo dosyć zamożnej ciotki i jej czteroletniej wychowanki.

Za właśnie takie książki cenię Simenona - niespieszna akcja ukazujaca życie zwykłych ludzi. W tym przypadku niezamożnego ramiarza oraz jego żony marzącej o własnej restauracji. A w tle morderstwo dosyć zamożnej ciotki i jej czteroletniej wychowanki.

Maigret z żoną stali się posiadaczami domu, który kupili w tajemnicy przed wszystkimi. Pobudza go to do refleksji nad tym, że czas płynie nieubłaganie, a jemu zostało zaledwie dwa lata do emerytury. „Szczęśliwie” urlop się kończy, a on zaczyna pracę od zeznań w sądzie, w sprawie podwójnego zabójstwa. Oskarżony już dawno jest w rękach wymiaru sprawiedliwości, a materiał dowodowy wydaje się potwierdzać jego winę. Jedynie znajomość ludzkiej psychiki i doświadczenie, każe Maigretowi wątpić czy aby na pewno, ten konkretny człowiek, ma zapłacić za zbrodnię. Prowadzi uzupełniające śledztwo, a zeznania – z nowym bagażem wiedzy – doprowadzają do...
Jak niezliczoną ilość razy, sama zdrobnia jest tylko przyczynkiem do psychologicznej analizy człowieka, ale i samego wymiaru sprawiedliwości, który na tym ostatnim etapie jest jedynie bezduszną, zaprogramowaną maszyną.
„Sprawca” to człowiek, który walczy o zachowanie marzeń, ułudy że jego życie jest szczęśliwe, że dokonywał słusznych i trafnych wyborów. Broni się przed przyznaniem, że jego całe życie jest fałszem. Nawet za cenę własnego życia, bo gdyby nie dociekliwość Maigreta, już dawno zostałby stracony. Z drugiej strony, ta brutalna prawda, będzie katalizatorem do nieuniknionego rozrachunku z rzeczywistością.

Maigret z żoną stali się posiadaczami domu, który kupili w tajemnicy przed wszystkimi. Pobudza go to do refleksji nad tym, że czas płynie nieubłaganie, a jemu zostało zaledwie dwa lata do emerytury. „Szczęśliwie” urlop się kończy, a on zaczyna pracę od zeznań w sądzie, w sprawie podwójnego zabójstwa. Oskarżony już dawno jest w rękach wymiaru sprawiedliwości, a materiał...

Kryminał przedstawiony od strony działań policji i sposobu jej funkcjonowania w latach pięćdziesiątych we Francji. Nie w moim stylu. Brak napięcia oraz możliwości rozwiązywania zagadki razem z inspektorem prowadzącym śledztwo. Rozterki wewnętrzne starzejącego się komisarza, jego wątpliwości czy zawsze udaje mu się bezstronnie, a jednocześnie w pełni, naświetlić motywy postępowania przestępcy przed ławą przysięgłych, tak aby mogła wydać sprawiedliwy wyrok, nie wpływają pozytywnie na tempo akcji. Ciekawy, dla współczesnego czytelnika, jest sposób prowadzenia śledztwa, głownie za pomocą obserwacji podejrzanych, rozmów z osobami znającymi podejrzanego oraz niezliczone rozmowy telefoniczne informujące komisarza o działaniach podwładnych. Jednym słowem, strata czasu, chociaż niewielka ponieważ objętość książeczki nie przytłacza.

Kryminał przedstawiony od strony działań policji i sposobu jej funkcjonowania w latach pięćdziesiątych we Francji. Nie w moim stylu. Brak napięcia oraz możliwości rozwiązywania zagadki razem z inspektorem prowadzącym śledztwo. Rozterki wewnętrzne starzejącego się komisarza, jego wątpliwości czy zawsze udaje mu się bezstronnie, a jednocześnie w pełni, naświetlić motywy...

Ze względu na krótką objętość i brak skomplikowanej intrygi kryminał szybko się czyta (taka powieść na dwa wieczory). Nie ma tu żadnych genialnych dedukcji w stylu Sherlocka, raczej żmudną policyjną robotę opierającą się na znajomości świata przestępczego czy doświadczenie, a same śledztwo polega głównie na śledzeniu podejrzanego. W porównaniu do amerykańskich kryminałów podoba mi się brak ,,cwaniackiej" pozy bohatera i wynaturzenie przestępczości w świecie, ale brakuje mi pogłębienie charakterystyki komisarza. Ale czy na pewno do takiego stylu krótkiej powieści to by pasowało?

Ze względu na krótką objętość i brak skomplikowanej intrygi kryminał szybko się czyta (taka powieść na dwa wieczory). Nie ma tu żadnych genialnych dedukcji w stylu Sherlocka, raczej żmudną policyjną robotę opierającą się na znajomości świata przestępczego czy doświadczenie, a same śledztwo polega głównie na śledzeniu podejrzanego. W porównaniu do amerykańskich kryminałów...

Kolejna książka w serii z Maigretem rozpoczyna się na sali sądowej: komisarz składa zeznania w sprawie o podwójne morderstwo. Rzecz zapowiada się jako thriller sądowy, ale bardzo szybko wraca do typowego schematu Simenona: drobiazgowego śledztwa i gry psychologicznej między komisarzem a podejrzanymi. Mimo, że akcja toczy się leniwie, książka wciąga, jeden z lepszych tomów w serii z Maigretem.

Ta książka z serii Maigretem jest inna, bo nie rozpoczyna się od zbrodni a potem śledztwa. Tutaj wszystko zaczyna się na sali sądowej, gdzie Maigret opowiada o podwójnym morderstwie, swoim śledztwie i wykryciu oskarżonego.

Zatem na początku ma się wrażenie, że to bardziej thriller sądowy w stylu Grishama niż typowy kryminał Simenona. Ale bardzo szybko wracamy na stare tory, oskarżony o zbrodnię: bliski krewny ofiary, zostaje uniewinniony, śledztwo rusza raz jeszcze i zaczyna się, typowa dla Simenona, gra psychologiczna pomiędzy Maigretem, oczyszczonym z zarzutów oskarżonym i żoną tego ostatniego. Jak to często bywa w kryminałach z Maigretem, domyślamy się kto jest odpowiedzialny za zbrodnię, ale chodzi o uzyskanie dowodów, o przyznanie się sprawcy do winy, i tu właśnie zaczyna się subtelny pojedynek: ważne są szczegóły, niuanse, gry psychologiczne.

Jak to u Simenona, akcja toczy się niespiesznie, ale nie nudzi, poza tym mamy w tle parę smaczków: losy sierot które w dorosłym życiu cierpią na kompleks niższości i mają kłopoty z tego tytułu czy dramat zdradzonego męża który przekształca się w tragedię grecką. Wszystko to tylko zarysowane, zasygnalizowane, niepogłębione. I jeszcze mamy zaplanowaną zbrodnię doskonałą, która jak zwykle kończy się fiaskiem, no i bardzo dobrze...

To jeden z lepszych kryminałów z serii z Maigretem.

Kolejna książka w serii z Maigretem rozpoczyna się na sali sądowej: komisarz składa zeznania w sprawie o podwójne morderstwo. Rzecz zapowiada się jako thriller sądowy, ale bardzo szybko wraca do typowego schematu Simenona: drobiazgowego śledztwa i gry psychologicznej między komisarzem a podejrzanymi. Mimo, że akcja toczy się leniwie, książka wciąga, jeden z lepszych tomów w...

Trudno się od niej oderwać...

Trudno się od niej oderwać...

Georges Joseph Christian Simenon żyjący w latach 1903-1989, to pochodzący z Belgii znany pisarz powieści kryminalnych piszący w języku francuskim.
Podobno potrafił napisać 60-80 stron dziennie, co zaowocowało w ciągu całego jego życia ponad 450 powieściami i opowiadaniami. Nakład jego książek wyniósł około 550 mln egzemplarzy największą popularnością na całym świecie cieszył się właśnie cyklem powieści o komisarzu Maigrecie (75 powieści + 28 opowiadań).
Wiele z powieści i opowiadań doczekało się ekranizacji gdzie w postać komisarza Maigret często wcielali się wybitni aktorzy francuscy np. Jean Gabin czy Philippe Noiret.
„Maigret i sąd przysięgłych”, to właściwie opowiadanie, bo książeczka zawiera tylko 110 stron treści. Komisarz Maigret zeznając jako świadek w czasie procesu mężczyzny oskarżonego o podwójne, brutalne morderstwo starszej pani i jej czteroletniej podopiecznej nie ukrywa, że ma wątpliwości dotyczące dokonanej przez oskarżonego zbrodni. Po zakończonym procesie kontynuuje śledztwo, które w końcu doprowadza go do prawdy. Nie wierząc w winę oskarżonego - Gastona Meurant’a, przedstawia mu swoją wizję i tym nakłania go do rozwiązania zagadki i samemu odkrycia szczegółów, jakie doprowadzą go do finału śledztwa.
Chociaż efektem końcowym jest rozwiązanie zagadki, dla mnie jednak ta książka pozostała bez konkretnego zakończenia. Czytelnik może się jedynie domyślać tego, co kierowało zabójcę kobiety i dziecka do dokonania tego czynu, i jaki jest udział osób trzecich w tej zbrodni, w tym przypadku żony Gastona Meurant’a , czyli głównego oskarżonego.
Książka napisana jest prostym i bardzo łagodnym językiem, powodując, że czyta się ją szybko i łatwo. Ot, lekka lektura do podróży czy chwilowego oderwania się od rzeczywistości życia, przeznaczona dla każdego, kto lubi lekkie powieści kryminalne. Jeśli chodzi o mnie, to nie zaliczyłabym jej do książek typu „wciągające” i „z dreszczykiem”, ale z pewnością jak tylko wpadnie mi w ręce inna książka tego autora, szczególnie w roli głównej z komisarzem Maigretem, to ją również przeczytam. Sympatyczna postać tego policjanta i jego sposób prowadzenia śledztwa oraz jego przemyślenia i tok rozumowania zachęcają do sięgnięcia po kolejną książkę.

Georges Joseph Christian Simenon żyjący w latach 1903-1989, to pochodzący z Belgii znany pisarz powieści kryminalnych piszący w języku francuskim.
Podobno potrafił napisać 60-80 stron dziennie, co zaowocowało w ciągu całego jego życia ponad 450 powieściami i opowiadaniami. Nakład jego książek wyniósł około 550 mln egzemplarzy największą popularnością na całym świecie...