Aleksijewicz pozwoliła mówić radzieckim weterankom II wojny światowej. Reportaże mogły ukazać się dopiero w okresie pierestrojki, wcześniej władza radziecka nie życzyła sobie takich babskich opowieści o wojnie, prawda o codziennym życiu zwycięskiej armii musiała być ukrywana. Bohaterki reportaży twierdzą, że nie wiedzą o tym, jak ich współtowarzysze traktowali kobiety na podbitych terenach, one same były dla nich jak siostry. Zza prostych relacji wyziera dramat weteranek. Stalin skorzystał z naiwnego zapału poddanych indoktrynacji dziewcząt, ustawiając je w pierwszych szeregach walki. W żadnym wojsku nie wykorzystano kobiet w ten sposób. Były potrzebne, aby zastąpić 4 miliony sowieckich żołnierzy, którzy zginęli w 1941 roku. Poświęciły dla ojczyzny swą młodość, a czasem nawet życie, ale ojczyzna po wojnie nie odwzajemniła ich poświęcenia. "Siostry" nie były już potrzebne. Weterankami stały się dopiero 30 lat później, przedtem musiały ukrywać swą wojenną przeszłość, aby ułożyć sobie życie.
Dzięki Aleksijewicz mamy ich świadectwo.

Aleksijewicz pozwoliła mówić radzieckim weterankom II wojny światowej. Reportaże mogły ukazać się dopiero w okresie pierestrojki, wcześniej władza radziecka nie życzyła sobie takich babskich opowieści o wojnie, prawda o codziennym życiu zwycięskiej armii musiała być ukrywana. Bohaterki reportaży twierdzą, że nie wiedzą o tym, jak ich współtowarzysze traktowali kobiety na...