Ostatnio stwierdziłam, iż nie samymi klasykami żyje człowiek i czasami trzeba dać szansę komuś, kogo nazwiska nigdy w świecie się nie słyszało. Kopniak w tyłek otrzymałam, o panu Sheldonie powinnam była słyszeć. No nic, młoda jestem, zaległości mogę nadrabiać, a książka wydana przecież nim moim rodzicom w ogóle przyszło do głowy, że kiedykolwiek się poznają.
Tak więc zanurzyłam się w lekturze. Temat, przyznaję, ciekawy, uwielbiam czytać o świecie blichtru, bogactwa, sławy i takich tam. Sam autor za to podobno właśnie na tym się skupia. Czego chcieć więcej? Zobaczymy.
Pierwsze na co zwróciłam uwagę, to drętwota stylu. Szybko jednak zrzuciłam tę wadę na barki tłumaczenia. Trafiały się literówki. Ot, kosmetyka.
Początkowo drażnił mnie fakt przeskakiwania z jednych wydarzeń w drugie. Ja jestem pochłonięta wątkiem Lary, a tu nagle mam czytać historię Paula Martina. Szybko jednak okazało się, że wątek wciągnął mnie do tego stopnia, że powrót do Lary stał się bolesny. Historia Paula to materiał na osobną książkę.
Ogólnie rzecz ujmując historia opowiedziana jest dobrze. Dziewczę z małego miasteczka, patologicznej rodziny (a raczej bez rodziny) nagle, nie wiadomo kiedy (kwestia time skipe'ów) staje się bogatą celebrytką, zwaną przez prasę brukową "Żelaznym Motylem".
Owszem, wciąga. Połknęłam w dwa dni. Zdecydowanie lepsza historia miłosna niż ta zaserwowana mi ostatnio przez panią Norę Roberts. Widocznie pan Sheldon lepiej wie jak buduje się wątki romantyczne. A najważniejsze jest to, że cały romans był tylko tłem. Najważniejsze były osiągnięcia.
Piękna historia o dążeniu do celu, o miłości, szaleństwie i takich tam. Muszę przyznać, iż polecam, choć na początku nie sądziłam, że skończy się to takim stwierdzeniem. Byłam sceptycznie nastawiona, ale nawet to nie przeszkodziło mi w pozytywnym odebraniu książki. Bierzcie i czytajcie, bo krakowski Matras wydanie kieszonkowe wycenił na 12 złotych. Był to zresztą główny powód, dla którego po książkę sięgnęłam.

Ostatnio stwierdziłam, iż nie samymi klasykami żyje człowiek i czasami trzeba dać szansę komuś, kogo nazwiska nigdy w świecie się nie słyszało. Kopniak w tyłek otrzymałam, o panu Sheldonie powinnam była słyszeć. No nic, młoda jestem, zaległości mogę nadrabiać, a książka wydana przecież nim moim rodzicom w ogóle przyszło do głowy, że kiedykolwiek się poznają.
Tak więc...