Rosję postrzegałam przez pryzmat wiadomości, które są przekazywane np. przez dzienniki telewizyjne. Wiadomo kto tam rządzi i można się domyślać jak, widząc co spotkało Ukrainę. Ale nie miałam pojęcia jak to wygląda wewnątrz tak na prawdę.
W reportażu o Żeni Rojzmanie, Żydzie, Uralczyku, biznesmenie, właścicielu muzeum ikon, szefie fundacji Miasto bez Narkotyków, Paniuszkin przedstawia Jekaterynburg i jego okolice właśnie poprzez działania i zamierzenia Jewgienija.
Niby szary obywatel, ale z pasją i misją, jak nasz Kotański, chcący wyeliminować najgorsze używki ze swojej społeczności. Czasami działający nie całkiem w zgodzie z prawem. Ale musi pokonywać opór milicji (potem policji), lokalnych możnowładców, politycznie oddanych Putinowi, przekonywać prokuraturę do słuszności swoich działań. A to wszystko pod presją, przy częstych rewizjach, oskarżeniach czasami o absurdalne rzeczy.
A mimo to człowiek ten próbuje zrealizować to, co sobie zamierzył. Jest silny i nie zniechęca się niepowodzeniami.
Przyznam, że książka ta zrobiła na mnie spore wrażenie. I cieszę się, że nie mieszkam w Rosji ani żadnym postsowieckim kraju :)

Rosję postrzegałam przez pryzmat wiadomości, które są przekazywane np. przez dzienniki telewizyjne. Wiadomo kto tam rządzi i można się domyślać jak, widząc co spotkało Ukrainę. Ale nie miałam pojęcia jak to wygląda wewnątrz tak na prawdę.
W reportażu o Żeni Rojzmanie, Żydzie, Uralczyku, biznesmenie, właścicielu muzeum ikon, szefie fundacji Miasto bez Narkotyków, Paniuszkin...