A miało być tak pięknie! Zawiedziona i znudzona "Feblikiem", do "Ciotki Zgryzotki" usiadłam z nowymi nadziejami. W końcu to najdłuższy tom Jeżycjady! Może Musierowicz w końcu napisała wiarygodną historię miłosną? Może tym razem opowieść o pierwszej miłości nie będzie rozgrywała się w ciągu paru dni? Tak jak za starych, dobrych czasów, gdzie rozkwit uczuć między bohaterami zajmowała parę miesięcy ("Szósta Klepka", Pulpecja")?

Zaczęło się nieźle. Bohaterką jest Nora, córka Patrycji. To już dobrze rokowało, bo "Pulpecja" to mój ulubiony tom sagi. Uwielbiałam parę Baltona - Pulpa, więc czytanie o ich córce (która ma wiele cech matki) - powinno być dla mnie czystą przyjemnością. Nora wydaje się być zbuntowana, lekko niezdarna, ale z silną osobowością. Gdy na jej drodze pojawiło się dwóch chłopaków, pomyślałam - "oho, teraz się zacznie!". Zapowiadała się ciekawa historia miłosna, jak za dawnych lat. Byłam pewna, że tym razem Musierowicz skupi się na tym wątku, w końcu do przeczytania zostało jeszcze mnóstwo stron.

NIESTETY - nic takiego się nie wydarzyło. Książka to tak naprawdę kronika rodzinna, z dość skromnym wątkiem Nory. Żadnej postaci nie poświęcona tu należytej uwagi. Wszyscy bohaterowie są powierzchowni, mają podobny zespół cech i wartości, sposób mówienia.

Myślę, że MUSIEROWICZ stała się ofiarą tego, że nie potrafiła w odpowiednim momencie zakończyć swojej sagi lub wtłaczać do Jeżycjady nowych rodzin,a nie skupiać się ciągle na Bojerkach. Bojerkowie "kiedyś" i "dziś" to zupełnie inne światy. Przy takiej ilości "naprodukowanych" członków rodziny, trudno skupić się na nowych i autorka wpadła w pułapkę, która sama stworzyła.

Do tego Bojerkowie, z którymi kiedyś dało się identyfikować stali się postaciami NIEREALNYMI (nawet jak na bohaterów książki, he he). Przykład - ślub jednego z bohaterów. Znów organizowany na ostatnią chwilę. Nie ma biegania po restauracjach, sprawdzania cen kamerzysty, przejmowania się wydatkami itp. Nie zachodzi nawet podstawowe pytanie - z czego potem będą żyli państwo młodzi? Do tego pan młody nie zaprasza na ślub NIKOGO ze swoich znajomych. Czyżby ich nie miał?! Za to na ślubie jest przyjaciółka babci :D :D :D

Wszystko jest nierealne, nawet wieś w której rozgrywa się akcja. Kiedyś w Jeżycjadzie można było z palcem po mapie odnajdywać miejsca, gdzie toczyła się powieść. Teraz to niemożliwe. Wieś jest przedstawiona w sposób zidealizowany.

Co jeszcze nie ma prawa miejsca bytu w rzeczywistym świecie? Dialogi, które wygłaszają postacie, zwłaszcza te nastoletnie. Tutaj bardzo widać, że to sposób mówienia starszej pani, a nie młodej dziewczyny. Zdania są za długie. Wyjątkowo śmieszna jest wypowiedź młodej dziewczyny, która z wielkim obudzeniem wygłasza tyradę na temat seksu i jego obecności w przestrzeni publicznej. Litości! Od razu widać, że to nie przemyślenia młodej dziewczyny!!!

I ostanie, co mnie rozbiło na łopatki - sposób prowadzenia akcji, gdzie głównym "popychaczem" są maile między członkami rodziny! Bardzo sprytny sposób jeśli autorowi nie chce się wysilać i jednocześnie bardzo nużący czytelnika. TA KSIĄŻKA BŁAGA O REDAKCJĘ.

Podsumowując - nie liczcie na romantyczną opowieść o miłości. Jest malutki wątek miłosny, ale w ogóle nie angażuje czytelnika. To nie on jest rdzeniem książki. Rdzeniem jest kronika rodziny. Rodziny - nierealnej. Gdzie jedynymi przygodami jest rodzenie potomstwa.

Czy kupię kolejny tom Jeżycjady? Tak, bo to jest jak śledzenie takiego serialu jak Moda na Sukces :D Niby wiesz, że to nierealne i tandetne, a jednak coś popycha Cię do oglądania!

A miało być tak pięknie! Zawiedziona i znudzona "Feblikiem", do "Ciotki Zgryzotki" usiadłam z nowymi nadziejami. W końcu to najdłuższy tom Jeżycjady! Może Musierowicz w końcu napisała wiarygodną historię miłosną? Może tym razem opowieść o pierwszej miłości nie będzie rozgrywała się w ciągu paru dni? Tak jak za starych, dobrych czasów, gdzie rozkwit uczuć między bohaterami...