To jest jedna z tych książek, którym upływ czasu tym bardziej nadaje większego znaczenia. Opis życia człowieka, w konkretnej epoce, ale takiego, jakim jest każdy z nas. W każdym czasie zmagamy się z sobą, ze swoimi pasjami, z innymi ludźmi - na dobre i na złe. Tak, jak bohater, William Stoner. Dlatego tekst tak bardzo do nas przemawia.
Borykając się z życiem, z jego trudnościami, Stoner zachowuje pokorę, akceptację i radość z codziennych, nawet małych zwycięstw. Dlatego lektura tej książki wciąż tak samo daje nam siłę i nadzieję.
Napisana wyjątkowo przejrzystym językiem. Tak, że nie można się oderwać. I chyba tak należy ją czytać. Jednym haustem. Aby przyjąć na siebie te same uderzenia, jakie przyjął William Stoner. I żeby, tak jak on, też, w ogólnym rozrachunku, wyjść zwycięsko.

To jest jedna z tych książek, którym upływ czasu tym bardziej nadaje większego znaczenia. Opis życia człowieka, w konkretnej epoce, ale takiego, jakim jest każdy z nas. W każdym czasie zmagamy się z sobą, ze swoimi pasjami, z innymi ludźmi - na dobre i na złe. Tak, jak bohater, William Stoner. Dlatego tekst tak bardzo do nas przemawia.
Borykając się z życiem, z jego...

Namierzyłem tę książkę, nie było jej w mojej Bibliotece i kupiłem ją Mamie na prezent. Przyszła pora weryfikacji i okazała się ona zdecydowanie pozytywna. Równie ciekawa jak powieść jest historia jej niedocenienia. W USA sprzedała się początkowo w mikroskopijnym nakładzie 2 tysięcy egzemplarzy. Dopiero lata po śmierci pisarza przyniosły dziełu większy i zasłużony rozgłos i przekłady na wiele języków. Tytułowy William Stoner nie wyróżniał się niczym szczególnym. Porzucił on rodziców, którzy ciężko pracowali na roli i poszedł na studia. Okazało się, że nauka jest jego powołaniem i po ukończeniu doktoratu ponad 40 lat przepracował na uczelni. Był on wierny sobie i swojemu powołaniu. Nie miał zawrotnej kariery naukowej, jego książka nie wywróciła świata nauki do góry nogami, małżeństwo przynosiło prawie same rozczarowania, a romans ze studentką dość szybko się skończył. Stoner dożył emerytury jako dziwak, był też wątek jego wieloletniego sporu z dyrektorem wydziału. Podoba mi się jak pisarz nie tworzy historii o superbohaterze, tylko pozwala zrozumieć zwykłego człowieka. Do mnie takie treści zawsze trafią. John Williams wzorem chociażby Steinbeck`a stosował prostą i skuteczną narrację, bez żadnych udziwnień, opisów, ale nienagannym stylem. Zdecydowanie książka warta przeczytania, dla miłośników literatury amerykańskiej pozycja obowiązkowa.

Namierzyłem tę książkę, nie było jej w mojej Bibliotece i kupiłem ją Mamie na prezent. Przyszła pora weryfikacji i okazała się ona zdecydowanie pozytywna. Równie ciekawa jak powieść jest historia jej niedocenienia. W USA sprzedała się początkowo w mikroskopijnym nakładzie 2 tysięcy egzemplarzy. Dopiero lata po śmierci pisarza przyniosły dziełu większy i zasłużony rozgłos i...

Biografia zwykłego nauczyciela akademickiego z podrzędnego uniwersytetu w USA, która wciąga i porusza bardziej od większości biografii tzw. wielkich ludzi

Biografia zwykłego nauczyciela akademickiego z podrzędnego uniwersytetu w USA, która wciąga i porusza bardziej od większości biografii tzw. wielkich ludzi

Bardzo dobrze mi się tej książki słuchało, ponieważ dzieje człowieka, każdego, na przestrzeni lat to jest to, co lubię w ksiażkach najbardziej. Fabuła wciąga, myślę jednak, że peany na cześć tej powieści są nieco przesadzone.

Bardzo dobrze mi się tej książki słuchało, ponieważ dzieje człowieka, każdego, na przestrzeni lat to jest to, co lubię w ksiażkach najbardziej. Fabuła wciąga, myślę jednak, że peany na cześć tej powieści są nieco przesadzone.

Całkowite zaskoczenie. Zapowiadała się raczej zwyczajnie: książka w tak zwanym dawnym stylu, dziś już się tak nie pisze. A szkoda, bo to jest książka genialna. Prosta, bez fajerwerków i udziwnień, o codziennym życiu w sumie dość szarego człowieka. I nie można się oderwać od słuchania audiobooka. A to dla mnie liczy się w książce najbardziej, że potrafi wciągnąć, porwać w swój świat, sprawić, że czeka się na to, co będzie dalej i już, teraz chce się to wiedzieć. Stało się tak, że "Chwile" A. O'Hagana leżą i czekają na swój czas; zostało mi jakieś 60 stron do końca. Miała być taka rewelacja, a ja od momentu rozpoczęcia tej książki przesłuchałem dwóch audiobooków. Zacząłem słuchać "Stonera" bez większego przekonania, a wszystko zeszło na plan dalszy.

Całkowite zaskoczenie. Zapowiadała się raczej zwyczajnie: książka w tak zwanym dawnym stylu, dziś już się tak nie pisze. A szkoda, bo to jest książka genialna. Prosta, bez fajerwerków i udziwnień, o codziennym życiu w sumie dość szarego człowieka. I nie można się oderwać od słuchania audiobooka. A to dla mnie liczy się w książce najbardziej, że potrafi wciągnąć, porwać w...

Książka pisana w sposob kompletnie nienowoczesny i właśnie dlatego intrygująca.

Główny bohater w swoim życiu wybrał wygodę i szedł na ustępstwa, jego namiętności były neutralne , chłodne. Czy przegrywa zycie ? Z pewnością nie robi kariery, jego książka jest mierna, a sens w swoim zawodzie wykładowcy odnajduje dopiero po wielu latach pracy. A jednak opis jego smierci świadczy o tym, że odchodzi pogodzony ze sobą i światem tak zwyczajny w tym momencie jak i w całym swoim życiu. Jest mu to obojętne…

Książka pisana w sposob kompletnie nienowoczesny i właśnie dlatego intrygująca.

Główny bohater w swoim życiu wybrał wygodę i szedł na ustępstwa, jego namiętności były neutralne , chłodne. Czy przegrywa zycie ? Z pewnością nie robi kariery, jego książka jest mierna, a sens w swoim zawodzie wykładowcy odnajduje dopiero po wielu latach pracy. A jednak opis jego smierci...

Gdyby nie recenzja Kultury Liberalnej, to miałbym problem z opowiedzeniem, o czym właściwie jest „Stoner”. Przymuszony do odpowiedzi, rzekłbym, że o facecie o przezroczystości Castorpa, który ożenił się z ohydnym homunkulusem z zimnej, arystokratycznej probówki i na mocy tego małżeństwa zepsuł sobie 50% życia (wcześniejsze 50% przepracował i przeuczył się). Żona jest jednak antagonistką jedynie w życiu prywatnym (bo Stoner ma jeszcze wroga w sferze zawodowej) i jest charakterem na tyle mocnym, że w starciu z bezambicjonalnym ucieleśnieniem przeciętności, Stonerem, wywołuje zgrzyty i ciągnie męża na dno. Być może jest to więc, jak mówią uczeni w piśmie, powieść, która bada przezroczystość, pokazuje przeciętnego bohatera w starciu z różnorodnym (a więc nieprzeciętnym) światem. Nie jest to ani historia o nieszczęśliwym małżeństwie podbudowana klasowymi różnicami, ani o wojnie (choć ta jest),ani półświatku akademickim, ani walce z chorobą, ani o awansie społeczno-zawodowym głównego bohatera. Gdybym musiał jednym zdaniem oddać zamiary autora, to rzekłbym: to opowieść o życiu, które jakoś się przeżyło.

„Stoner” jest napisany w sposób skrajnie minimalistyczny, a każdy, kto próbował choć amatorsko brać się za pióro wie, że osiągniecie takiej frazy jest znacznie trudniejsze niż tworzenie zdań z rokokową ornamentacją. Williams jest lapidarny, ale nie lakoniczny – staje na przedpolu tego, co koniecznie trzeba powiedzieć, o włos przed tym, po czym będą wołać „za krótko”. Głowy postaci, co wymusza rachityczna fizjonomia powieści, zwykle pozostają dla nas niedostępne – ich środek wyobrażamy sobie przez działania bohaterów, stale więc budujemy i aktualizujemy ich portrety psychologiczne, mimo że (poza Stonerem) postacie w tej powieści mają dość monoaspektowe charaktery: widać od razu, dla kogo drugą naturą jest ironia, z kogo Alvaro i karierowicz, a z kogo ciepłe kluchy i pinda. Zostaje tylko ten Stoner nieprzenikniony, z kwarantanną swoich myśli. Tabula rasa…

Blisko „Stonerowi” do mojego ideału literatury. Żadnego dziwactwa, prosty realizm, bogactwo wrażeń między wierszami; jak to mawiają Ruscy o dziełach swoich pisarzy: sierceszczipatielnyj – tu też to doskonale pasuje. Przejmujące są u Williamsa te raporty ze starzenia, którymi zaczyna wiele rozdziałów: posiwiał, zgarbił się, schudł, zgrubł – bohaterowie płyną w rzece entropii, ale zanim ta przejdzie w Styks, udaje im się (lub nie) czegoś się w życiu uczepić, popaść w alkoholizm, zbankrutować, nawiązać romanse, obrazić się na siebie na ponad dwie dekady, słowem: żyć.

Gdyby nie recenzja Kultury Liberalnej, to miałbym problem z opowiedzeniem, o czym właściwie jest „Stoner”. Przymuszony do odpowiedzi, rzekłbym, że o facecie o przezroczystości Castorpa, który ożenił się z ohydnym homunkulusem z zimnej, arystokratycznej probówki i na mocy tego małżeństwa zepsuł sobie 50% życia (wcześniejsze 50% przepracował i przeuczył się). Żona jest jednak...

Niby nic nadzwyczajnego bo opowieść o zwykłym życiu człowieka, który właściwie nigdy nie zaznaje szczęścia. W kwiecie wieku ma szansę to zmienić ale nie decyduje się na to i żałuję tego razem z nim. Jest coś w postaci Stonera co chwyta za serce mimo, że jest taką trochę mimozą, która prawdopodobnie opisana przez kogoś innego pewnie by mnie irytowała. Tutaj trochę się z nim solidaryzuję i jest to nieco uwierające bo powoduje strach, że moje życie też mi przeleci przez palce bez smaku. Wspaniałe

Niby nic nadzwyczajnego bo opowieść o zwykłym życiu człowieka, który właściwie nigdy nie zaznaje szczęścia. W kwiecie wieku ma szansę to zmienić ale nie decyduje się na to i żałuję tego razem z nim. Jest coś w postaci Stonera co chwyta za serce mimo, że jest taką trochę mimozą, która prawdopodobnie opisana przez kogoś innego pewnie by mnie irytowała. Tutaj trochę się z nim...

Ach cóż to za wspaniała lektura! Brak napięcia w utworze jest tylko pozorny,
ale jakie ona wyzwala emocje!
Kim był Stoner?, zapytacie. Profesorem, mężem, ojcem, kochankiem. Ale na pytanie - jakim był człowiekiem?, nie wiemy co odpowiedzieć. Był człowiekiem biernym czy zaangażowanym, który rozdzielał rzeczy ważne od nieistotnych? Na takie rozterki każdy czytelnik musi sobie odpowiedzieć sam, a zapewniam, że ta odpowiedź wcale do łatwych nie należy.
"Profesor Stoner" to opowieść o miłości do nauki, do żony, córki i o miłości do kochanki. Ileż odmian miłości, tyleż jest jej barw. Każda skropiona grzechem: zaniedbania lub świadomej bezczynności. Jest to także wspaniała opowieść o przemijaniu i o wartościach, które na poszczególnych etapach życia, są dla nas ważne.
Gorąco zachęcam do przeczytania.

Ach cóż to za wspaniała lektura! Brak napięcia w utworze jest tylko pozorny,
ale jakie ona wyzwala emocje!
Kim był Stoner?, zapytacie. Profesorem, mężem, ojcem, kochankiem. Ale na pytanie - jakim był człowiekiem?, nie wiemy co odpowiedzieć. Był człowiekiem biernym czy zaangażowanym, który rozdzielał rzeczy ważne od nieistotnych? Na takie rozterki każdy czytelnik musi...

Stoner to książka o życiu. W szczególności o życiu człowieka, którego los nie obdarzył dobrym startem. Bohater to wykładowca, który miał przeżyć życie biednie, na roli, a który korzystając z szansy, odmienił swój los. W którym z tych żyć byłby szczęśliwszy? Wiele postaci powieści w tym czy innym momencie dotyka przytłoczenie życiem, które powierzchownie ktoś mógłby nazwać biernością bohaterów. Najtrudniejszą emocjonalnie w odbiorze postacią jest na pewno Edith. Relacje między bohaterami skłaniają do myślenia i pokazują jak wielką wagę ma komunikacja, czy też jej brak.
To też książka o normalności, o zwykłym życiu – cudowne remedium na wyłapanie balansu w kulturze, która karze brać udział w wyścigu bez pytania dokąd ktoś chce dotrzeć i czy w ogóle chce biegać.
Rewelacyjne posłowie!

Stoner to książka o życiu. W szczególności o życiu człowieka, którego los nie obdarzył dobrym startem. Bohater to wykładowca, który miał przeżyć życie biednie, na roli, a który korzystając z szansy, odmienił swój los. W którym z tych żyć byłby szczęśliwszy? Wiele postaci powieści w tym czy innym momencie dotyka przytłoczenie życiem, które powierzchownie ktoś mógłby nazwać...