O ile pierwsza część była interesująca, czymś nowym, niespotykanym, wciągającym, tak czytając tą, tylko czekałem, aż dobrnę do ostatniej strony i ją skończę.

Wydaje mi się, że autor na fali sukcesu pierwszej części za bardzo się pospieszył z napisaniem drugiej i w rezultacie wyszedł mu tragiczny miszmasz. Chciał połączyć zbyt wiele wątków i w końcu tak się w tym pogubił, że wyszła mu taka oto "książka". Przede wszystkim denerwował mnie strasznie powolny rozwój akcji. A wszystko to było spowodowane bezsensownymi monologami głównych bohaterów, które były czasami totalnie nie na miejscu i prędzej irytowały, niż jeszcze bardziej wciągały w świat.

Denerwowały mnie rozmyślania pseudo-pisarza Homera, który według pisarza miał być kimś nie z tej epoki, kto źle trafił i starał się odnaleźć, i tylko za pomocą słowa pisanego mógł sobie poradzić z otaczającą go rzeczywistością, z przedstawieniem jej, zrozumieniem. Był takim wyrzutkiem, sam pośród ludzi starających się o przetrwanie, natomiast on bardziej się zagłębiał w świat fantazji i tego jak powinna wyglądać jego książka. W świecie, gdzie liczy się każdy kawałek jedzenia i nabój dla mnie to były naprawdę płytkie rozważania.

Ale nic mnie nie przygotowało na to, co pisarz zgotował później, czyli Saszę i jej jakże infantylna miłość, co prędzej przedstawiona w żałosny sposób również za pomocą monologów. Naprawdę jestem wyrozumiały, ale serio interpretowanie ratowania tyłka jako objaw miłości jest strasznie idiotyczne dla mnie i aż za trywialne. Pisarz mógł się bardziej postarać. I w sumie jedyny pozytyw tej książki, to jej zakończenie. Kto dotrwa, ten się dowie.

Jedyną postacią, która w miarę mi się spodobała i miała jasny cel, był Hunter. Pewnie dlatego, że nie miał on takich "rozmyślań" jak pozostali członkowie ekipy. Nie będę się o nim rozpisywał, bo wiele nie ma do opisania. Ot, prosty żołnierz wykonujący swoje obowiązki. I to mi się w nim podobało. Robił, co uważał za słuszne i nie miał nie wiadomo jakich bezsensownych rozterek jak pozostali.

I na koniec bardzo nie spodobało mi się zagranie wydawcy, czyli sztuczne wydłużenie książki. Zwężony margines, trzy strony wolne między końcem, a początkiem rozdziału, duże litery. Książka spokojnie mogła by być o jedną trzecią krótsza.

Podsumowując - nie polecam. Idiotyczne wewnętrzne monologi bohaterów, ślimacze tempo akcji, sztuczne wydłużenie książki. To wszystko mnie zniechęciło do sięgnięcia po kolejną część, ale jednak zaryzykuję i spróbuję ją przeczytać, gdyż i tak już ją mam kupioną.

O ile pierwsza część była interesująca, czymś nowym, niespotykanym, wciągającym, tak czytając tą, tylko czekałem, aż dobrnę do ostatniej strony i ją skończę.

Wydaje mi się, że autor na fali sukcesu pierwszej części za bardzo się pospieszył z napisaniem drugiej i w rezultacie wyszedł mu tragiczny miszmasz. Chciał połączyć zbyt wiele wątków i w końcu tak się w tym pogubił,...