„Liczę palce u nóg.(…) To bajeczne towarzystwo, bo zawsze wychodzi na to, że jest ich tyle samo.”

Ostatnio miałam z panem Kingiem problem. Sięgałam po kolejne książki, które wydały mi się mocno przeciętne i nie zachęcały do zapoznawania się z innymi propozycjami tego autora. Postanowiłam spróbować z jakąś starszą powieścią i wybór padł na „Wielki marsz”, napisany pod pseudonimem Richard Bachman. I to był wreszcie dobry strzał. Zastanawiałam się czy można w tej powieści znaleźć jakieś znaczące minusy, ale nic nie przyszło mi na myśl. Pozornie historia jest bardzo prosta. Stu amerykańskich chłopców zgłosiło się do wielkiego marszu. Stawką jest spełnienie jednego, dowolnego życzenia. Wygra tylko jeden, pozostali muszą zginąć.
I o tym jest właśnie ta książka. O idących chłopcach. Niby nic, a trzymało w napięciu od początku do końca. Całe zawody obserwujemy z perspektywy Raya Garratego. Uczestnik pochodzący ze stanu Maine rozmawia z innymi biorącymi udział w marszu chłopcami. Poznajemy historie kilku z nich. Dowiadujemy się, dlaczego zdecydowali się na udział w tej śmiertelnie niebezpiecznej zabawie i wraz z głównym bohaterem przywiązujemy się do nich, ponieważ autor pokazał tu swoją nieprawdopodobną zdolność do kreowania rzeczywistych postaci. Patrzymy jak zmienia się ich zachowanie i przekonania pod wpływem ciągłego zagrożenia i liczymy, że mimo zasad gry, według, których 99 musi zginąć, jakoś uda im się przetrwać.
Lektura tej powieści wywołała u mnie dużo emocji i bez wahania polecę ją zarówno czytelnikom znającym już prozę Kinga, jak i tym, którzy dopiero rozpoczynają swoją przygodę z tym autorem.

„Liczę palce u nóg.(…) To bajeczne towarzystwo, bo zawsze wychodzi na to, że jest ich tyle samo.”

Ostatnio miałam z panem Kingiem problem. Sięgałam po kolejne książki, które wydały mi się mocno przeciętne i nie zachęcały do zapoznawania się z innymi propozycjami tego autora. Postanowiłam spróbować z jakąś starszą powieścią i wybór padł na „Wielki marsz”, napisany pod...