Smutniejszej książki dawno nie czytałam. Wprawdzie sam autor pisze (cytowany w przedmowie), że mimo takiej właśnie opinii czytelników, on swojej książki nie uznaje za smutną. "Panie Williams, komedia to na pewno nie jest" - chciałoby się powiedzieć.
Dla mnie to właśnie smutna i gorzka opowieść o życiu człowieka, którego naznaczyło niespełnienie i straszna samotność. Samotny jako dziecko, samotny jako student, samotny jako mąż i samotny jako pracownik. Człowiek, który nie chciał dać sobie szansy na bycie szczęśliwym.
Irytowała mnie ta jego dobroduszność ; to, że nie wysłał wielkim kopem swej niezrównoważonej psychicznie, pustej i okrutnej żony w niebyt ; to, że nie umiał zawalczyć o miłość swojej córki i to, że tak biernie poddawał się wyrokom losu. Williams we wspomnianej przedmowie tłumaczy,że profesor Stoner miał dobre życie, lepsze nawet od tego które ma większość ludzi, bo robił co chciał i dawał świadectwo wartościom. Dobrze, zatem dlaczego w trakcie lektury wielokrotnie chwytałam się na myśli" "chłopie!!! zrób coś! zrób coś dla siebie!". Nie jestem bowiem do końca pewna, czy był tak szczęśliwy ze swoimi (?) wyborami.
Jeśli ta książka miała mnie wprawić w melancholijny nastrój to świetnie wypełniła swoją rolę.
I jeszcze jedno: książka jest bardzo dobra, mądra, pozostająca w pamięci i niezwykle refleksyjna. Ale na pewno nie jest arcydziełem światowym. Kolejna, marketingowa przesada. Z drugiej strony kilkakrotnie w trakcie pisania tej opinii patrzyłam na gwiazdki. KOrci mnie, aby dodać jeszcze jedną, bo "Profesor Stoner", mimo, że arcydziełem nie jest, to przemeblowanie w głowie robi spore. Niewykluczone więc, że dodam.

Smutniejszej książki dawno nie czytałam. Wprawdzie sam autor pisze (cytowany w przedmowie), że mimo takiej właśnie opinii czytelników, on swojej książki nie uznaje za smutną. "Panie Williams, komedia to na pewno nie jest" - chciałoby się powiedzieć.
Dla mnie to właśnie smutna i gorzka opowieść o życiu człowieka, którego naznaczyło niespełnienie i straszna...